มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 51

มาเฟียหนุ่มหย่อนสะโพกนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับผู้เป็นแม่ที่นั่งทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ข้างๆลีออน พร้อมกับตบที่นั่งข้างกายเบาๆเพื่อให้อิงดาวเดินเข้ามานั่งข้างๆ ซึ่งเธอก็ขยับตัวเข้ามาหย่อนตัวนั่งลงอย่างสงบเสงี่ยม พร้อมกับประนมมือไหว้ขอโทษคาร่าที่เผลอปากเสียใส่ท่านเมื่อสักครู่

"เมื่อกี้หนูขอโทษนะคะที่พูดกับคุณแม่แบบนั้น หนูแค่ไม่ชอบโดนรังแกฝ่ายเดียวค่ะ" คาร่าเพียงแค่เหลือบมองว่าที่ลูกสะใภ้ด้วยหางตา ไม่ได้พยักหน้ารับคำขอโทษจากหล่อนแต่อย่างใด ก่อนจะตวัดสายตาดุดันมองลูกชายตัวดีที่เป็นต้นเหตุทำให้เธอเกรี้ยวกราดแบบนี้ ทำเอาคาเรนเสียวสันหลังวาบกับสายตาคู่นั้น

"ผู้หญิงมันไม่มีให้แกกินแล้วรึไงคาเรน แกถึงเป็นบ้าไปไล่ข่มขืนเมียแกจนท้องโตขนาดนี้ ฮึ่ย! ฉันอยากเอาตีนฟาดหน้าแกจริงๆเลย เผื่อต่อมแยกแยะความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของแกมันจะเริ่มทำงานซะบ้าง!" คาเรนถอนหายใจพรืดใหญ่พลางกลอกตาไปมา แต่ละถ้อยคำด่าทอที่ผู้เป็นแม่พรั่งพรูออกมามันไม่ได้กระทบกระเทือนถึงจิตสำนึกของเขาเลยสักนิด เพราะตอนนี้เขาได้รับผลของการกระทำนั้นแล้ว นั่นคือการรับผิดชอบชีวิตของอิงดาวกับลูกด้วยความเต็มใจ

"ผมไม่ได้เป็นบ้าไปไล่ข่มขืนผู้หญิงทุกคนซะหน่อย ผมทำกับอิงดาวคนเดียว ก็ตอนนั้นมันอดใจไม่ไหว แม่ไม่เห็นเหรอว่าเธอน่ารักขนาดไหน"

"หน็อย! ยังไม่สำนึกอีกนะไอ้ลูกเลว!" คาร่าชี้หน้าด่า ก่อนจะก้มตัวลงไปหมายจะถอดรองเท้าเขวี้ยงใส่หน้าคาเรน แต่ลีออนก็รีบห้ามไว้

"ไม่เอาน่าคุณ อย่ารุนแรงขนาดนั้นเลย"

"คุณไม่เห็นเหรอว่าเมื่อกี้คาเรนมันพูดว่าอะไร!" เธอตวาดเสียงใส่สามี ก่อนจะเบนสายตากลับไปหาคาเรนที่กำลังตีสีหน้าเบื่อหน่าย "นี่ถ้าฉันเป็นพ่อหรือแม่ของเมียแกนะ ฉันยิงแกตายไปแล้ว!"

"ถ้าจะทำขนาดนั้นก็อย่าเรียกผมว่าลูกเลยครับ"

"ถ้าแกยังไม่เลิกทำสันดานเลวทรามแบบนี้อีกก็ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่แล้วเหมือนกัน!" ใช่ว่าคาร่าจะให้ความสำคัญกับถ้อยคำตัดพ้อของลูกชาย เธอยื่นคำขาดอย่างเอาจริงจนคาเรนทำหน้าเซ็ง

"ถึงผมจะเลวทรามแค่ไหนผมก็มีความรับผิดชอบก็แล้วกัน ผมรับผิดชอบชีวิตของอิงดาวกับลูกที่กำลังจะคลอดในอีกสองเดือนได้ แค่นี้มันยังไม่พอเหรอครับ" มาเฟียหนุ่มตั้งคำถาม

"นั่นสิคาร่า ผมว่าคุณเลิกด่าคาเรนมันเถอะ แค่นี้มันก็สำนึกผิดไม่ทันแล้ว" ลีออนพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของลูกชาย เขาคิดว่าสิ่งที่คาเรนทำนั้นถูกต้องแล้ว นั่นคือการรับผิดชอบชีวิตของอิงดาวกับลูก ซึ่งเกิดจากการกระทำของคาเรนเอง

"ทั้งพ่อทั้งลูกเหมือนกันหมด ไม่ได้เรื่องเลยสักคน" คาร่าเบือนหน้าหนีพลางพ่นลมหายใจหนักๆ จนปัญญาที่จะสรรหาถ้อยคำมาด่าทอลูกชายตัวดีให้สำนึกผิดกับการกระทำของตัวเอง เธอมองว่าการรับผิดชอบกับการสำนึกผิดมันต่างกัน เพราะไม่ว่าคาเราจะยินดีรับผิดชอบชีวิตของอิงดาวหรือไม่เขาก็ต้องทำแบบนั้นอยู่แล้ว เพราะนั่นคือการแสดงความรับผิดชอบ แต่มันไม่ได้หมายความว่าคาเรนจะสำนึกผิด เขาไม่อยากให้ลูกชายกลายเป็นคนไร้จิตสำนึกแบบนี้

