มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 41

เหมือนทุกสิ่งทุกอย่างรอบข้างหยุดเคลื่อนไหว ราวกับโลกหยุดหมุนรอบตัวเองไปชั่วขณะเมื่ออิงดาวโพล่งขึ้นเสียงดังหวังปรามการกระทำของผู้เป็นพ่อ ไม่ใช่แค่ไอศูรย์กับนลินทิพย์ที่นิ่งอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน แต่คาเรนที่เป็นต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมดก็นิ่งอึ้งไปไม่ต่างกัน เพราะไม่คิดว่าอิงดาวจะกล้าบอกความจริงกับพ่อแม่ในสถานการณ์ที่มีชีวิตของเขาเป็นเดิมพันแบบนี้

"อิงหนูรู้ตัวไหมว่าหนูพูดอะไรออกมา" นลินทิพย์ที่เพิ่งได้สติกลับมารีบเดินเข้าไปแตะไหล่ลูกสาวเบาๆ ทว่าอิงดาวกลับเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผู้เป็นแม่อย่างจริงจัง ในแววตาสั่นสะริกคู่นั้นแฝงด้วยความรู้สึกสำนึกผิด ก่อนที่เธอจะหันหน้ากลับไปหาผู้เป็นพ่อที่ยังเล็งปืนไปที่ศีรษะของคาเรน แม้สีหน้าของท่านจะเรียบเฉยไม่แสดงความรู้สึกว่าตกใจกับสิ่งที่ได้รับรู้ แต่เธอรับรู้ได้ถึงความโกรธเคืองผ่านทางแววตาดุดัน

"พะ..พ่อคะ..อึก..หนูขอโทษค่ะ ขอโทษที่ทำให้พ่อผิดหวังอีกแล้ว..อึก..ตะ..แต่อย่าทำอะไรคาเรนเลยนะคะ หนูขอร้องล่ะค่ะ" ความเงียบของไอศูรย์ไม่ได้สร้างความกดดันให้อิงดาวเพียงคนเดียว เพราะแม้แต่คนเป็นภรรยาอย่างนลินทิพย์ยังรู้สึกกดดันกับความเงียบของสามี

"..." ไม่มีถ้อยคำใดเอื้อนเอ่ยออกมาจากปากของมาเฟียใหญ่ ไอศูรย์มองเด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาว่างเปล่าไร้ความรู้สึก ทำให้คาเรนไม่สามารถคาดเดาได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

"พ่อคะ..อึก..นะ..หนูขอร้อง" เมื่อเห็นว่าผู้เป็นพ่อยังเล็งปืนไปที่ศีรษะของคาเรนอย่างไม่ลดละ อิงดาวจึงพยายามอ้อนวอนอีกครั้ง ในขณะที่คาเรนยังยืนรอรับความเจ็บปวดอย่างไม่เกรงกลัว

แม้สีหน้าจะยังคงดุดัน แต่ไอศูรย์ก็ค่อยๆลดปืนลง ทำเอานลินทิพย์ลอบถอนหายใจเบาๆอย่างโล่งอกเมื่อเห็นท่าทีอ่อนลงของคนรัก เช่นเดียวกันกับอิงดาวที่คลี่ยิ้มบางทั้งน้ำตา แต่ทว่า...

ปัง! ปัง!

"กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!" เสียงปืนดังสนั่นสองครั้งติดกันพานทำให้หัวใจดวงน้อยที่กำลังเต้นแรงไม่เป็นส่ำกระตุกวูบไหว แทบหยุดชะงักลมหายใจเมื่อเห็นคนรักเซถอยหลังไปตามแรงดันของกระสุนปืน ก่อนที่เขาจะล้มลงบนพื้น อิงดาวกรีดร้องเสียงหลงปานจะขาดใจเมื่อเห็นหยาดเลือดไหลทะลักออกมาจากหน้าอกข้างซ้ายของคาเรน ห่างจากตำแหน่งหัวใจไม่กี่เซนติเมตร

"กรี๊ดดดดดดดดดดด!! คะ..คาเรน!!" เธอตะเบ็งเสียงเรียกชื่อเขาราวกับคนสติแตกที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ พร้อมกับสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของผู้เป็นพ่อ สองเท้าสั่นเทิ้มรีบก้าวเข้าไปหาคนรักที่นอนหายใจรวยรินอยู่บนพื้น

"นะ..นี่คุณทำบ้าอะไรของคุณฮะไอศูรย์!" นลินทิพย์แทบไม่อยากจะเชื่อสายตาว่าผู้เป็นสามีจะกล้าลั่นไกใส่เด็กหนุ่มซึ่งเป็นคนรักของลูกสาวจริงๆ เธอตวาดเสียงถามหวังเรียกสติของสามี แล้วรีบก้าวไปหาลูกสาว

"อึก..คะ..คาเรนอย่าเป็นอะไรนะ..ฮือออ..ยะ..อย่าทิ้งฉันกับลูกไปนะ..อึก..ฮืออ~" ถ้อยคำใดๆของเธอไม่สามารถทำให้คาเรนลืมตาขึ้นมามองเธออีกครั้งได้ เขาหอบหายใจรวยรินราวกับกำลังต่อสู้กับความเจ็บปวด

