@หลายวันต่อมา
คาเรนค่อยๆแง้มประตูห้องนอนให้เปิดออกทีละนิดเพื่อส่องดูคนที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียง มุมปากหนายกยิ้มเอ็นดูที่เห็นอิงดาวนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาจนแทบมองไม่เห็นส่วนอื่นของร่างกายนอกจากลำคอและใบหน้า เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กนอนหลับไปแล้วจึงลงน้ำหนักเท้าอย่างระมัดระวัง เพราะไม่อยากรบกวนเวลาพักผ่อนของเธอ
ตลอดหลายวันที่ผ่านมาที่เขานอนพักฟื้นร่างกายอยู่โรงพยาบาล อิงดาวเป็นคนดูแลเขาจนเธอเองแทบไม่มีเวลาพักผ่อน มันน่าทึ่งที่ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอพยายามทำเพื่อเขาขนาดนั้น แม้กระทั่งตอนนี้ที่เขาออกจากโรงพยาบาลแล้วเธอก็ยังคอยดูแลไม่ห่าง ทั้งที่ความจริงแล้วหน้าที่นั้นมันควรจะเป็นเขามากกว่าที่ต้องดูแลเธอ
"เวลาหลับเหมือนเด็กเลยนะ" มันเป็นอีกครั้งที่เขาเผลอยิ้มกับความน่ารักของอิงดาว เธอไม่จำเป็นต้องพยายามทำตัวน่ารักเหมือนกับผู้หญิงคนอื่น ก็สามารถเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากเขาได้ คาเรนยืนมองใบหน้าจิ้มลิ้มราวกับตุ๊กตาของคนรักสักพัก ก่อนจะเดินเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ
"ห่มผ้าขนาดนี้ไม่ร้อนรึไง" เพราะกลัวว่าคนตัวเล็กจะไม่สบายตัวคาเรนจึงยกมือขึ้นมาหมายจะดึงผ้าห่มลงมาเล็กน้อย ทว่าในจังหวะนั้นคนที่กำลังนอนหลับตาพริ้มก็ลืมตาโพลงขึ้นมา
"แบร่!"
"Shit!" มาเฟียหนุ่มสบถคำหยาบด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆอิงดาวก็ยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ทั้งที่เมื่อไม่กี่วินาทีที่แล้วยังทำเหมือนหลับใหล ท่าทางตกอกตกใจของเขาทำเอาหญิงสาวระเบิดเสียงหัวเราะอย่างชอบใจ ต่างจากคาเรนที่ทำหน้าเซ็ง
"ฮ่าๆๆ เมื่อกี้หน้านายโคตรตลกอะ"
"ไม่ได้หลับแล้วแกล้งหลับทำไมวะ" คาเรนพ่นลมหายใจหนักๆ หัวใจแกร่งเต้นรัวเร็วด้วยความตกใจ เขาเหลือบมองคนตัวเล็กอย่างคาดโทษ
"ทำงานเสร็จแล้วเหรอ" อิงดาวไม่ได้ตอบคำถาม แต่เป็นฝ่ายตั้งคำถามเสียเอง ทว่าแทนที่คาเรนจะตอบกลับไป เขากลับปรายตามองชุดที่เธอสวมใส่อย่างมึนงง
"แต่งตัวบ้าอะไรของเธอเนี่ย" ผีห่าซาตานตนไหนดลใจให้เธอแต่งตัวด้วยคอสเพลย์พยาบาลแบบนี้เนี่ย คาเรนลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่กับชุดคอสเพลย์พยาบาลสีดำที่ตัดกับชุดชั้นในสีแดงของเธอ ยอมรับไม่อายปากว่ามันกระตุ้นอารมณ์ปรารถนาของเขาได้ดีจริงๆ
"ก็...แผลนายยังไม่หายดีนิ ฉันเลยอาสาเป็นพยาบาลส่วนตัวให้ ไม่ชอบเหรอ?"
