มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 42

@หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

"ไม่คิดถึงฉันกับลูกเลยเหรอ นายหลับนานเกินไปแล้วนะ รู้ไหมว่าฉันกับลูกคิดถึงนายมาก รีบกลับมากอดลูกสาวตัวน้อยของนายนะ" ไม่รู้ว่านี่เป็นครั้งที่เท่าไรที่เธอพูดประโยคนี้กับคาเรนที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย แต่เหมือนว่าเสียงของเธอมันจะเบาเกินไปจนไม่สามารถปลุกคาเรนให้ตื่นจากห้วงนิทราได้ หนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมามันเป็นหลายวันที่เขานอนหลับตาแน่นิ่ง แต่มันกลับเป็นหลายวันที่เธอไม่อาจหลับตาสนิทได้

ทรมาน คำๆนั้นมันคอยกัดเซาะความรู้สึกของเธอจนพังยับเยิน มันทรมานเหลือเกินที่รับรู้ว่าคาเรนยังอยู่กับเธอแต่ไม่สามารถโอบกอดเธอได้อีกแล้ว ความอบอุ่นที่เขาเคยมอบให้ในวันนี้มันแปรเปลี่ยนเป็นความเหน็บหนาว และเธอไม่รู้ว่าจะต้องทนเหน็บหนาวหัวใจไปถึงเมื่อไหร่

"ฉันเคยบอกนายรึยังว่าฉันรักนายมากแค่ไหน" สายเกินไปรึเปล่าที่จะพูดคำๆนั้นต่อหน้าร่างกายที่ไร้วิญญาณของคาเรน อิงดาวซบหน้าลงบนท่อนแขนแกร่งของคนรักอย่างหมดแรง หากปาฏิหาริย์มีจริงเธออยากให้มันเกิดขึ้นกับคาเรนสักครั้ง แม้ว่าเขาจะกลับมาพร้อมกับหัวใจดวงใหม่ที่ไม่มีเธอกับลูกอยู่ในนั้น เธอก็ยินดี

"ฉันรักนาย..อึก..คาเรนฉันรักนาย..ช่วยตื่นขึ้นมาฟังมันก่อนได้ไหม..ฮือออ~" ต้องตะโกนเสียงดังแค่ไหนคาเรนถึงจะได้ยินคำว่ารักจากเธอ ความหวังที่จะทำให้เขากลับมาอีกครั้งมันริบหรี่จนเธอหมดกำลังใจจะสู้ต่อ "กะ..กลับมาหาฉันเถอะนะ..อึก..โลกที่ไม่มีนายอยู่ข้างๆมันโคตรอ้างว้างเลยนะ..อึก..อย่าทำร้ายฉันแบบนี้เลยนะ"

นลินทิพย์มองภาพลูกสาวที่กำลังตระกองกอดคนรักด้วยความรู้สึกสงสารจับใจ แต่นอกจากกำลังใจที่มีให้อิงดาวทุกวันคนเป็นแม่อย่างเธอก็ไม่สามารถทำอะไรมากกว่านี้ได้เลย การเห็นน้ำตาของลูกสาวมันทำให้เธอเจ็บปวดไม่แพ้กัน

"อีกไม่นานคาเรนต้องกลับมาหาหนูแน่ รอหน่อยนะอิง แม่เชื่อว่าคาเรนต้องพยายามเพื่อหนูกับลูกมากกว่านี้" เธอเดินตรงเข้าไปตบไหล่ลูกสาวเบาๆเป็นการให้กำลังใจ ทำให้อิงดาวค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผู้เป็นแม่ ใบหน้าของเธอเจิ่งนองด้วยหยาดน้ำตา แววตาคู่นั้นอมทุกข์ไม่ต่างจากวันแรกที่เห็นคาเรนนอนแน่นิ่งเป็นเจ้าชายนิทรา

"อึก..เมื่อไหร่เขาจะกลับมาหาหนูคะ"

"เมื่อไหร่ที่หัวใจของเขารักษาบาดแผลของมันเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาจะกลับมาหาหนูแน่นอนจ้ะ"

"อึก..ละ..แล้วหนูต้องรออีกนานแค่ไหนคะ"

"แม่ตอบคำถามนั้นไม่ได้หรอก แต่แม่เชื่อนะว่าคาเรนจะกลับมาหาลูกสาวของแม่แน่นอน" มือบางยกขึ้นมาลูบผมลูกสาวเบาๆ

"ถ้าคาเรนยังสู้แม่อยากให้หนูสู้ด้วยนะ ถ้าไม่ทำเพื่อเขาก็ทำเพื่อตัวเล็กในท้องก็ได้"

"อึก..."

