มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 40

@วันต่อมา

คาเรนทิ้งตัวนอนบนเตียงที่อบอวลไปด้วยกลิ่นกายของหญิงคนรักราวกับคนหมดสิ้นเรี่ยวแรง เขาเหม่อมองเพดานสีขาวอย่างล่องลอย ขณะที่มือหนาถือภาพสี่เหลี่ยมขนาดเล็กไว้แน่น ซึ่งเป็นภาพอัลตร้าซาวด์ที่เขาเพิ่งได้มาเมื่อวาน ไม่คิดเลยว่าความสุขชั่วคราวที่ได้เห็นหน้าลูกน้อย จะต้องแลกมาซึ่งความเจ็บปวดขนาดนี้

"ฉันควรไปหาเธอกับลูกดีไหมอิงดาว" คำถามของเขาไร้ซึ่งคำตอบ มันเป็นเพียงการตั้งคำถามกับตัวเองว่าเขาควรรออยู่ตรงนี้หรือไปตามเธอกลับมากันแน่ คาเรนพ่นลมหายใจหนักๆอย่างใช้ความคิด ก่อนที่ต่อมาจะตัดสินใจลุกขึ้นไปแต่งตัวอย่างรวดเร็ว เขายังไม่สามารถหาคำตอบให้ตัวเองได้ว่าควรทำยังไงถึงจะได้อิงดาวกลับมา แต่เขาสามารถตอบคำถามของหัวใจได้ในทันทีว่าตอนนี้เขาขาดเธอกับลูกไม่ได้อีกแล้ว

หากต้องรับกระสุนจากว่าที่พ่อตา แต่แลกมาซึ่งการมีเธอกับลูกอยู่ข้างๆ เขาคิดว่ามันเป็นการแลกเปลี่ยนที่คุ้มค่า และเขาพร้อมจะแลกมัน

"อิงมากินข้าวกับแม่ก่อนเร็ว วันนี้แม่ทำของโปรดของหนูให้ด้วยนะ" น้ำเสียงอ่อนโยนของนลินทิพย์ไม่สามารถดึงสติที่ล่องลอยไปไกลของอิงดาวกลับมาได้ เธอเหม่อมองท้องฟ้าที่ถูกปกคลุมด้วยปุยเมฆสีขาวผ่านทางระเบียงราวกับคนหมดสิ้นความหวังในชีวิต นลินทิพย์มองภาพลูกสาวที่กำลังจมปลักกับความเศร้าด้วยความสงสารจับใจ ก่อนจะเหลือบมองผู้เป็นสามีที่นั่งรอทานข้าวเช้าอยู่ตรงโต๊ะรับประทานอาหารเป็นเชิงตำหนิ เพราะไอศูรย์เป็นต้นเหตุทำให้อิงดาวเป็นแบบนี้

"เห็นลูกเป็นแบบนี้แล้วมีความสุขมากไหมคะ?" เธอถามประชดประชันหวังเตือนสติผู้เป็นสามี แต่ไอศูรย์กลับตีสีหน้าเรียบเฉยเหมือนเดิม ไม่ได้แสดงอารมณ์ออกมาทางสีหน้าชัดเจนนักว่าสงสารลูกสาว ทำเอานลินทิพย์ถอนหายใจพรืดใหญ่กับสีหน้าที่สามีแสดงออก ก่อนจะเดินตรงไปหาอิงดาวที่นั่งเหม่อลอยอยู่บนโซฟารับแขก

"ไม่หิวข้าวเหรอลูก อยากออกไปทานข้าวนอกบ้านกับแม่ไหม" แรงยวบของโซฟาดึงสติของอิงดาวกลับมา เธอค่อยๆหันมองผู้เป็นแม่ที่เพิ่งหย่อนตัวนั่งลงข้างๆด้วยแววตาสั่นระริก

"แม่คะ...หนูคิดถึงเขา"

