มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 43

@สองวันต่อมา

"อื้อ~" ชายหนุ่มบนเตียงผู้ป่วยเปล่งเสียงครางในลำคอแผ่วเบาเป็นครั้งแรกในรอบหลายวันหลังจากที่นอนหลับใหลอยู่ในห้วงนิทรามานานนับสัปดาห์ เขาพยายามเปิดเปลือกตาหนักอึ้งเมื่อโดนแสงสว่างสาดกระทบลงมาแทนที่ความมืดมิด ความเจ็บปวดบริเวณบาดแผลเริ่มทำงานเพียงแค่ร่างกายกลับมารับรู้ความรู้สึกอีกครั้ง

คาเรนหลับตาลงอีกครั้งเพื่อให้ดวงตาปรับสภาพรับกับแสงสว่างจากหลอดไฟบนเพดานที่สาดส่องลงมากระทบกับใบหน้าและเปลือกตา มือหนาอ่อนแรงยกขึ้นมาถอดเครื่องช่วยหายใจออกอย่างนึกรำคาญ โดยไม่คำนึงถึงสภาพร่างกายของตัวเองในตอนนี้ เขาพ่นลมหายใจหนักๆหลายครั้งเพื่อปรับจังหวะการหายใจ จากนั้นจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมาสู้แสงสว่างจ้าอีกครั้ง

แม้ร่างกายจะอ่อนล้าอย่างหนัก แต่มุมปากหนากลับยกยิ้มเมื่อเห็นใครบางคนนอนหลับตาพริ้มอยู่ข้างๆ โดยใช้บ่าแกร่งของเขาเป็นที่หนุนนอน ท่อนแขนเล็กของเธอวางพาดบนหน้าท้องแกร่งหลวมๆราวกับกลัวว่าเขาจะอึดอัด ภาพแรกที่เห็นเมื่อลืมตาตื่นมันทำให้เขาหุบยิ้มไม่ได้เลย

มาเฟียหนุ่มละสายตาจากใบหน้าหวานของคนรักในเวลาต่อมา พร้อมกวาดตามองทั่วห้องพักผู้ป่วยที่มีเพียงเขาและอิงดาวนอนเคียงกันอยู่บนเตียง เมื่อเห็นว่าภายในห้องพักไม่มีใครจึงดึงความสนใจกลับมาที่หญิงสาวอีกครั้ง

มือหนายื่นเข้าไปลูบท้องคนตัวเล็กเบาๆ พร้อมกับจุมพิตแผ่วเบากลางศีรษะทุยเล็ก แล้วเลื่อนใบหน้าลงไปกระซิบเสียงแหบพร่าข้างกกหู

"ตื่นได้แล้ว ฉันรอฟังคำบอกรักจากเธออยู่นะ" ในความฝันเลือนลางที่ได้ยินคำบอกรักจากเธออย่างแผ่วเบามันเป็นความจริงที่เกิดขึ้นในตอนที่เขายังหลับใหลรึเปล่านะ

"ขี้เซาจังเลยนะ" เขาลูบผมเธอเบาๆ แล้วพลิกตัวเข้าหากอดรัดเธอไว้หลวมๆ แต่เหมือนว่าแรงกอดรัดของเขาจะสร้างความอึดอัดให้เธอ อิงดาวจึงพยายามพลิกตัวไปมา จนสุดท้ายก็ลืมตาตื่น

"อื้อ~" มือบางดันหน้าท้องแกร่งเบาๆหวังให้ชายหนุ่มขยับตัวออกห่าง ก่อนจะชะงักไปเมื่อรับรู้ได้ถึงท่าทางการนอนที่เปลี่ยนไปของคนข้างๆ ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อได้ยินเสียงหายใจดังขึ้นประชิดกกหู เธอค่อยๆเงยหน้ามองคาเรนด้วยจังหวะการเต้นของหัวใจที่รัวเร็ว

สิ่งแรกที่เห็นคือรอยยิ้มมุมปากที่คุ้นเคย มันทำให้เธอทำอะไรไม่ถูกจนแทบหยุดชะงักลมหายใจไปชั่วขณะ คาเรนลืมตา เขากำลังลืมตางั้นเหรอ? นี่คือความจริงหรือความฝันกันแน่

"มองขนาดนี้ใส่ห่อกลับบ้านเลยไหม" มะ..ไม่ใช่ความฝัน สิ่งที่เธอเห็นมันไม่ใช่ความฝันจริงๆ อิงดาวฉีกยิ้มกว้างจนตาหยีเมื่อได้ยินน้ำเสียงที่คุ้นเคยดังเล็ดลอดออกมาจากปากของคาเรน ด้วยความดีใจจนลืมตัวเธอเลยเผลอกอดรัดเขาแน่นจนคาเรนเบ้หน้า

"คะ..คาเรน นายฟื้นแล้วจริงๆด้วย..อึก..ฉันคิดถึงนาย..ฮืออออ~" ความคิดถึงกลั่นเป็นน้ำตาที่ไหลพรากออกมาอย่างสุดจะกลั้น ใบหน้าหวานซบลงตรงแผงอกแกร่งด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ การได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นแรงอีกครั้งมันเหมือนกับสิ้นสุดการรอคอย

"อึก..ฉะ..ฉันรอนายทุกวันเลย..ฮือออ"

"ฉันหลับไปนานขนาดนั้นเลยเหรอ" คาเรนถามพลางลูบหลังคนตัวเล็กเบาๆ

"นายหลับไปอาทิตย์กว่าเลยนะ..อึก..ฉะ..ฉันคิดว่านายจะไม่กลับมาหาฉันกับลูกแล้วซะอีก"

"งอแงเป็นเด็กเลยนะ"

"อึก..คะ..คิดถึง" คาเรนอมยิ้มเล็กน้อย แล้วค่อยๆแกะท่อนแขนเล็กออกจากลำตัวเพราะรู้สึกเจ็บแผลบริเวณอกข้างซ้าย

"อึก..ยังเจ็บแผลอยู่เหรอ"

"โดนยิงนะไม่ใช่โดนตี ถึงจะหายเจ็บง่ายขนาดนั้น"

"เจ็บมากไหม เดี๋ยวฉันไปตามหมอให้นะ"

"ไม่ให้ไป" ท่อนแขนแกร่งตวัดกอดรัดหญิงสาวไว้ในตอนที่เธอกำลังจะหยัดกายลุกขึ้น

"เจ็บแค่นี้ไม่ถึงตายหรอก"

"แต่ก็เกือบตายนิ"

"ใช่ เหมือนตายแล้วเกิดใหม่เลย"

"อย่าไปไหนอีกนะ"