มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 43

@สองวันต่อมา

"อื้อ~" ชายหนุ่มบนเตียงผู้ป่วยเปล่งเสียงครางในลำคอแผ่วเบาเป็นครั้งแรกในรอบหลายวันหลังจากที่นอนหลับใหลอยู่ในห้วงนิทรามานานนับสัปดาห์ เขาพยายามเปิดเปลือกตาหนักอึ้งเมื่อโดนแสงสว่างสาดกระทบลงมาแทนที่ความมืดมิด ความเจ็บปวดบริเวณบาดแผลเริ่มทำงานเพียงแค่ร่างกายกลับมารับรู้ความรู้สึกอีกครั้ง

คาเรนหลับตาลงอีกครั้งเพื่อให้ดวงตาปรับสภาพรับกับแสงสว่างจากหลอดไฟบนเพดานที่สาดส่องลงมากระทบกับใบหน้าและเปลือกตา มือหนาอ่อนแรงยกขึ้นมาถอดเครื่องช่วยหายใจออกอย่างนึกรำคาญ โดยไม่คำนึงถึงสภาพร่างกายของตัวเองในตอนนี้ เขาพ่นลมหายใจหนักๆหลายครั้งเพื่อปรับจังหวะการหายใจ จากนั้นจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมาสู้แสงสว่างจ้าอีกครั้ง

แม้ร่างกายจะอ่อนล้าอย่างหนัก แต่มุมปากหนากลับยกยิ้มเมื่อเห็นใครบางคนนอนหลับตาพริ้มอยู่ข้างๆ โดยใช้บ่าแกร่งของเขาเป็นที่หนุนนอน ท่อนแขนเล็กของเธอวางพาดบนหน้าท้องแกร่งหลวมๆราวกับกลัวว่าเขาจะอึดอัด ภาพแรกที่เห็นเมื่อลืมตาตื่นมันทำให้เขาหุบยิ้มไม่ได้เลย

มาเฟียหนุ่มละสายตาจากใบหน้าหวานของคนรักในเวลาต่อมา พร้อมกวาดตามองทั่วห้องพักผู้ป่วยที่มีเพียงเขาและอิงดาวนอนเคียงกันอยู่บนเตียง เมื่อเห็นว่าภายในห้องพักไม่มีใครจึงดึงความสนใจกลับมาที่หญิงสาวอีกครั้ง

มือหนายื่นเข้าไปลูบท้องคนตัวเล็กเบาๆ พร้อมกับจุมพิตแผ่วเบากลางศีรษะทุยเล็ก แล้วเลื่อนใบหน้าลงไปกระซิบเสียงแหบพร่าข้างกกหู

"ตื่นได้แล้ว ฉันรอฟังคำบอกรักจากเธออยู่นะ" ในความฝันเลือนลางที่ได้ยินคำบอกรักจากเธออย่างแผ่วเบามันเป็นความจริงที่เกิดขึ้นในตอนที่เขายังหลับใหลรึเปล่านะ

"ขี้เซาจังเลยนะ" เขาลูบผมเธอเบาๆ แล้วพลิกตัวเข้าหากอดรัดเธอไว้หลวมๆ แต่เหมือนว่าแรงกอดรัดของเขาจะสร้างความอึดอัดให้เธอ อิงดาวจึงพยายามพลิกตัวไปมา จนสุดท้ายก็ลืมตาตื่น

"อื้อ~" มือบางดันหน้าท้องแกร่งเบาๆหวังให้ชายหนุ่มขยับตัวออกห่าง ก่อนจะชะงักไปเมื่อรับรู้ได้ถึงท่าทางการนอนที่เปลี่ยนไปของคนข้างๆ ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อได้ยินเสียงหายใจดังขึ้นประชิดกกหู เธอค่อยๆเงยหน้ามองคาเรนด้วยจังหวะการเต้นของหัวใจที่รัวเร็ว

สิ่งแรกที่เห็นคือรอยยิ้มมุมปากที่คุ้นเคย มันทำให้เธอทำอะไรไม่ถูกจนแทบหยุดชะงักลมหายใจไปชั่วขณะ คาเรนลืมตา เขากำลังลืมตางั้นเหรอ? นี่คือความจริงหรือความฝันกันแน่

"มองขนาดนี้ใส่ห่อกลับบ้านเลยไหม" มะ..ไม่ใช่ความฝัน สิ่งที่เธอเห็นมันไม่ใช่ความฝันจริงๆ อิงดาวฉีกยิ้มกว้างจนตาหยีเมื่อได้ยินน้ำเสียงที่คุ้นเคยดังเล็ดลอดออกมาจากปากของคาเรน ด้วยความดีใจจนลืมตัวเธอเลยเผลอกอดรัดเขาแน่นจนคาเรนเบ้หน้า

"คะ..คาเรน นายฟื้นแล้วจริงๆด้วย..อึก..ฉันคิดถึงนาย..ฮืออออ~" ความคิดถึงกลั่นเป็นน้ำตาที่ไหลพรากออกมาอย่างสุดจะกลั้น ใบหน้าหวานซบลงตรงแผงอกแกร่งด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ การได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นแรงอีกครั้งมันเหมือนกับสิ้นสุดการรอคอย

"อึก..ฉะ..ฉันรอนายทุกวันเลย..ฮือออ"

