มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 39

"มีอะไรจะอธิบายให้พ่อฟังไหม" อิงดาวเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น เธอแทบจะไม่กล้าสบตากับผู้เป็นพ่อที่นั่งอยู่ข้างๆ หัวใจดวงน้อยวูบไหวครั้งแล้วครั้งเล่าที่รถตู้คันหรูเคลื่อนออกห่างจากคฤหาสน์ของคาเรนเรื่อยๆ เหตุการณ์เลวร้ายมันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนเธอไม่ทันตั้งรับ ทั้งที่เคยมั่นใจว่าพ่อกับแม่ต้องเข้าใจในเหตุผลของเธอ แต่เมื่อถึงเวลาเผชิญหน้ากลับไม่กล้าบอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับตัวเองให้ผู้เป็นพ่อรับฟัง

"อึก..พะ..พ่อคะหนูขอโทษ" นั่นเป็นคำพูดเดียวที่เธอสามารถเอื้อนเอ่ยออกมาได้ในช่วงที่อารมณ์อ่อนไหวแบบนี้ อิงดาวพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไห้ มือบางเย็นเฉียบประสานกันแน่นบนหน้าตัก

"พ่อบอกแล้วใช่ไหมว่าพ่อไม่ต้องการคำขอโทษ พ่อต้องการคำอธิบายว่าทำไมลูกถึงทำแบบนี้" น้ำเสียงของไอศูรย์อ่อนลงเมื่อเห็นน้ำตาของลูกสาว ทว่าสีหน้ายังคงความดุดันตามแบบฉบับของมาเฟียใหญ่

"ระ..เรารักกันค่ะ หนูเลยย้ายไปอยู่กับเขา พ่อคะหนูขอโทษ..อึก..ขะ..ขอโทษนะคะที่ทำให้พ่อผิดหวัง" เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผู้เป็นพ่ออย่างจริงจัง การบอกท่านว่าเธอกับคาเรนรักกันคงเป็นเหตุผลที่น่าเชื่อถือที่สุดในตอนนี้

"พ่อไม่เคยสอนให้ลูกโกหก แต่ตอนนี้ลูกกำลังโกหกพ่อเพราะอยากปกป้องไอ้หมอนั่น"

"อึก..พ่อคะ..นะ..หนู" อิงดาวก้มหน้าสำนึกผิด เธอไม่ได้อยากโกหกใครทั้งนั้น แต่หากการโกหกมันทำให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง เธอก็จะทำมันโดยไม่ลังเล

"อย่ากลับไปหามัน ถ้ายังอยากเรียกพ่อว่าพ่อ" ไอศูรย์ยื่นคำขาด ทำเอาอิงดาวแทบหยุดชะงักลมหายใจเมื่อได้ยินอย่างนั้น เธอไม่อยากเลือกระหว่างครอบครัวกับคนรัก เพราะมันเป็นเรื่องยากที่จะตัดใครคนใดคนหนึ่งออกจากชีวิต

"พ่อฟังหนูอธิบายก่อนได้ไหมคะ"

"ลูกเลือกที่จะโกหกพ่อตั้งแต่แรก แล้วทำไมถึงคิดว่าจะเชื่อคำอธิบายของลูกอีกล่ะ"

"อึก..พะ..พ่อคะหนูรักคาเรน เรารักกันนะคะ"

"ผู้ชายแบบนั้นมันไม่เคยรักใครหรอกนอกจากตัวเอง พ่อไม่เชื่อว่ามันรักลูกของพ่อจริงๆ อย่าทำให้พ่อผิดหวังอีกครั้งด้วยการกลับไปหามัน เพราะพ่อจะคิดว่าลูกรักมันมากกว่าพ่อแท้ๆ" การที่เธออยากอยู่กับคนรักมันไม่ได้หมายความว่าเธอลดระดับความสำคัญของคนในครอบครัวลง และเธอเชื่อว่าหากคาเรนรักเธอกับลูกจริงๆเหมือนที่เขาว่า เขาจะพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้นเพื่อพิสูจน์ให้เธอเห็นว่าเขาสามารถดูแลเธอกับลูกได้

"แม่รอลูกอยู่ที่คอนโด และเราจะไม่พูดถึงไอ้หมอนั่นอีก" ทำไมเรื่องราวดีๆระหว่างเธอกับคาเรนมันต้องจบลงด้วยความเลวร้ายจากคนในครอบครัวของเธอ อิงดาวสะอื้นไห้เบาๆระบายความอัดอั้นอยู่ภายในใจ ขณะที่ไอศูรย์จ้องมองใบหน้าเปื้อนน้ำตาของลูกสาวด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะเสมองไปทางอื่น ทำให้ภายในรถถูกปกคลุมด้วยความเงียบงันตลอดทางจนถึงคอนโดของอิงดาว

"แม่คะ..อึก" ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาในห้องพักอิงดาวก็เดินตรงไปหาผู้เป็นแม่ที่นั่งรอเธออยู่บนโซฟารับแขก โดยมีผู้เป็นพ่อเดินตามเข้ามา

"อิงลูก หนูไปไหนมาลูก" น้ำเสียงของผู้เป็นแม่แสดงออกถึงความเป็นห่วงเป็นใย นลินทิพย์ปรี่เข้าสวมกอดลูกสาวสุดที่รักด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ สองมือประคองกอดลูกไว้มั่น ในขณะที่อิงดาวเองก็โผกอดผู้เป็นแม่ด้วยความคิดถึง หวังให้ท่านเป็นที่พักพิงในยามที่เหนื่อยล้าแบบนี้

"หนูไปไหนมาลูก"

"อึก..แม่คะหนูขอโทษ..ขะ..ขอโทษค่ะ"

"ขอโทษแม่เรื่องอะไร หนูไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ" นลินทิพย์ปลอบประโลมลูกสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน คนเป็นแม่อย่างเธอไม่ปรารถนาจะเห็นความเจ็บปวดของลูกสาว

"อึก..นะ..หนูทำให้พ่อกับแม่ผิดหวัง"

"แล้วหนูผิดหวังในตัวเองรึเปล่าที่ทำแบบนั้น หืม?" อิงดาวค่อยๆผละตัวออกจากอ้อมกอด เธอมองผู้เป็นแม่ด้วยแววตาสั่นระริก

"ลูกสาวแม่โตเป็นสาวแล้วนะ" นลินทิพย์คลี่ยิ้มบาง พร้อมยกมือขึ้นมาเกลี่ยน้ำตาออกจากพวงแก้มของลูกสาว "หนูโตพอที่จะทำอะไรตามใจตัวเองได้แล้วนะ ไม่ต้องทำตัวเป็นความหวังของพ่อกับแม่หรอก ทำตามใจตัวเองยังไงก็มีความสุขที่สุด"