มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 30

คิดถึงงั้นเหรอ? คาเรนกำลังจะบอกว่าหลายสัปดาห์ที่ผ่านมาเขาก็คิดถึงเธอเหมือนกันงั้นเหรอ แล้วทำไมการกระทำกับคำหวานของเขามันสวนทางกันอย่างสิ้นเชิงขนาดนี้ล่ะ อิงดาวเอี้ยวหน้ากลับไปมองมาเฟียหนุ่มด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ใครจะรู้ว่าหัวใจดวงน้อยมันกำลังเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งนับตั้งแต่ที่เห็นคาเรนเดินเข้ามา และยิ่งเต้นแรงมากขึ้นเมื่อเขาเอ่ยคำว่าคิดถึง

"คิดถึง" เขาพูดเสียงเบาราวกับเขินอายที่จะเอ่ยคำนั้นอีกครั้ง พร้อมกับโอบรัดเธอไว้หลวมๆด้วยท่อนแขนแกร่งเพียงข้างเดียว ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะเลื่อนลงมาจูบเบาๆตรงมุมปาก คาเรนไม่ได้สนใจเลยว่าตอนนี้เขาและเธอกำลังตกเป็นเป้าสายตาของทุกคน เขาทำให้เธอเขินอายจนต้องเบือนหน้าหนี ให้ตายสิ! มันเกิดอะไรขึ้นกับเขานะ คาเรนคนเดิมหายไปไหน

"ฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะ" เพราะไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาของทุกคน อิงดาวจึงตั้งท่าจะเดินออกไปทำงานอื่นอีกครั้ง แต่คาเรนกลับไม่ยอมปล่อยเธอออกจากอ้อมแขน เขาวางเลื่อยในมือลงเพื่อยกแขนอีกข้างหนึ่งขึ้นมากอดกระชับ

"คาเรนปล่อยนะ! ฉันไม่ตลกกับนายด้วยนะ" แม้จะรู้สึกดีที่ได้อยู่ในอ้อมกอดอบอุ่นของเขา แต่เธอยังไม่แน่ใจว่าคาเรนมาที่นี่เพราะจุดประสงค์อะไรกันแน่ เขาคิดถึงเธอจริงๆ หรือตามมาจองล้างจองผลาญเธอกันแน่

"ขอกอดหน่อย คิดถึงเธอกับลูก"

"..." บะ..บ้าชะมัด! ทำไมเขาต้องมาบอกคิดถึงเธอในเวลาแบบนี้ด้วยเนี่ย อิงดาวเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นพลางเสมองไปทางอื่น เพียงแค่เห็นท่าทีเปลี่ยนไปของคาเรน กำแพงหัวใจที่เธอพยายามสร้างมันมาหลายสัปดาห์ก็พังทลาย

"นะ..นายเป็นบ้าเหรอถึงมาพูดอะไรแบบนี้"

"ถ้าการที่ฉันคิดถึงเธอกับลูกมันหมายความว่าฉันเป็นบ้า ฉันก็คงจะเป็นบ้าเหมือนที่เธอว่าจริงๆ"

"เลิกพูดจาไร้สาระได้แล้ว ฉันจะไปทำงาน เห็นไหมว่าคนอื่นมองกันหมดแล้ว"

"คิดถึงเมียกับลูกมันไม่ใช่เรื่องไร้สาระนะ"

"บอกให้หยุดพูดไงคาเรน!" อิงดาวหันหน้ากลับมาปรามเสียงเขียว แต่แทนที่คาเรนจะทำตามคำสั่งของเธอ เขากลับอาศัยจังหวะที่เธอเผลอยื่นใบหน้าเข้าไปจูบหนักๆบนริมฝีปากอวบอิ่ม

"เธอนั่นแหละที่ต้องหยุดพูดแล้วฟังฉัน"

"นายจะมาพล่ามอะไรเอาตอนนี้ล่ะ ค่อยกลับไปคุยกันที่กรุงเทพได้ไหม ฉันจะทำงานต่อแล้ว"

"กลับกรุงเทพไปเดี๋ยวเธอก็หนีฉันไปอีก"

"เหอะ! มาเฟียอย่างนายโง่ขนาดนั้นเลยเหรอ สาบานว่าจำทางไปคอนโดของฉันไม่ได้?"

"ก็เธอบอกฉันเองนิว่าให้ฉันทบทวนตัวเองสักพัก ชัดเจนแล้วค่อยกลับมาเจอกัน เธอบอกด้วยว่าถ้าฉันชอบเธอจริงๆเวลามันจะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความรู้สึกของฉันได้"

"ฉันไม่อยากฟังเรื่องไร้สาระพวกนั้นแล้ว" หญิงสาวเบือนหน้าหนี พร้อมกับปัดท่อนแขนแกร่งออกในตอนที่คาเรนกำลังเผลอ แล้วรีบเดินห่างออกมาเพราะไม่อยากรับฟังอะไรจากเขาตอนนี้ กลัวว่าหัวใจจะรับศึกหนักเกินไป

คาเรนมองตามไปจนลับตา เขาไม่ได้เดินตามไปแต่คอยมองเธออยู่ห่างๆด้วยความเป็นห่วงเป็นใย ในเมื่อเธอยังไม่พร้อมจะรับฟังความรู้สึกของเขา เขาก็จะให้เวลาเธอสักพัก