"ไปเอาน้ำมาให้ฉันหน่อย" หลังจากนั่งสงบสติอารมณ์มาสักพัก คาร่าก็หันหน้ากลับมาอีกครั้ง อิงดาวที่ได้ยินอย่างนั้นตั้งท่าจะลุกขึ้นเพราะเข้าใจว่าคาร่าคงอยากให้เธอไปเอาให้

"ฉันใช้แก" ทว่าคำพูดถัดมาของว่าที่แม่สามีก็ทำให้เธอชะงักไป

"ผมเหรอ?" คาเรนชี้นิ้วเข้าหาตัวอย่างมึนงง

"หรือแกจะให้เมียท้องแก่ของแกเดินไปเอาแทนล่ะ" มาเฟียหนุ่มลอบถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องครัวอีกครั้ง ทำให้ความรู้สึกอึดอัดทั้งหมดตกมาอยู่ที่อิงดาว

"กี่เดือนแล้ว" คาร่าถาม

"คะ?"

"ฉันถามว่าท้องกี่เดือนแล้ว"

"เจ็ดเดือนแล้วค่ะ" อิงดาวตอบด้วยรอยยิ้ม

"หน็อย! ทำผู้หญิงท้องเจ็ดเดือนมันไม่คิดจะบอกพ่อกับแม่มันสักคำ นี่มันคงรอให้ฉันมาเห็นหน้าหลานตอนคลอดเลยสินะ พูดแล้วขึ้น อยากจะยิงแสกหน้ามันจริงๆ!" อารมณ์เดือดดาลพลุ่งพล่านเมื่อนึกถึงการกระทำเลวทรามของลูกชาย คาร่ากำหมัดแน่นจนลีออนต้องลูบหลังเบาๆเพื่อให้ภรรยาอารมณ์เย็นลง

"หนูไม่ทราบว่าคุณพ่อกับคุณแม่จะมาเลยไม่ได้เตรียมอาหารเช้าไว้ให้ ขอโทษด้วยนะคะ"

"นี่เธอเป็นเมียหรือเป็นทาสกันแน่ ทำไมต้องทำอาหารเองด้วย" คำพูดของอิงดาวทำคาร่าขมวดคิ้วยุ่ง เธอถามว่าที่ลูกสะใภ้สีหน้ายุ่ง

"ก็...หนูแค่อยากทำอาหารให้คาเรนทานค่ะ"

"โตจนเป็นควายแล้วมันยังทำอาหารกินเองไม่เป็นรึไง!" น้ำเสียงเกรี้ยวกราดของคาร่าทำเอาอิงดาวสะดุ้งเฮือก "ถ้ามันไม่มีปัญญาทำกับข้าวกินเองก็ปล่อยให้มันอดตายไปเถอะ อย่ามาทำตัวเป็นทาสผัวต่อหน้าฉัน ฉันไม่ชอบ!"

"หนูแค่อยากลองทำอาหารเฉยๆค่ะ" อิงดาวแก้ต่างคำพูดของตัวเอง เป็นจังหวะเดียวกันกับที่คาเรนเดินถือขวดน้ำออกมาจากห้องครัวพอดี

"ถ้าฉันได้ลูกเขยแบบนี้ฉันไม่ยิงมันแค่สองนัดเหมือนพ่อเธอหรอก" คาร่ากระแทกแดกดันเมื่อเห็นลูกชายเดินหน้าบึ้งเข้ามา

"นี่แม่เกลียดอะไรผมนักหนาครับ" คาเรนถามเสียงหน่าย พร้อมกับวางขวดน้ำไว้บนโต๊ะ แล้วหย่อนตัวนั่งลงข้างๆอิงดาว

"ฉันเกลียดทุกอย่างที่แกทำ"

"ผมก็รับผิดชอบแล้วไง"

"นั่นมันเป็นสิ่งที่แกต้องทำอยู่แล้ว ไม่ว่าแกจะชอบหรือไม่ชอบเมียแก แต่ถ้าแกไม่ใช่ผู้ชายหน้าตัวเมียแกต้องรับผิดชอบชีวิตของหล่อนอยู่แล้ว"

"แรง" มาเฟียหนุ่มก้มหน้ายอมรับผิด ก่อนจะถามต่อ "แล้วนี่พ่อกับแม่จะอยู่ที่นี่นานไหมครับ"

"ตอนแรกว่าจะมาอยู่สักหนึ่งอาทิตย์ แต่ตอนนี้แม่แกคงไม่อยากอยู่นานขนาดนั้นแล้วมั้ง" ลีออนเป็นคนตอบคำถามนั้น

"ฉันไม่อยู่กับแกนานนักหรอก หมดอารมณ์จะอยู่แล้ว" คาร่ากระแทกเสียงใส่ พร้อมกับหยิบขวดน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะ แล้วเดินขึ้นไปบนชั้นสองในทันที

"พ่อไม่ตามแม่ขึ้นไปเหรอครับ"

"ฉันไม่อยากโดนแม่แกกระทืบตอนนี้"

"พ่อนี่ยังกลัวเมียเหมือนเดิมเลยนะ"

"หึ" ลีออนแค่หัวเราะในลำคอเบาๆ "มองภาพของฉันไว้ดีๆล่ะ อนาคตของแกคงไม่ต่างกันหรอก" ว่าจบก็เดินเลี่ยงออกไปทางสวนหลังบ้านทันที

ไม่มีวันซะหรอก เขาไม่มีวันกลัวเมียเหมือนพ่อ คาเรนคิดในใจอย่างมาดมั่น