มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 45

ไอศูรย์ชักสีหน้าไม่พอใจเมื่อโดนนลินทิพย์ยอกย้อน พร้อมกับปรายตามองมาเฟียหนุ่มอายุน้อยกว่าที่นั่งกอดลูกสาวสุดที่รักของเขาอยู่บนเตียงผู้ป่วย มันเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่ต้องยกลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนให้กับคนที่ตัวเองไม่ชอบขี้หน้า อีกทั้งประวัติที่ผ่านมาของคาเรนมันก็ทำให้เขาไม่เชื่อว่าคนอย่างคาเรนจะสามารถดูแลอิงดาวแทนเขากับนลินทิพย์ได้

"มันคนละเรื่องกันนะลิน ผมรักคุณก็จริง แต่ผมไม่อยากได้ไอ้หมอนี่เป็นลูกเขยนะ"

"แต่ฉันอยากได้คาเรนเป็นลูกเขยค่ะ" นลินทิพย์ยืนกรานเสียงแข็ง "ถ้าคุณไม่ยอมรับคาเรนเป็นลูกเขยเราก็แค่แยกกันอยู่ เพราะตอนนี้ปัญหามันอยู่ที่คุณคนเดียวไม่ได้อยู่ที่ฉันหรือคาเรน ในเมื่ออยู่ร่วมกันเป็นครอบครัวใหญ่ไม่ได้ ก็ต่างคนต่างอยู่ดีไหมคะ จะได้ไม่มีปัญหา"

"คุณกำลังกดดันผมนะลิน"

"คุณจะยอมรับคาเรนเป็นลูกเขยไหมคะ ถ้ายังยืนกรานจะทำให้หลานฉันกำพร้าพ่อ เราก็คงอยู่ด้วยกันไม่ได้หรอกค่ะ เพราะฉันไม่อยากใช้ชีวิตบั้นปลายอยู่กับผู้ชายใจร้ายอย่างคุณ" แววตาจริงจังที่ไร้แววทีเล่นทีจริงของนลินทิพย์ทำเอาไอศูรย์เงียบไป เขารู้ดีว่านลินทิพย์เป็นคนเด็ดขาดขนาดไหน แต่ไม่คิดว่าเธอจะใช้ความเด็ดขาดบังคับให้เขายอมรับคาเรนเป็นลูกเขยแบบนี้

"หลานแค่คนเดียวผมเลี้ยงเองได้"

"โอเค ถ้าพ่อเขาเลือกแบบนั้นแม่จะเก็บข้าวของย้ายมาอยู่กับหนูที่ประเทศไทยนะอิง"

"เออๆๆ ผมยอมรับไอ้เวรตะไลนี่เป็นลูกเขยก็ได้" ไอศูรย์โพล่งขึ้นเสียงดังอย่างจำใจเมื่อเห็นภรรยาสุดที่รักหันกลับไปพูดคุยกับลูกสาว

นลินทิพย์ลอบอมยิ้มพึงพอใจ เช่นเดียวกันกับคาเรนและอิงดาว ก่อนจะปรับสีหน้ากลับมาเป็นเคร่งขรึมเหมือนเดิม แล้วหันกลับไปหาไอศูรย์ที่นั่งทำหน้าบึ้งตึงอยู่บนโซฟาอีกครั้ง

"แล้วไม่คิดจะขอโทษลูกกับคาเรนหน่อยเหรอคะ"

"ทำไมผมต้องขอโทษมันด้วย"

"คุณทำให้คาเรนเกือบตายนะ เกือบทำให้หลานของฉันกำพร้าพ่อ แล้วก็ทำให้ลูกกินไม่ได้นอนไม่หลับมาเป็นสัปดาห์ คุณยังจะถามอีกเหรอคะว่าทำไมคุณต้องขอโทษคาเรน" ไอศูรย์พ่นลมหายใจหนักๆอย่างหงุดหงิด ชีวิตนี้เขาไม่เคยต้องขอโทษใครเลยนอกจากภรรยาและลูก