"อึก..นะ..นายไม่อยากเห็นหน้าตัวเล็กแล้วเหรอ..อึก..ลูกสาวของนายไง..ฮืออออ~" หญิงสาวตระกองกอดชายคนรักไว้แน่นหวังให้ความรักที่เธอมีต่อเขาทำให้เขามีแรงฮึดสู้กับความเจ็บปวด พร้อมกับโน้มใบหน้าลงไปจูบเบาๆบนหน้าผาก

"ใครอยู่ข้างนอกรีบพาลูกเขยฉันไปโรงพยาบาลสิ!" น้ำเสียงเกรี้ยวกราดของนลินทิพย์ทำให้ลูกน้องของไอศูรย์หลายคนรีบเปิดประตูเข้ามา

"มากับพ่อ" ไอศูรย์รีบเดินเข้ามาดึงแขนของลูกสาวไว้ในตอนที่อิงดาวกำลังจะเดินตามลูกน้องของเขาออกไป เธอหันหน้ากลับมาสบตากับผู้เป็นพ่อผ่านม่านน้ำตาเอ่อคลอ แต่นลินทิพย์ก็รีบเดินเข้ามาปัดมือหนาของไอศูรย์ออกจากข้อมือของลูกสาว

"ทำไมพ่อต้องทำเขาด้วยคะ..อึก..ทะ..ทำไมต้องทำคนรักของหนูด้วย..ฮืออออ~"

"ถ้ามันรอดพ่อจะให้มันคบกับลูกได้ ถ้ามันตายพ่อก็จะดูแลลูกสาวของพ่อเอง"

"นี่คุณเป็นบ้าไปแล้วเหรอ!" นลินทิพย์ผลักอกผู้เป็นสามีอย่างเหลืออด "ถามลูกรึยังว่าอยากให้คุณดูแลไปจนตายรึเปล่า! นี่มันชีวิตของลูกนะ เลิกเอาคำว่ารักมาทำลายชีวิตลูกสักที! ถ้าคุณยังไม่เลิกบ้าฉันจะพาลูกกับหลานของฉันไปอยู่ที่อื่น!"

นลินทิพย์ปรายตามองสามีอย่างโกรธจัด ก่อนจะลากแขนอิงดาวออกมา แต่ยังไม่วายเอี้ยวตัวกลับไปชี้หน้าคาดโทษไอศูรย์

"ถ้ายังไม่สำนึกผิดกับการกระทำของตัวเองก็ไม่ต้องเสนอหน้าไปที่โรงพยาบาล แล้วถ้าหลานฉันต้องกำพร้าพ่อคุณก็เตรียมตัวบอกลาฉันกับลูกได้เลย!" นั่นเป็นคำกล่าวทิ้งท้ายของนลินทิพย์ ก่อนที่เธอจะเดินจูงมือลูกสาวออกไป ขณะที่ไอศูรย์ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ไม่ได้เดินตามออกไป

@สี่ชั่วโมงต่อมา

"อึก..มะ..แม่คะตอนนี้คาเรนเขายังอยู่กับหนูกับลูกใช่ไหมคะ" คำถามของอิงดาวทำให้นลินทิพย์รู้สึกสงสารลูกสาวจับใจ เธอทำได้เพียงปลอบประโลมและให้กำลังใจ

"เขาดูเป็นคนเข้มแข็งนะ แม่เชื่อว่าเขาไม่เป็นอะไรหรอก"

"อึก..ตะ..แต่นี่มันสี่ชั่วโมงแล้วนะคะ..อึก..ขะ..เขายังไม่ออกมาจากห้องผ่าตัดเลย..ฮืออออ~"

"เดี๋ยวเขาก็ออกมาแล้ว เชื่อแม่นะ" อิงดาวซบหน้าลงบนฝ่ามืออย่างหมดแรง แต่ละวินาทีที่รอคอยอยู่หน้าห้องผ่าตัดมันผ่านไปเชื่องช้าเหลือเกินสำหรับเธอ

"ไหนบอกแม่หน่อยซิว่าลูกสาวของแม่ท้องกี่เดือนแล้ว" นลินทิพย์รั้งตัวลูกสาวเข้ามาสวมกอด แต่อิงดาวกลับยังสะอื้นไห้อย่างหนัก พลอยทำให้คนเป็นแม่อย่างเขาทุกข์ใจไปด้วย

"เขาต้องกลับมาหาหนูกับลูกแน่ แม่เชื่อแบบนั้นนะ" นั่นคงเป็นคำปลอบประโลมที่ดีที่สุดในช่วงเวลาแบบนี้ นลินทิพย์ตระกองกอดลูกสาวไว้แน่น พยายามทำให้อิงดาวรู้สึกดีขึ้นเพราะไม่อยากเห็นน้ำตาของลูกสาว ลึกๆเธอยังเชื่อว่าคาเรนจะเข้มแข็งพอที่จะกลับมาหาอิงดาวอีกครั้ง