มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 50

"นะ..นี่แกจะบอกว่าแกข่มขืนผู้หญิงจนท้องเหรอคาเรน คนอย่างแกเนี่ยนะข่มขืนผู้หญิง แม่ไม่เชื่อ! แม่รู้จักนิสัยแกดีว่าแกเป็นคนยังไง" คาร่าหรี่ตามองลูกชายอย่างจับผิด เธอยังไม่ปักใจเชื่อว่าคาเรนจะทำเรื่องเลวทรามแบบนั้นจริงๆ เพราะคนเป็นแม่อย่างเธอรู้จักนิสัยใจคอของลูกชายเพียงคนเดียวดีกว่าใคร แม้ว่าคาเรนจะเป็นคนรักสนุกนอนกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า แต่เธอไม่เชื่อว่าเขาจะกล้าข่มขืนผู้หญิงจนท้องแบบนี้

"พ่อกับแม่จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็แล้วแต่นะครับ แต่ผมทำไปแล้วจริงๆ แล้วเด็กในท้องของอิงดาวก็เป็นหลานแท้ๆของพ่อกับแม่ด้วย" คาเรนยืนยันคำพูดเดิมอย่างหนักแน่น ทำให้คาร่าเกิดความลังเลว่าสิ่งที่ลูกชายเอื้อนเอ่ยออกมาอาจจะเป็นเรื่องจริง เธอปรายตามองหญิงสาวที่คาเรนเรียกว่าเมียเต็มปากเต็มคำตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าอย่างพินิจพิจารณา ขณะที่อิงดาวเองก็จ้องมองว่าที่แม่สามีอย่างไม่หลบสายตาเหมือนกัน

"ถ้าแกข่มขืนมันจริงแล้วมันจะมาเสนอหน้าอยู่ในบ้านแกได้ยังไงคาเรน แม่ไม่เชื่อเด็ดขาด!"

"เพราะหนูไม่ใช่ผู้หญิงโง่ๆที่ยอมโดนรังแกฝ่ายเดียวไงคะ คาเรนต้องรับผิดชอบการกระทำของตัวเอง" อิงดาวสวนกลับเสียงเรียบ "และไม่ว่าคุณแม่จะยอมรับหรือไม่ยอมรับหนูเป็นลูกสะใภ้ แต่ลูกของหนูต้องมีพ่อค่ะ"

"ว้าว ปากดีซะด้วย นี่ถ้าเธอไม่ใช่อีตัวหวังจะจับลูกชายของฉัน ฉันคงยกเธอขึ้นหิ้งเป็นลูกสะใภ้ดีเด่นไปแล้ว" แม้ถ้อยคำจะเหมือนปลาบปลื้ม แต่สายตาที่จ้องมองอิงดาวมีแววเหยียดหยาม

"แม่ครับผมบอกแล้วไงว่าอิงดาวไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น เลิกว่าเมียผมสักทีเถอะครับ"

"งั้นแกจะบอกแม่ว่าแกข่มขืนมันจริงๆเหรอคาเรน!" คาร่าระเบิดอารมณ์ใส่ลูกชายอีกครั้ง ทำให้ลีออนที่ยืนอยู่ข้างหลังต้องรีบเดินเข้าไปรั้งแขนของภรรยาไว้ เพราะกลัวว่าคาร่าจะสติแตกจนพลาดพลั้งทำอะไรขาดสติ

"ครับ" คาเรนก้มหน้ารับผิด นั่นเป็นการยืนยันอย่างหนักแน่นในการกระทำของตัวเอง ทำเอาผู้เป็นแม่อย่างคาร่าแทบลมจับ เธอยืนนิ่งไปพักใหญ่ราวกับกำลังทำความเข้าใจกับความผิดของลูกชาย ก่อนที่ต่อมาจะตะเบ็งเสียงกรีดร้องดังลั่นจนลีออนเผลอปล่อยมือเพราะตกใจ เช่นเดียวกับคาเรนที่สะดุ้งเฮือก

"อ๊ายยยยยยยย!! นี่แกข่มขืนผู้หญิงจริงๆเหรอคาเรน! แม่รับไม่ได้! ทำไมแกถึงเลวทรามต่ำช้าขนาดนี้ฮะคาเรน!" ไม่ว่าเปล่าแต่คาร่ายังเดินเข้าไปตบหน้าลูกชายฉาดใหญ่ การกระทำของเธอทำให้อิงดาวเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ ลีออนเองก็รีบเดินเข้ามารั้งตัวภรรยาไว้

"ถ้าจะตบแรงขนาดนี้เอาตีนฟาดหน้าเลยก็ได้นะครับ" คาเรนประชดประชันเสียงหน่ายพลางลูบแก้มเบาๆ

"อย่ามาท้าฉันนะไอ้ลูกเวร! ถ้าเมื่อกี้ยกตีนถึงฉันยกขึ้นมาฟาดหน้าแกแล้ว!"

"ต่อให้แม่กระทืบผมให้ตายผมก็ย้อนเวลากลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้หรอกครับ ผมทำแบบนั้นไปแล้ว แล้วตอนนี้อิงดาวก็ท้องแล้วด้วย"

"ฉันไม่ได้ตาบอดไม่ต้องมาบอกฉัน!" คาร่าแย้ง "เลือดชั่วของพ่อแกที่มันพลุ่งพล่านอยู่ในตัวแกนี่มันแรงจริงๆเลยไอ้ลูกเลว! เลวเหมือนกันทั้งพ่อทั้งลูก!" คาเรนกลอกตาไปมากับคำด่าทอของผู้เป็นแม่ ไม่ได้สะทกสะท้านกับถ้อยคำเหล่านั้นเลยแม้แต่น้อย ในขณะที่อิงดาวได้แต่ยืนมองความวุ่นวายที่เกิดขึ้นอย่างมึนงง แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าคาเรนนิสัยเหมือนใคร เขาเหมือนกับแม่ไม่มีผิดเพี้ยน ราวกับร่างโคลนนิ่งอย่างไรอย่างนั้น

"ลูกมันจะเลวมันก็เลวที่ตัวมันนั่นแหละ มันไม่เกี่ยวกับผมเลยนะคุณ"

"หุบปากไปเลยนะลีออน!" คาร่าเอี้ยวหน้ากลับไปตวาดเสียงใส่สามี "เพราะคุณนั่นแหละทำให้คาเรนมันนิสัยแบบนี้ เพราะเลือดชั่วของคุณคนเดียวเลย!"

"มันก็เลือดของคุณด้วยไม่ใช่รึไง"

"ฮึ่ย!" เธอสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมอย่างนึกรำคาญ ก่อนจะหันหน้ากลับไปหาอิงดาวที่ยืนฟังเงียบๆมาหลายนาที

"นี่ไม่ใช่อีตัวมาเกาะลูกชายฉันกินจริงๆใช่ไหม"

"หนูรวยค่ะ ไม่จำเป็นต้องเกาะใครกิน"

"ดี ปากดีแบบนี้แหละฉันชอบ" คาร่าแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน แม้สีหน้าจะไม่ได้แสดงออกว่าชื่นชอบอิงดาวนัก แต่เธอก็ไม่ได้กระแทกแดกดันว่าที่ลูกสะใภ้ไปมากกว่านั้น