"ฉันหลับไปนานขนาดนั้นเลยเหรอ" คาเรนถามพลางลูบหลังคนตัวเล็กเบาๆ

"นายหลับไปอาทิตย์กว่าเลยนะ..อึก..ฉะ..ฉันคิดว่านายจะไม่กลับมาหาฉันกับลูกแล้วซะอีก"

"งอแงเป็นเด็กเลยนะ"

"อึก..คะ..คิดถึง" คาเรนอมยิ้มเล็กน้อย แล้วค่อยๆแกะท่อนแขนเล็กออกจากลำตัวเพราะรู้สึกเจ็บแผลบริเวณอกข้างซ้าย

"อึก..ยังเจ็บแผลอยู่เหรอ"

"โดนยิงนะไม่ใช่โดนตี ถึงจะหายเจ็บง่ายขนาดนั้น"

"เจ็บมากไหม เดี๋ยวฉันไปตามหมอให้นะ"

"ไม่ให้ไป" ท่อนแขนแกร่งตวัดกอดรัดหญิงสาวไว้ในตอนที่เธอกำลังจะหยัดกายลุกขึ้น

"เจ็บแค่นี้ไม่ถึงตายหรอก"

"แต่ก็เกือบตายนิ"

"ใช่ เหมือนตายแล้วเกิดใหม่เลย"

"อย่าไปไหนอีกนะ"

"ไม่ไปไหนหรอกน่า" เขาบอกด้วยน้ำเสียงหนักแน่น พร้อมกับเลื่อนใบหน้าลงไปหอมหนักๆกลางหน้าผากมน แล้วจับมือเธอขึ้นมาวางทาบตรงแผงอกข้างซ้าย

"ถึงมันจะมีบาดแผลแต่มันก็ยังเป็นหัวใจดวงเดิมนะ"

"แหวะ โคตรเลี่ยนเลย" แม้จะทำหน้าล้อเลียน แต่ใครจะรู้ว่าหัวใจดวงน้อยมันเต้นแรงขนาดไหน

"แล้วพ่อกับแม่ของเธอล่ะ"

"แม่กลับไปคอนโดตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ส่วนพ่อก็ตามง้อแม่อยู่ เพราะแม่โกรธมากที่พ่อยิงนาย"

"สงสัยต้องเข้าทางแม่ยายนะเนี่ย" คาเรนพูดติดตลก

"พ่อบอกว่าถ้านายรอดพ่อจะให้เราสองคนคบกัน ฉันดีใจนะที่นายกลับมา"

"ฉันต้องกลับมาหาเจ้าตัวเล็กอยู่แล้ว ยังไม่เห็นผลตรวจดีเอ็นเอเลย ยังตายไม่ได้หรอก" อิงดาวเบ้ปากอย่างนึกหมั่นไส้

"ไหนนายบอกว่าลูกหน้าเหมือนนายไง"

"ขอตรวจนิดนึง" เขาขยิบตาให้ พร้อมใช้สันจมูกโด่งคลอเคลียพวงแก้มนวล กลิ่นกายที่คุ้นเคยของเธอทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายทุกครั้งที่ได้สูดดม

"จะไม่บอกรักฉันหน่อยเหรอ" คำถามของคาเรนทำเอาอิงดาวชะงักไป เธอเงยหน้ามองเขาตาปริบๆพลางเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น

"เหมือนฉันฝันเลย" คาเรนพูดต่อ "เหมือนฉันฝันว่าเธอบอกรักฉันเลย จริงไหม?"

"ฉันรักนาย" เธอพูดเสียงเบา "ในความฝันของนายฉันพูดแบบนี้รึเปล่า"

"เธอร้องไห้ แล้วก็บอกรักฉัน"

"โอเค ขอเวลาบีบน้ำตาหนึ่งนาที"

"กวนตีนเหมือนเดิมเลยนะ" อิงดาวหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะพลิกตัวนอนราบ แล้วผงกศีรษะขึ้นมาเล็กน้อย

"ฉันรักนาย" ใบหน้าหวานเลื่อนเข้าไปประชิดจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นของกันและกัน มือบางยังคงวางทาบตรงตำแหน่งหัวใจแกร่ง

"ฉันรักนาย"

"..."

"โคตรรักนายเลย"

"..."

"ได้ยินไหมว่าฉันรักนาย" คาเรนนิ่งเงียบไป ไม่ใช่ว่าไม่อยากฟังประโยคนั้นซ้ำๆ แต่เขารู้สึกว่าหัวใจมันกำลังเต้นแรงเกินไป ให้ตายสิ! เขากำลังเขินอายงั้นเหรอ?

"มาเฟียหน้าแดงเป็นด้วยเหรอ" อิงดาวเย้าแหย่เมื่อเห็นใบหน้าซีดเผือดของคาเรนค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ ด้วยความมันเขี้ยวเลยยกมือขึ้นมาบีบปลายจมูกคมเบาๆ

"เดี๋ยวจะโดน"

"โดนอะไรเหรอ" เธอเอียงคอถาม

"โดนจูบแบบนี้ไง" ไม่ว่าเปล่าแต่คาเรนยังผงกศีรษะขึ้นไปจูบหนักๆบนริมฝีปากอวบอิ่ม ทำเอาอิงดาวผงะเพราะไม่ทันตั้งตัว แต่ก็ไม่ได้เบือนหน้าหนี