มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 46

@หลายวันต่อมา

คาเรนค่อยๆแง้มประตูห้องนอนให้เปิดออกทีละนิดเพื่อส่องดูคนที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียง มุมปากหนายกยิ้มเอ็นดูที่เห็นอิงดาวนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาจนแทบมองไม่เห็นส่วนอื่นของร่างกายนอกจากลำคอและใบหน้า เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กนอนหลับไปแล้วจึงลงน้ำหนักเท้าอย่างระมัดระวัง เพราะไม่อยากรบกวนเวลาพักผ่อนของเธอ

ตลอดหลายวันที่ผ่านมาที่เขานอนพักฟื้นร่างกายอยู่โรงพยาบาล อิงดาวเป็นคนดูแลเขาจนเธอเองแทบไม่มีเวลาพักผ่อน มันน่าทึ่งที่ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอพยายามทำเพื่อเขาขนาดนั้น แม้กระทั่งตอนนี้ที่เขาออกจากโรงพยาบาลแล้วเธอก็ยังคอยดูแลไม่ห่าง ทั้งที่ความจริงแล้วหน้าที่นั้นมันควรจะเป็นเขามากกว่าที่ต้องดูแลเธอ

"เวลาหลับเหมือนเด็กเลยนะ" มันเป็นอีกครั้งที่เขาเผลอยิ้มกับความน่ารักของอิงดาว เธอไม่จำเป็นต้องพยายามทำตัวน่ารักเหมือนกับผู้หญิงคนอื่น ก็สามารถเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากเขาได้ คาเรนยืนมองใบหน้าจิ้มลิ้มราวกับตุ๊กตาของคนรักสักพัก ก่อนจะเดินเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ

"ห่มผ้าขนาดนี้ไม่ร้อนรึไง" เพราะกลัวว่าคนตัวเล็กจะไม่สบายตัวคาเรนจึงยกมือขึ้นมาหมายจะดึงผ้าห่มลงมาเล็กน้อย ทว่าในจังหวะนั้นคนที่กำลังนอนหลับตาพริ้มก็ลืมตาโพลงขึ้นมา

"แบร่!"

"Shit!" มาเฟียหนุ่มสบถคำหยาบด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆอิงดาวก็ยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ทั้งที่เมื่อไม่กี่วินาทีที่แล้วยังทำเหมือนหลับใหล ท่าทางตกอกตกใจของเขาทำเอาหญิงสาวระเบิดเสียงหัวเราะอย่างชอบใจ ต่างจากคาเรนที่ทำหน้าเซ็ง

"ฮ่าๆๆ เมื่อกี้หน้านายโคตรตลกอะ"

"ไม่ได้หลับแล้วแกล้งหลับทำไมวะ" คาเรนพ่นลมหายใจหนักๆ หัวใจแกร่งเต้นรัวเร็วด้วยความตกใจ เขาเหลือบมองคนตัวเล็กอย่างคาดโทษ

"ทำงานเสร็จแล้วเหรอ" อิงดาวไม่ได้ตอบคำถาม แต่เป็นฝ่ายตั้งคำถามเสียเอง ทว่าแทนที่คาเรนจะตอบกลับไป เขากลับปรายตามองชุดที่เธอสวมใส่อย่างมึนงง

"แต่งตัวบ้าอะไรของเธอเนี่ย" ผีห่าซาตานตนไหนดลใจให้เธอแต่งตัวด้วยคอสเพลย์พยาบาลแบบนี้เนี่ย คาเรนลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่กับชุดคอสเพลย์พยาบาลสีดำที่ตัดกับชุดชั้นในสีแดงของเธอ ยอมรับไม่อายปากว่ามันกระตุ้นอารมณ์ปรารถนาของเขาได้ดีจริงๆ

"ก็...แผลนายยังไม่หายดีนิ ฉันเลยอาสาเป็นพยาบาลส่วนตัวให้ ไม่ชอบเหรอ?"

"พยาบาลส่วนตัว? ทำอะไรเป็นบ้างล่ะ"

"ทำเป็นทุกอย่างที่นายอยากให้ทำ ตั้งแต่ถอดเสื้อผ้ายันล้างเข็มฉีดยาให้คนไข้"

"เก่งเหลือเกินนะแม่คุณ" คาเรนยิ้มมุมปาก ก่อนจะดันตัวอิงดาวนอนลงอีกครั้ง แต่เธอกลับยกมือขึ้นมาผลักอกเบาๆเป็นการปราม จากนั้นจึงกระชากตัวเขาลงมานอนแทนที่ โดยที่เธอพลิกตัวขึ้นไปอยู่ข้างบนอย่างรวดเร็ว

"นายเนี่ยดื้อจริงๆเลยนะ บอกแล้วไงว่าฉันจะดูแลนายเอง" มือบางลูบไล้ไปมาตรงลำคอหนา พานทำให้ไรขนอ่อนตามร่างกายของคาเรนลุกชูชัน เขาหอบหายใจหนักๆอย่างตื่นเต้นในตอนที่เธอลากนิ้วลงไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตอย่างอ้อยอิ่ง

"ยังเจ็บแผลอยู่รึเปล่า" ไม่ใช่ถามอย่างเดียว แต่อิงดาวยังโน้มใบหน้าลงไปจูบเบาๆตรงบาดแผลของคาเรนที่ยังมีร่องรอยของการผ่าตัด

"มะ..ไม่ค่อยเจ็บแล้ว"

"เสียงสั่นจังเลยนะคะคุณพ่อ" หญิงสาวกระตุกยิ้ม ก่อนจะขยับตัวลงต่ำอีกเล็กน้อยเพื่อปลดเปลื้องเสื้อผ้าท่อนล่างของคาเรน ซึ่งเขาก็ยอมยกสะโพกให้ถอดออกอย่างว่าง่าย

"ไม่ได้คิดจะแกล้งอะไรฉันใช่ไหมเนี่ย" แม้หัวใจจะเต้นแรงกับการกระทำของคนรัก แต่คาเรนก็ยังไม่วายหรี่ตามองเธออย่างจับผิด

"ฉันก็แค่อยากเป็นอีตัวของนาย"

"ฮะ!" มาเฟียหนุ่มอุทานเสียงดังอย่างมึนงง ไม่เข้าใจในกระบวนการความคิดของอิงดาว

"วันนี้ฉันอ่านตำรามัดใจผัวมา แค่อยากเอามาใช้กับนายบ้าง ไม่ชอบเหรอ"

"ไปหาอะไรเพี้ยนๆมาใส่หัวอีกล่ะสิ"