"หนูต้องดูแลตัวเองด้วยนะ วันไหนที่คาเรนฟื้นเขาจะได้เห็นใบหน้าสวยๆของหนูเป็นคนแรกไง" แล้วเมื่อไหร่กันนะที่เขาจะลืมตาขึ้นมาจ้องมองใบหน้าของเธออีกครั้ง เธอคิดถึงแววตาดุดันของเขาเหลือเกิน อิงดาวคิดในใจ

"หนูอยากอยู่กับคาเรนก่อนค่ะ"

"โอเค ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวแม่ลงไปซื้อข้าวมาให้ อย่าลืมล้างคราบน้ำตาออกด้วยนะ ลูกสาวของแม่เหมาะกับรอยยิ้มมากกว่าน้ำตานะ" นลินทิพย์ส่งยิ้มให้กำลังใจอีกครั้ง พร้อมกับบีบพวงแก้มแดงก่ำของอิงดาวเบาๆ ก่อนจะเดินเลี่ยงไปหยิบกระเป๋าใบหรูที่วางอยู่บนโซฟา เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ใครบางคนเปิดประตูเข้ามาพอดี

นลินทิพย์จ้องมองผู้เป็นสามีด้วยสีหน้าเรียบเฉย เช่นเดียวกันกับอิงดาวที่เอาแต่ตระกองกอดคนรักไว้ โดยไม่สนใจผู้เป็นพ่อที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาเลย ทำเอาไอศูรย์ลอบถอนหายใจเบาๆกับความเงียบของภรรยาและลูกสาว

"จะไปไหน" ไอศูรย์ถามภรรยาเมื่อเห็นเธอเดินผ่านหน้าไปโดยไม่ทักทายเขาสักคำ แต่นอกจากนลินทิพย์จะไม่ตอบคำถามของเขาแล้ว เธอยังเดินจ้ำอ้าวออกไปอย่างรวดเร็ว ทำราวกับเหม็นขี้หน้าสามีเสียเต็มประดา

มาเฟียใหญ่มองแผ่นหลังของลูกสาวอย่างชั่งใจ เมื่อเห็นว่าเธอยังสนใจเพียงคาเรนที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง จึงตัดสินใจเดินตามภรรยาออกไป

"ลิน ผมถามว่าคุณจะไปไหน"

"ฉันจะไปไหนแล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณคะ"

"คุณจะประชดประชันผมไปถึงไหน" นลินทิพย์หยุดฝีเท้า แล้วหมุนตัวกลับไปหาผู้เป็นสามี

"เห็นลูกในสภาพแบบนั้นแล้วรู้สึกยังไงบ้างคะ"

"ทำไมคุณต้องชวนผมทะเลาะเพราะไอ้หมอนั่น"

"ไอ้หมอนั่นที่คุณว่าเขาคือคนรักของลูกสาวคุณนะ คุณทนเห็นลูกอยู่ในสภาพแบบนั้นได้ยังไงไอศูรย์ ความเป็นพ่อมันหายไปไหนหมด"

"แต่มันทำร้ายลูกสาวของเรานะ"

"คุณหรือคาเรนกันแน่คะที่ทำร้ายลูก ถ้าตอบคำนั้นไม่ได้คุณก็ควรพิจารณาตัวเองนะคะว่าคุณเป็นคนโง่มาก" เธอปรายตามองเขาเพียงนิด ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไป ทว่าเดินออกไปได้สองสามก้าว ก็เอี้ยวหน้ากลับมาอีกครั้ง "คุณกลับอิตาลีไปเถอะค่ะ ฉันจะอยู่กับลูกที่นี่"

"ผมขอโทษ" ไอศูรย์กล่าวคำขอโทษเสียงอ่อน

"ถ้าคำขอโทษของคุณมันไม่ได้ทำให้ลูกเขยของฉันฟื้นขึ้นมาก็ไม่ต้องพูดมันออกมาหรอกค่ะ แล้วคนที่คุณควรขอโทษก็คือลูกกับคาเรน ไม่ใช่ฉัน" นลินทิพย์กล่าวทิ้งท้าย จากนั้นจึงเดินห่างออกไปเรื่อยๆ ในขณะที่ไอศูรย์ยังยืนถอนหายใจอยู่ที่เดิม ถึงอย่างนั้นก็รีบเดินตามไป

"ฉันยังอยู่กับนายตรงนี้นะ ต่อให้นายจะหลับตาหรือลืมตา ฉันก็ยังอยู่กับนายตรงนี้" อิงดาวคลี่ยิ้มบางเป็นการให้กำลังใจตัวเอง เธอหวังว่าคาเรนจะได้ยินถ้อยคำเหล่านั้นของเธอ เขาจะได้รับรู้ว่าเธอยังอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน

หญิงสาวค่อยๆปีนขึ้นไปล้มตัวนอนข้างๆ โดยใช้บ่าแกร่งของคนรักเป็นที่หนุนนอน พร้อมจับมือของเขามาสัมผัสกับหน้าท้องแบนราบ

"ตัวเล็กคะ ช่วยไปบอกพ่อเขาหน่อยนะว่าแม่รออยู่ บอกพ่อเขาด้วยนะคะว่าหนูก็รอพ่ออยู่เหมือนกัน" เปลือกตาบางปิดลงช้าๆ ท่อนแขนสั่นเทิ้มกอดรัดชายคนรักไว้หลวมๆ

หลายนาทีต่อมาเธอค่อยๆลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะเลื่อนใบหน้าไปจูบเบาๆตรงตำแหน่งบาดแผลของคาเรน

"รีบกลับมานะ ฉันจะรอนายอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน" อิงดาวคลี่ยิ้มอีกครั้ง "อิงรักคาเรนนะ"