มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 48

@หลายเดือนต่อมา

"คาเรน คาเรนนนนน~ คาเรนตื่นเร็ว ฉันทำอาหารเช้าไว้ให้นายชิมด้วยนะ ช่วยชิมให้หน่อยสิว่าฉันทำอาหารอร่อยไหม" เสียงบ่นพึมพำของหญิงสาวดังเล็ดลอดเข้ามาในโสตประสาท ปลุกมาเฟียหนุ่มที่กำลังนอนแผ่หลาอยู่บนเตียงนอนใหญ่ให้ตื่นจากภวังค์ความฝัน เขาพลิกตัวไปมาพลางยืดแขนบิดขี้เกียจขับไล่ความเมื่อยล้า ก่อนจะปรือตามองอิงดาวที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างงัวเงีย

"ป่วนอะไรแต่เช้าอีกล่ะ" หญิงสาวยิ้มกว้างโชว์ฟันขาวเรียงสวยเมื่อคาเรนยอมลืมตาขึ้นมาพูดคุย เธอขยับตัวเข้าไปกระตุกแขนเขาเบาๆเป็นการเร่งเร้าให้เขาหยัดกายลุกขึ้น แต่คาเรนกลับถอนหายใจพรืดใหญ่ราวกับรำคาญเธอนักหนา แต่ก็ดึงมือของเธอเข้าไปกุมไว้

"รำคาญฉันเหรอ?" เธอถามเสียงเบา ก่อนจะพูดต่อ "ฉันทำอาหารเช้าไว้ให้นายด้วยนะ"

"ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นทำให้ วันนี้โดนผีแม่ศรีเรือนเข้าสิงเหรอ ถึงอยากทำอาหารให้ฉันกิน"

"ถามแบบนี้ไม่อยากกินอาหารฝีมือฉันใช่ไหม" อิงดาวตัดพ้อเสียงเง้างอด พร้อมดึงมือออกจากการเกาะกุม คาเรนที่เห็นท่าทางปั้นปึงของคนรักรีบหยัดกายลุกขึ้นทั้งที่ยังงัวเงีย ไม่ว่าจะกี่เดือนผ่านไปเขาก็ต้องเป็นฝ่ายยอมเธอตลอดสินะ มาเฟียหนุ่มคิดในใจอย่างปลงตก

"นี่งอนเล่นๆเรียกร้องความสนใจหรืองอนจริงจัง ไหนบอกดิ๊" เขายกตัวเธอขึ้นมาบนหน้าตักในตอนที่อิงดาวตั้งท่าจะก้าวลงจากเตียง พร้อมกับกอดรัดไว้หลวมๆจากทางด้านหลัง แต่อิงดาวกลับทำหน้ามุ่ยมากกว่าเดิมกับคำถามของเขา

"ทำยังไงดีตัวเล็ก แม่งอนพ่ออีกแล้วเนี่ย" ทั้งที่อยู่ในห้วงอารมณ์น้อยอกน้อยใจ แต่อิงดาวกลับไม่สามารถกลั้นยิ้มได้เมื่อคาเรนใช้มือหนาลูบหน้าท้องนูนของเธอเบาๆ ทำราวกับสามารถสื่อสารกับลูกน้อยในท้องวัยเจ็ดเดือนได้

"ได้ยินพ่อไหม ถ้าได้ยินดิ้นแรงๆเลยนะ" คาเรนยังไม่หยุดความพยายามที่จะสื่อสารกับลูกน้อย จากที่เคยใช้ลูกเป็นตัวกลางหวังจะง้องอนอิงดาว ตอนนี้กลับกลายเป็นพยายามสื่อสารกับลูกอย่างจริงจัง

"ลูกไม่อยากเล่นกับคนนิสัยเสียอย่างนายหรอก"

"ถ้าหนูเป็นลูกพ่อจริงๆถีบท้องแม่เขาแรงๆเลยนะ แก้แค้นแทนพ่อด้วยนะตัวเล็ก" อิงดาวตวัดสายตามองคนข้างหลังอย่างคาดโทษ แต่เขากลับเอาแต่จ้องมองหน้าท้องของเธอ

"อ๊ะ!" แรงถีบของลูกน้อยในท้องทำเอาอิงดาวเบ้หน้า ต่างจากคาเรนที่อมยิ้มดีใจเพราะโดนฝ่าเท้าน้อยๆสัมผัสกับฝ่ามือพอดิบพอดี

"เก่งมากตัวเล็ก ไม่เสียแรงที่ฟักตัวมาจากอสุจิที่ดีที่สุดของพ่อ" คาเรนชมเปาะ โดยไม่สนใจสีหน้าเอือมระอาของอิงดาวเลย

"อย่าเอาความร้ายกาจของนายมายัดเยียดให้ลูกเป็นเหมือนนายนะ ฉันไม่ชอบ"

"ทำไม กลัวลูกจะรักฉันมากกว่ารึไง"

"ฉันไม่อยากให้ลูกนิสัยเหมือนนาย"

"งั้นตอบฉันตรงๆนะว่าเด็กในท้องเป็นลูกของฉันจริงรึเปล่า ถึงเธอจะตอบว่าเขาไม่ใช่ลูกของฉัน ตอนนี้ฉันก็ไม่โกรธไม่เกลียดเธอหรอก"

"ก็ฉันนอนกับนายคนเดียว แล้วลูกจะเป็นลูกของหมาที่ไหนได้ล่ะถ้าไม่ใช่ลูกของนาย" คาเรนยกยิ้มมุมปากกับคำตอบของหญิงสาว

"งั้นเธอก็ไม่ต้องกังวลเรื่องความร้ายกาจของลูกเลย เพราะฉันเคยอ่านเจอมาว่าลูกสาวส่วนใหญ่จะเหมือนพ่อ ทั้งหน้าตาและนิสัย ตอนนี้ฉันมั่นใจว่าลูกต้องดูดซึมความร้ายกาจจากฉันเข้าไปในสายเลือดบ้างแล้วล่ะ"

"ดูภูมิใจจังเลยนะ" อิงดาวกระแทกแดกดันอย่างนึกหมั่นไส้ "งั้นก็ขอให้ความร้ายกาจนั้นมันคืนสนองนายก็แล้วกัน"

คาเรนยักไหล่ไม่สนใจ ก่อนจะเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ สันจมูกคมคลอเคลียพวงแก้มนวลอย่างหยอกเย้า เขาสูดดมกลิ่นกายเฉพาะตัวของเธอด้วยความหลงใหล

"หายงอนฉันแล้วใช่ไหม"