มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 44

ในเวลาต่อมาจึงตอบรับจูบดูดดื่มของคาเรนด้วยการดันเรียวลิ้นเข้าไปตวัดควานหาความหวานในโพรงปากหนาอย่างหนักหน่วง พร้อมกับยกมือขึ้นมาประคองใบหน้าคมคายไว้หลวมๆเพื่อไม่ให้คาเรนเบือนหน้าหนี ขณะที่เขาเองก็ยังเพลิดเพลินกับการดูดดึงเรียวลิ้นเล็ก สลับกับดูดกลืนน้ำลายของกันและกันอย่างไร้ความรังเกียจ ก่อนที่เธอจะเป็นฝ่ายถอนจูบออกในเวลาต่อมา เพราะรู้สึกว่าโดนช่วงชิงลมหายใจนานเกินไป

"เขินเหรอ?" อิงดาวอมยิ้มเชิงล้อเลียน พร้อมกับจิ้มแก้มสากเบาๆสองสามครั้ง ทว่าคาเรนกลับปัดมือออกอย่างไม่แรงนัก ทำราวกับไม่พอใจทั้งที่ใบหน้าและลำคอแดงก่ำไม่ต่างจากลูกตำลึงสุก เขาเสมองไปทางอื่นกลบเกลื่อนความเขินอาย แต่ใช่ว่าคนชอบแกล้งจะยอมหยุดง่ายๆ

"นายฝันว่าฉันบอกรักอย่างเดียวเองเหรอ ไม่ฝันถึงอย่างอื่นนอกจากนั้นเลยเหรอ"

"ทำไม เธอแอบลักหลับฉันรึไง" คาเรนขมวดคิ้วถาม แต่อิงดาวกลับยังคงอมยิ้ม แล้วเลื่อนใบหน้าเข้าไปจูบหนักๆกลางหน้าผาก จากนั้นจึงลากริมฝีปากลงมาหอมแก้มสากทั้งสองข้างฟอดใหญ่ ก่อนจะวกกลับไปจูบเบาๆบนปลายจมูกโด่งคม ทำเอาใบหน้าของคนโดนกระทำแดงซ่านมากกว่าเดิม ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำแบบนี้กับเขามาก่อนเลย นั่นคงเป็นเพราะเขาไม่เคยเปิดโอกาสให้ผู้หญิงเหล่านั้นได้ทำเหมือนอิงดาว

"ฉันทำแบบนี้ทุกวันเลยนะ" เธอจูบหนักๆบนริมฝีปากหนาได้รูปเป็นการปิดท้าย "แล้วก็ทำแบบนี้ด้วย" ว่าจบก็เลื่อนใบหน้าลงไปจูบเบาๆตรงตำแหน่งหัวใจของคาเรน

"ฉันรักนายนะ ถึงจะร้ายก็รัก"

"งั้นช่วยหามฉันเข้าห้องไอซียูอีกสักรอบได้ไหม" คาเรนพูดติดตลกพลางหอบหายใจ หัวใจของเขามันอ่อนไหวกับความน่ารักของเธอ "หัวใจจะวายเพราะโดนเธอแกล้งแล้วเนี่ย"

อิงดาวหัวเราะในลำคอเบาๆอย่างนึกขำ ก่อนจะซบหน้าลงตรงแผงอกแกร่งอีกครั้ง พร้อมกันนั้นก็กอดรัดเอวสอบไว้หลวมๆ ด้วยกลัวว่าหากกอดรัดแน่นเกินไปจะทำให้คาเรนอึดอัด

"นายรักฉันไหม"

"เคยบอกไปแล้วนิ"

"ตอนนั้นกับตอนนี้มันคนละเวลากันนิ"

"ฉันเคยบอกเธอแล้วไม่ใช่เหรอว่าฉันชอบแสดงออกมากกว่าพูด" เขาพลิกตัวเข้าหาอีกครั้ง พร้อมสบตากับหญิงสาวอย่างจริงจัง การที่เขาไม่ชอบพูดคำว่ารักมันไม่ได้หมายความว่าความรู้สึกดีๆที่เขามีต่อเธอมันลดน้อยลง

"บอกหน่อยนะ เดี๋ยวจะนอนให้ป้อนนมทั้งคืนเลย" คาเรนยิ้มกริ่มเมื่อได้ยินอย่างนั้น

"ไม่อยากเป็นคนป้อนแล้ว อยากโดนป้อนบ้าง"

"ของแบบนี้มันต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะ" อิงดาวยิ้มมุมปากอย่างเหนือกว่า แต่มีหรือที่คนอย่างคาเรนจะไม่รู้ทันความคิดเจ้าเล่ห์ของเธอ เขาค่อยๆเลื่อนใบหน้าเข้าไปจูบหนักๆบนริมฝีปากอวบอิ่มอีกครั้ง

"ฉันรักเธอ ถึงจะน้อยใจเก่งก็รัก"

"พูดอีกสิ ฉันอยากฟังบ่อยๆ"

"ไม่ให้จูบแล้ว" นิ้วชี้เรียวยาวราวกับผู้หญิงยกขึ้นมาแตะริมฝีปากของคนตัวเล็กเบาๆในตอนที่เธอตั้งท่าจะขยับใบหน้าเข้ามาขบเม้มริมฝีปาก ทำเอาอิงดาวยู่ปากเมื่อโดนขัดใจ

"ฉันไม่ชอบพูดอะไรแบบนั้นหลายๆครั้ง"

"ตลอดอะ"

"เดี๋ยวก็จับอัลตร้าซาวด์ซะหรอก"

"ถ้าพ่อมองแต่อดีตของผมพ่อก็จะเห็นแต่ความเสเพลของผม แต่ถ้าพ่อมองปัจจุบันของผม พ่อจะเห็นว่าผมไม่เหมือนเดิมแล้ว"

"..." ไอศูรย์เบือนหน้าหนี ไม่อยากยอมรับว่าสิ่งที่คาเรนพูดมานั้นคือความจริง

"พ่อบอกเองนะคะว่าถ้าคาเรนรอดพ่อจะให้หนูกับเขาคบกันได้" อิงดาวกดดันผู้เป็นพ่อ

"ช่างเขาเถอะลูก เราอยู่ด้วยกันแค่นี้ก็ได้ ไม่มีตาสักคนหลานแม่ก็คงไม่ขาดความอบอุ่นหรอก" นลินทิพย์พูดขึ้นเสียงดัง ทำเอาไอศูรย์รีบตวัดสายตากลับมามองภรรยา

"คุณกล้าทิ้งผมจริงๆเหรอลิน"

"ทำไมคุณถึงคิดว่าฉันจะไม่กล้าทิ้งคุณล่ะคะ" นลินทิพย์หมุนตัวกลับไปถาม

"เพราะคุณรักผมไง เราผ่านอะไรมาด้วยกันตั้งมากมาย"

"แล้วคุณรักฉันไหมคะ"

"เมียใครๆก็รัก"

"ถ้าฉันรักก็ยอมรับคาเรนเป็นลูกเขยสิคะ"