"พยาบาลส่วนตัว? ทำอะไรเป็นบ้างล่ะ"
"ทำเป็นทุกอย่างที่นายอยากให้ทำ ตั้งแต่ถอดเสื้อผ้ายันล้างเข็มฉีดยาให้คนไข้"
"เก่งเหลือเกินนะแม่คุณ" คาเรนยิ้มมุมปาก ก่อนจะดันตัวอิงดาวนอนลงอีกครั้ง แต่เธอกลับยกมือขึ้นมาผลักอกเบาๆเป็นการปราม จากนั้นจึงกระชากตัวเขาลงมานอนแทนที่ โดยที่เธอพลิกตัวขึ้นไปอยู่ข้างบนอย่างรวดเร็ว
"นายเนี่ยดื้อจริงๆเลยนะ บอกแล้วไงว่าฉันจะดูแลนายเอง" มือบางลูบไล้ไปมาตรงลำคอหนา พานทำให้ไรขนอ่อนตามร่างกายของคาเรนลุกชูชัน เขาหอบหายใจหนักๆอย่างตื่นเต้นในตอนที่เธอลากนิ้วลงไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตอย่างอ้อยอิ่ง
"ยังเจ็บแผลอยู่รึเปล่า" ไม่ใช่ถามอย่างเดียว แต่อิงดาวยังโน้มใบหน้าลงไปจูบเบาๆตรงบาดแผลของคาเรนที่ยังมีร่องรอยของการผ่าตัด
"มะ..ไม่ค่อยเจ็บแล้ว"
"เสียงสั่นจังเลยนะคะคุณพ่อ" หญิงสาวกระตุกยิ้ม ก่อนจะขยับตัวลงต่ำอีกเล็กน้อยเพื่อปลดเปลื้องเสื้อผ้าท่อนล่างของคาเรน ซึ่งเขาก็ยอมยกสะโพกให้ถอดออกอย่างว่าง่าย
"ไม่ได้คิดจะแกล้งอะไรฉันใช่ไหมเนี่ย" แม้หัวใจจะเต้นแรงกับการกระทำของคนรัก แต่คาเรนก็ยังไม่วายหรี่ตามองเธออย่างจับผิด
"ฉันก็แค่อยากเป็นอีตัวของนาย"
"ฮะ!" มาเฟียหนุ่มอุทานเสียงดังอย่างมึนงง ไม่เข้าใจในกระบวนการความคิดของอิงดาว
"วันนี้ฉันอ่านตำรามัดใจผัวมา แค่อยากเอามาใช้กับนายบ้าง ไม่ชอบเหรอ"
"ไปหาอะไรเพี้ยนๆมาใส่หัวอีกล่ะสิ"
"จงเป็นแม่ศรีเรือนตอนอยู่ในครัว และเป็นอีตัวตอนอยู่บนเตียง" คาเรนกลอกตาไปมาพลางถอนหายใจพรืดใหญ่ แทบหมดอารมณ์กระสันเมื่อรู้เจตนาในการกระทำของอิงดาว
"ฉันหมดอารมณ์เพราะตำราบ้าบอของเธอเนี่ยแหละ พอแล้ว ไปเปลี่ยนชุดเลยไป"
"แต่นายเคยบอกว่าเป็นแฟนนายเรื่องบนเตียงต้องถึงใจ ฉันแค่อยากให้นายผ่อนคลาย เพราะนายกลับมาทำงานหนักอีกแล้ว แล้วถ้าฉันท้องโตกว่านี้นายต้องพึ่งแม่นางทั้งห้าแล้วนะ"
"น้องชายฉันมันหดตั้งแต่ได้ยินคำสอนมัดใจผัวจากตำราที่เธออ่านมาแล้ว"
"นายก็เป็นแบบนี้ตลอดอะ" อิงดาวยู่ปากอย่างกระเง้ากระงอด "ไม่อยากก็ไม่ต้องเอา เบื่อจะเอาใจผัวอย่างนายแล้วเหมือนกัน คืนนี้อย่าสะกิดนะ สะกิดเมื่อไหร่เจอตบแน่"
ว่าจบก็คลานเข้าไปล้มตัวนอนข้างๆ พร้อมกับหันหลังให้ แต่คาเรนกลับรีบยกตัวขึ้นมากอดรัดไว้หลวมๆ เพราะไม่อยากทำให้คนตัวเล็กไม่พอใจ
"แค่นี้ก็งอนแล้วเหรอ"
"..."
"ล้างเข็มฉีดยาให้ก่อนดิ" ริมฝีปากหนาจูบประทับลงตรงไหล่มนเบาๆ "ฉันนี่มันแย่จริงๆเลย ชอบขัดใจเมียอยู่เรื่อย นิสัยเสียเนอะ"
"..." ใช่ เขามันนิสัยเสีย
"ไหนลุกขึ้นมาล้างเข็มฉีดยาให้หน่อยเร็ว" คาเรนยังไม่หยุดความพยายามที่จะง้องอน แต่อิงดาวกลับดึงผ้าห่มขึ้นมาถึงลำคออย่างนึกรำคาญ
"ไม่เอาไม่งอแงดิ๊" เขาดึงผ้าห่มออก แล้วดันตัวอิงดาวให้นอนหงาย จากนั้นจึงแทรกตัวเข้าไปกลางหว่างขา
เพียะ!
มาเฟียหนุ่มนิ่งอึ้งไปเมื่อโดนคนตัวเล็กตวัดฝ่ามือใส่หน้าเต็มแรงจนใบหน้าคมคายหันไปตามแรงตบ
"บอกแล้วไงว่าอย่าสะกิด"
"ตบได้ตบไป ฉันมันหน้าด้านหน้าทนอยู่แล้ว" คาเรนไม่ได้แสดงสีหน้าโกรธเคือง แต่กลับถอดเสื้อเชิ้ตที่ถูกปลดกระดุมหมดแล้วออกอย่างรวดเร็ว โดยไม่สนใจสีหน้าบึ้งตึงของอิงดาวเลย
"ฉันจะนอนแล้ว"
"แต่ฉันไม่อยากนอนแล้ว" มุมปากหนายกยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะกระชากบราเซียร์ลายลูกไม้สีสวยอย่างแรงจนมันขาดวิ่น
"คาเรน! รู้ไหมว่าเสื้อในตัวนี้มันแพง!"
"มีผัวรวยจะเสียดายทำไม"
"งั้นขอยืมเงินมาตบปากนายหน่อยได้ไหม"
"ก้าวร้าวกับฉันอีกแล้วนะ เดี๋ยวจะโดน"
"ไม่กลัวหรอก" อิงดาวมองหน้าอย่างท้าทาย
"หึ อย่าร้องขอชีวิตก็แล้วกัน"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: มาเฟียพ่อลูกอ่อน