"โธ่ แม่ก็คิดว่าเป็นอะไร" นลินทิพย์อมยิ้มล้อเลียน "อยู่ด้วยกันทุกวันคงไม่มีเวลาคิดถึงกันใช่ไหม แม่ว่าลองห่างกันบ้างก็ดีนะ จะได้รู้ไงว่าเขาคนนั้นมีอิทธิพลกับความรู้สึกของลูกมากขนาดไหน"

"หนูอยากเจอเขาค่ะ"

"แม่รู้จ๊ะ มีแค่คนโง่เท่านั้นแหละที่คิดไม่ได้ว่าการพรากคนที่เขารักกันออกจากกันมันทรมานแค่ไหน" นลินทิพย์จงใจพูดเสียงดังกระแทกแดกดันผู้เป็นสามี แต่ไอศูรย์กลับปรายตามองภรรยาเพียงนิดเท่านั้น

"หนูคิดว่าพ่อจะเข้าใจหนูซะอีก หนูคิดผิดจริงๆ"

"ถ้าเห็นน้ำตาของหนูบ่อยๆเดี๋ยวก็ใจอ่อนเองนั่นแหละ" เธอกระซิบบอกลูกสาว ทำเอาอิงดาวถอนหายใจพรืดอย่างคิดไม่ตก จะต้องเสียน้ำตาอีกกี่หยดถึงจะสามารถเปลี่ยนความคิดของผู้เป็นพ่อได้ อิงดาวหลับตาลงช้าๆ พยายามไม่คิดมากเพราะไม่อยากให้ความเครียดส่งผลเสียต่อลูกในท้อง เธอเชื่อว่าชีวิตของเธอจะกลับมาสวยงามอีกครั้ง เพราะฟ้าหลังฝนย่อมสวยงามเสมอ แต่เมื่อไหร่นะที่เวลานั้นจะมาถึง

ก๊อก~ ก๊อก~

"ออกไปจากห้องลูกสาวของฉัน ฉันไม่อยากฆ่าแกต่อหน้าอิงดาว" หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบเมื่อได้ยินถ้อยคำข่มขู่จากปากของพ่อ อิงดาวส่ายหน้าพัลวัน เธอไม่อยากให้เรื่องราวมันเลวร้ายถึงขนาดนั้น

"คุณจะยิงผมก็ได้ แต่ต่อให้ผมตาย คุณก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความรู้สึกดีๆที่อิงดาวมีให้ผมได้หรอก" คาเรนสบตากับมาเฟียใหญ่อย่างไม่เกรงกลัว เขาไม่เชื่อว่าคนที่หวงลูกสาวอย่างไอศูรย์จะทนมองใบหน้าอมทุกข์ของลูกไปตลอดได้ เหมือนกับที่เขาเองก็ไม่สามารถทนเห็นน้ำตาของอิงดาวได้เหมือนกัน

"ใจกล้าดีนิ ฉันชอบคนใจกล้า" น้ำเสียงของไอศูรย์ยังคงราบเรียบ เขากำข้อมือของลูกสาวไว้แน่น แล้วดึงปืนสีดำออกมาจากขอบกางเกงด้านหลัง "แต่น่าเสียดายที่ฉันไม่ชอบแก"

"พะ..พ่อคะ หนูขอร้องอย่าทำอะไรคาเรนเลยนะ" อิงดาวอ้อนวอนเสียงเครือเมื่อเห็นปลายกระบอกปืนเล็งเป้าไปที่ศีรษะของคาเรน ในขณะที่นลินทิพย์ยืนมองการกระทำของสามีเงียบๆ

"ถ้าคุณอยากเห็นน้ำตาของลูกสาวตัวเองก็ยิงเลย" มาเฟียหนุ่มยืนนิ่งอย่างมาดมั่น

ไอศูรย์แสยะยิ้มอย่างยากจะคาดเดา พร้อมกับขึ้นนกเตรียมลั่นไก ขณะที่คาเรนยืนนิ่งรอรับความเจ็บปวด แต่ทว่า...

"พ่อคะหนูท้อง!"