มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 38

"นายมีแขกเหรอ รถเต็มบ้านเลย" ทันทีที่รถยุโรปคันหรูของคาเรนขับเคลื่อนเข้ามาจอดหน้าคฤหาสน์สุดหรู อิงดาวก็ขมวดคิ้วยุ่งด้วยความสงสัยเมื่อเห็นรถตู้สีดำสองสามคันจอดเรียงกันอยู่หน้าคฤหาสน์ เธอเหลือบมองคาเรนเป็นเชิงคำถาม เพราะปกติแล้วคาเรนไม่เคยให้ใครย่างกรายเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวแม้แต่คู่ค้าหรือหุ้นส่วน แต่เขากลับทำหน้ายุ่งเหยิงไม่ต่างกัน

"ไอ้พวกลูกน้องเวรมันเปิดประตูให้ใครเข้ามาวะ" มาเฟียหนุ่มปรายตามองรถตู้สีดำที่จอดเรียงกันอยู่หน้าบ้านด้วยความสงสัย พร้อมกับเปิดประตูก้าวลงจากรถ นึกตำหนิลูกน้องหลายสิบคนที่ยอมเปิดประตูต้อนรับคนแปลกหน้าให้เข้ามาในบ้านง่ายๆโดยไม่โทรมารายงานประมุขใหญ่ของบ้านอย่างเขาก่อน คาเรนเดินดุ่มๆเข้าไปในห้องโถงใหญ่ด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจนัก โดยมีอิงดาวเดินตามหลังเข้าไป

"มาหาใคร" เขาทักทายชายหนุ่มวัยกลางคนที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟารับแขกด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตรนัก พร้อมทั้งปรายตามองลูกน้องหลายสิบคนของชายหนุ่มคนดังกล่าวที่ยืนคุมเชิงอยู่รอบๆ ขณะที่ลูกน้องหลายสิบคนของเขาก็ยืนคุมเชิงดูอยู่รอบๆเหมือนกัน แต่น่าแปลกใจว่าทำไมลูกน้องของเขาถึงยอมให้ผู้ชายคนนี้ย่างกรายเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของเขา ทั้งที่เขาไม่เคยเห็นหน้าค่าตาผู้ชายคนนี้มาก่อนเลย

"..." ชายหนุ่มวัยกลางคนเจ้าของท่าทางน่าเกรงขามปรายตามองมาเฟียหนุ่มอายุน้อยกว่าด้วยสายตาพินิจพิจารณา ก่อนที่เขาจะเหลือบมองไปข้างหลังของคาเรนในตอนที่อิงดาวเดินเข้ามา

"..!!!" ราวกับสมองหยุดสั่งการไปชั่วขณะว่าควรรู้สึกยังไงที่ได้เห็นภาพที่น่าตกใจตรงหน้า ร่างกายหยุดนิ่งไม่ไหวติง มือบางเย็นเฉียบเหมือนทุกครั้งที่รู้สึกประหม่าหรือหวาดกลัว อิงดาวเปล่งเสียงแผ่วเบาราวกับคนละเมอ

"พะ...พ่อ" กลับกลายเป็นคาเรนเสียเองที่ชะงักไปเพราะสรรพนามที่อิงดาวใช้เรียกขานชายหนุ่มวัยกลางคนที่นั่งอยู่ในบ้านของเขา แค่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นคือพ่อของอิงดาว หัวใจแกร่งที่เคยสงบมันก็เต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง ให้ตายเถอะ! ยังไม่ทันตั้งรับพายุก็จะพัดถล่มแล้วเหรอเนี่ย

"พะ..พ่อมาได้ยังไงคะ" เธอถามเสียงเครืออีกครั้งเมื่อมั่นใจแล้วว่าภาพที่เห็นตรงหน้าคือความจริง เธอไม่ได้ฝันไป

"พ่อต้องถามลูกมากกว่านะว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่" แม้โทนเสียงของผู้เป็นพ่อจะราบเรียบ แต่เธอกลับสัมผัสได้ถึงความไม่พอใจที่แฝงอยู่ในน้ำเสียง ไม่แปลกที่ท่านจะรู้สึกแบบนั้น เพราะหากเธอเป็นท่านก็คงรู้สึกแบบเดียวกัน

"นะ..หนู" อิงดาวเสมองไปทางอื่น สมองประมวลผลอย่างหนักเพื่อหาข้ออ้างมาอธิบายให้ผู้เป็นพ่อเข้าใจ ขณะที่คาเรนยังมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าพ่อของเธอเป็นผู้มีอิทธิพลขนาดนี้ ดูจากภูมิฐานและลูกน้องที่พามาด้วยน่ะนะ