"ไม่ต้องขอโทษผมหรอกครับ ผมเข้าใจว่าพ่อคงโกรธมากเลยทำแบบนั้น เพราะถ้ามีใครมาทำกับลูกสาวของผมแบบนี้ ผมก็โกรธเหมือนกัน" คาเรนพูดขึ้นหลังจากนั่งมองสองสามีภรรยาต่อล้อต่อเถียงกันมาสักพัก

"เห็นไหมว่ามันยังไม่เดือดร้อนอะไรเลย"

"แล้วถ้าคาเรนบอกให้คุณขอโทษจริงๆ คุณจะยอมขอโทษโดยไม่โกรธเขาไหมล่ะคะ"

"คุณจะอะไรกับผมนักหนาเนี่ยลิน ผมก็ยอมรับมันเป็นลูกเขยแล้วไง ยังไม่พอใจอีกเหรอ"

"ยังค่ะ เพราะคุณยังไม่ได้ขอโทษคาเรนกับลูก" ไอศูรย์ถอนหายใจพรืดใหญ่ พร้อมกับปรายตามองลูกสาวและว่าที่ลูกเขยอย่างชั่งใจ

"พ่อขอโทษ" อิงดาวอมยิ้มรับคำขอโทษจากผู้เป็นพ่อ เธอไม่ได้โกรธเคืองท่านแต่อย่างใด เพียงแต่น้อยใจที่ท่านไม่เข้าใจเธอก็เท่านั้น

"หนูไม่โกรธพ่อหรอกค่ะ ไม่น้อยใจแล้วด้วย" มาเฟียใหญ่ส่งยิ้มให้ลูกสาว ทว่าประโยคถัดมาของนลินทิพย์ก็ทำให้รอยยิ้มนั้นจางหายไป

"ขอโทษคาเรนด้วยค่ะ"

"แค่ผมยอมให้มันเข้ามาเป็นส่วนเกินของครอบครัวเรามันก็มากเกินพอแล้วนะ"

"ส่วนหนึ่งของครอบครัวค่ะ ไม่ใช่ส่วนเกิน"

"ไม่ชวนคุยแล้ว นายพักผ่อนเถอะ"

"ไม่มีบริการป้อนนมก่อนนอนเหรอ" คาเรนยิ้มกริ่ม

"ถ้าให้กินนมก่อนนอนแล้วฉันจะได้อะไร"

"ได้เสียว"

"ทะลึ่ง!" อิงดาวถลึงตาใส่คนตัวโต แต่เขากลับหัวเราะร่าอย่างชอบใจ มิหนำซ้ำยังยกตัวขึ้นมาถอดเสื้อยืดคอกว้างของเธอเสร็จสรรพ ตามด้วยดันบราเซียร์ลายลูกไม้สีสวยขึ้นไปบนเนินอก

"ป้อนหน่อย เร็วดิ" เขาทิ้งศีรษะลงบนหมอนอีกครั้ง พร้อมกับเผยอปากเร่งเร้า

"ไม่รักไม่ยอมนะเนี่ย" แม้จะเขินอายกับท่าทางกะลิ้มกะเหลี่ยของชายคนรัก แต่อิงดาวก็ยอมล้มตัวนอนข้างๆ โดยนอนสูงกว่าคาเรนเล็กน้อย

"ไม่รักไม่ดูดนะ" ใบหน้าหวานแดงซ่านกับถ้อยคำของชายหนุ่ม เธอบีบปลายจมูกคมเบาๆกลบเกลื่อนความเขินอาย ก่อนจะดันยอดปทุมถันเข้าไปในโพรงปากหนา

"โอ๋ๆ นอนนะ" มือบางยกขึ้นมาลูบผมชายหนุ่มเบาๆ ทำเอาคาเรนกลอกตาไปมา

"กินนมแล้วก็นอนนะ อย่าดื้อ อย่าซน เดี๋ยวไม่รักนะ" เธอเย้าแหย่มาเฟียหนุ่ม ขณะที่ดวงตาจ้องมองริมฝีปากของเขาอย่างไม่ลดละ ซึ่งคาเรนเองก็ยอมนอนนิ่งๆเป็นเด็กน้อยให้เธอชั่วคราว แลกกับการได้เชยชมยอดปทุมถันอวบอิ่ม