มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 37

"ไม่ต้องไปสนใจเขาหรอกค่ะ เขาปากหมาแบบนี้ตลอดแหละ แต่ไม่กัดหรอกค่ะ" คาเรนตวัดสายตามองเจ้าของประโยคเมื่อสักครู่อย่างคาดโทษ แต่อิงดาวกลับลอยหน้าลอยตาไม่สนใจ ก่อนจะเดินตรงไปหานายแพทย์หนุ่ม โดยมีคาเรนเดินตามประกบหลังไม่ห่าง ทำราวกับไม่พอใจที่เห็นเธอพูดคุยกับนายแพทย์หนุ่มอย่างสนิทสนม ทั้งที่จริงแล้วมันเป็นมารยาทในการเจอกันอีกครั้งก็เท่านั้น

"เราจะเริ่มอัลตร้าซาวด์กันเลยไหมคะ" เธอถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นจนนายแพทย์หนุ่มหรือชานนท์ที่นั่งมองอยู่อดขำไม่ได้ ทว่ารอยยิ้มเอ็นดูของชานนท์กลับสร้างความไม่พอใจให้คาเรน ความรู้สึกแบบนี้มันเกิดขึ้นทุกครั้งที่เห็นอิงดาวอยู่ใกล้กับผู้ชายคนอื่นหรือส่งยิ้มให้คนอื่นที่ไม่ใช่เขา เขาเรียกความรู้สึกนั้นว่าความหึงหวง และตอนนี้เขาก็กำลังหวงเธอ

"คุณแม่ใจร้อนจังเลยนะครับ" อิงดาวยิ้มเขินแก้เก้อ ไม่ต่างจากชานนท์ที่อมยิ้มล้อเลียน สองหนุ่มสาวหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน จนลืมไปว่าคาเรนกำลังยืนกอดอกมองอยู่

"หมอ" มาเฟียหนุ่มกดเสียงต่ำ ทำเอานายแพทย์หนุ่มชะงักงัน "มึงอยากทำแผลให้ตัวเองก่อนอัลตร้าซาวด์ให้เมียกูไหม?"

"เอ่อ ขอโทษครับ" ชานนท์เอ่ยคำขอโทษ ทั้งที่ยังมึนงงกับความผิดของตัวเอง การที่เขาพูดคุยหยอกล้อกับคนไข้มันไม่ใช่การหยอกล้อหวังพัฒนาความสัมพันธ์ แต่มันเป็นการสร้างความสนิทสนมและคุ้นเคยกันระหว่างหมอกับคนไข้ ซึ่งเขามองว่ามันเป็นเรื่องดีเสียด้วยซ้ำ

"ช่วยหุบปากแล้วอยู่เงียบๆได้ไหม ไม่อยากเห็นหน้าลูกเหรอ?" ด้วยความหมั่นไส้ในความเกรี้ยวกราดของคาเรน อิงดาวจึงเอี้ยวหน้ากลับไปปรามเสียงเขียว ทำให้คนโดนดุทำหน้าบึ้งตึงมากกว่าเดิมที่โดนตำหนิ ทั้งที่เขากำลังหวงเธอจนแทบบ้า แต่เธอกลับมองว่าเขาทำตัวงี่เง่า แบบนี้มันน่าน้อยใจชะมัด

"เหอะ!" มาเฟียหนุ่มแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน แต่ก็ยอมสงบปากสงบคำ

"ถ้าอย่างนั้นผมว่าเราไปห้องตรวจกันเถอะครับ เหมือนคุณพ่อจะอยากเห็นหน้าลูกแล้วนะ" แม้จะโดนคาเรนสาดอารมณ์ใส่ แต่นายแพทย์หนุ่มก็ยังยิ้มแย้ม มิหนำซ้ำยังส่งยิ้มให้เจ้าของใบหน้าบูดบึ้งอีกต่างหาก

"ขออนุญาตนะครับ" ชานนท์ส่งยิ้มเป็นมิตรให้คาเรนพร้อมกับวางเครื่องมืออัลตร้าซาวด์ลงบนหน้าท้องของอิงดาว หลังจากตระเตรียมทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว โดยมีคาเรนยืนอยู่ข้างๆ ดวงตาคมกริบจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของนายแพทย์หนุ่มอย่างไม่เป็นมิตรนัก

"ผู้หญิงนะครับ" วินาทีแรกที่เห็นภาพภายในท้องของอิงดาว มันเป็นวินาทีเดียวกันที่อัตราการเต้นของหัวใจเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว คาเรนจ้องมองภาพบนหน้าจอสี่เหลี่ยมด้วยความรู้สึกหลากหลาย ไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้เลยว่าความรู้สึกในตอนนี้มันเป็นยังไงกันแน่

"นะ..นั่นลูกเหรอคะ" น้ำเสียงของอิงดาวสั่นเครือจนจับสังเกตได้ เธอมองภาพของลูกน้อยที่นอนแน่นิ่งอยู่ในท้องด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม แม้ภาพที่เห็นมันจะไม่ชัดเจนนักสำหรับคนธรรมดาที่ไม่ใช่หมออย่างเธอ แต่มันคือภาพที่สวยงามที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็นมา

"มึงชัวร์ไหมหมอว่าเป็นผู้หญิง"

"ถ้าอยากให้ชัวร์กว่านี้ก็ต้องรอให้อายุครรภ์มากกว่านี้นะครับ"

"ตัวเล็กแข็งแรงดีใช่ไหมคะหมอ" อิงดาวถาม

"เท่าที่ดูตอนนี้น้องดูแข็งแรงดีนะครับ แต่อย่างที่บอกว่าถ้าอยากให้ชัวร์กว่านี้ต้องให้อายุครรภ์มากกว่านี้ด้วย เพราะจะเห็นอะไรชัดเจนขึ้น" หญิงสาวส่งยิ้มให้เป็นเชิงเข้าใจ สายตาของเธอยังจับจ้องที่หน้าจอสี่เหลี่ยมอย่างไม่ลดละ ไม่ต่างจากคาเรนนักที่แทบจะไม่ละสายตาไปทางอื่นเลย คล้ายกับโดนสะกดให้จ้องมองภาพบนหน้าจอเพียงอย่างเดียว