"พ่อถามว่ามาทำอะไรที่นี่!" น้ำเสียงตวาดเข้มของไอศูรย์ทำเอาอิงดาวที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ความคิดสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ ต่างจากคาเรนที่จ้องมองว่าที่พ่อตาอย่างไม่ลดละ ไม่ใช่ว่าไม่หวาดหวั่นต่อท่าทางน่าเกรงขามของไอยศูรย์ แต่ในเมื่อมีโอกาสได้เผชิญหน้าแล้วเขาก็ควรจะแสดงความจริงใจให้ว่าที่พ่อตาเห็น

"ผมเป็นคนให้อิงดาวย้ายมาอยู่ที่นี่เองครับ" ไอศูรย์ปรายตามองมาเฟียหนุ่มอายุน้อยกว่าอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆหยัดกายลุกขึ้น ดึงบางอย่างออกมาจากขอบกางเกงด้านหลัง พร้อมเดินตรงเข้าไปหาประมุขใหญ่ของบ้าน ขณะที่อิงดาวแทบหยุดชะงักลมหายใจเมื่อเห็นสิ่งของในมือของผู้เป็นพ่อ

ผลั่ก!

"มีสิทธิ์อะไรถึงพาลูกสาวของฉันมาอยู่ที่นี่!" ใบหน้าคมคายหันไปตามแรงตบของด้ามปืนที่ตวัดฟาดเข้ามากระแทกกับโหนกแก้มเต็มแรง อาการชาเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวดภายในไม่กี่วินาทีต่อมา

"อย่ามายุ่งกับลูกสาวของฉันอีก ฉันขอเตือน" ไอศูรย์กดเสียงต่ำพร้อมใช้ปืนชี้หน้ามาเฟียหนุ่ม ก่อนจะลากแขนลูกสาวออกมาจากตรงนั้นในทันที ทว่าก้าวเดินออกไปได้เพียงสองสามก้าว คาเรนก็เดินตามมาดึงแขนอีกข้างหนึ่งของอิงดาวไว้

เธอเอี้ยวหน้ากลับไปมองเขาด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์ คาเรนคิดว่าตัวเองคงจะกลายเป็นผู้ชายไม่เอาไหนหากไม่สามารถรั้งเธอไว้ได้

"ผมขอดูแลลูกสาวของคุณต่อได้ไหมครับ ผมสัญญาจะดูแลเธออย่างดี" ไม่อยากเชื่อว่ามาเฟียที่ไม่เคยก้มหัวให้ใครอย่างเขาจะกำลังขอร้องอ้อนวอนผู้ชายตรงหน้าที่ได้ชื่อว่าเป็นว่าที่พ่อตา

"จากประวัติของแกที่ฉันสืบมา ฉันคิดว่าคนอย่างแกไม่น่าจะดูแลลูกสาวของฉันได้นะ" คาเรนนิ่งเงียบไปกับคำพูดของไอศูรย์ มันเป็นความจริงที่เขาไม่สามารถลบล้างได้ แต่อดีตกับปัจจุบันมันไม่เหมือนกัน กาลเวลาเปลี่ยน อะไรหลายๆอย่างก็เปลี่ยนตามแม้กระทั่งนิสัยของเขา

"หวังว่าฉันจะไม่เห็นแกเสนอหน้าไปหาลูกสาวของฉันอีก" ไอศูรย์กล่าวทิ้งท้าย แล้วลากแขนอิงดาวออกไปจากบ้านของคาเรนในทันที ทว่าคาเรนกลับเดินตามไปหมายจะบอกความจริงกับว่าที่พ่อตาว่าตอนนี้อิงดาวกำลังตั้งท้อง แต่เธอกลับเอี้ยวหน้ากลับมาส่งสายตาเป็นเชิงห้ามปราม ทำให้เขาต้องหยุดชะงักฝีเท้า

เธอคงรู้ว่าเขากำลังคิดจะทำอะไร และคงคาดเดาผลออกว่ามันจะเป็นยังไงต่อไปจึงไม่ยอมให้เขาบอกความจริงตอนนี้ เขาทำได้เพียงยืนมองเธอเดินขึ้นรถไป โดยที่ทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากนั้น มันเป็นครั้งแรกที่เขายอมทำตามคำขอของเธอโดยไม่ดื้อดึง