มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 52

@วันต่อมา

"อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณแม่ ตื่นเช้าจังเลยนะคะ" อิงดาวที่เพิ่งเดินลงมาจากชั้นสองเอ่ยทักทายว่าที่แม่สามีด้วยรอยยิ้มหวานเมื่อเห็นท่านนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนโซฟารับแขก คำทักทายของเธอทำให้ท่านเงยหน้าขึ้นมามองเธอเพียงนิด ก่อนจะพับหนังสือพิมพ์วางไว้ข้างๆกาย พร้อมกับหยิบแก้วชาขึ้นมาจิบเล็กน้อย

"หนูขอนั่งด้วยได้ไหมคะ"

"ฉันจับแขนจับขาเธอไว้รึไง" อิงดาวยิ้มแห้ง ก่อนจะหย่อนสะโพกนั่งลงฝั่งตรงข้ามอย่างระมัดระวัง มือบางประคองใต้ท้องไว้มั่น การกระทำทุกอย่างของเธอตกอยู่ในสายตาของคาร่าตลอดเวลา เธอมองกิริยาของว่าที่ลูกสะใภ้อย่างพินิจพิจารณา แต่ไม่ได้เอื้อนเอ่ยอะไรออกไป ทำเอาคนถูกจ้องมองรู้สึกประหม่า

"หนูทำอะไรไม่ถูกใจคุณแม่รึเปล่าคะ"

"ทำไมต้องทำให้ถูกใจฉัน" คาร่าขมวดคิ้วถามกลับ "ฉันอาจจะไม่ได้ชอบเธอขนาดนั้นถึงเธอจะไม่ใช่อีตัวก็เถอะ แต่เธอไม่จำเป็นต้องทำทุกอย่างให้ถูกใจฉัน เพราะฉันไม่ชอบคนเสแสร้ง"

"ค่ะ" อิงดาวก้มหน้ารับคำ เธอเองก็เหนื่อยเหมือนกันที่ต้องพยายามทำทุกอย่างให้ถูกใจคนอื่น แม้ว่าคนอื่นที่เธออ้างถึงจะเป็นแม่ของว่าที่สามีก็เถอะ

"จะแต่งเมื่อไหร่"

"คะ?" เธอเงยหน้าขึ้นมามองหน้าคาร่าเป็นเชิงคำถาม เพราะจู่ๆท่านก็โพล่งถามขึ้นโดยไม่มีคำถามอื่นเกริ่นนำก่อน ทำเอาเธอมึนงง

"ฉันถามว่าเธอกับคาเรนจะแต่งงานกันเมื่อไหร่ หรือแอบแต่งงานกันแล้วโดยไม่บอกฉันอีก"

"อ๋อ" อิงดาวทำหน้าหายสงสัย "เรื่องนั้นเรายังไม่เคยคุยกันเลยค่ะ คาเรนไม่เคยขอหนูแต่งงาน หนูเองก็ไม่เคยคาดหวังอะไรแบบนั้นเหมือนกัน"

"จะบ้าเหรอ!" อิงดาวสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ เมื่อโดนคาร่าตวาดเสียงใส่ "นอกจากยอมอุ้มท้องลูกให้มันแล้วเธอยังจะยอมเป็นเมียนอกกฎหมายของมันอีกเหรอ! ถ้าคิดจะมาอยู่ในครอบครัวของฉันเธอต้องถือทะเบียนสมรสมาด้วย ฉันไม่ชอบอะไรที่ไม่ถูกต้อง เข้าใจไหม"

"ตะ..แต่หนูว่าคาเรนยังไม่อยากแต่งนะคะ"

"ไม่แต่งก็ไม่ต้องอยู่กับมัน ถ้ามันยังใช้สันดานเห็นแก่ตัวแบบนี้ก็หาผัวใหม่เถอะ" อิงดาวได้แต่นั่งเงียบเพราะไม่รู้ว่าควรแสดงความเห็นยังไงกับแต่ละถ้อยคำที่ว่าที่แม่สามีเอื้อนเอ่ยออกมา หากคาเรนไม่มีใบหน้าที่ละม้ายคล้ายคลึงกับคาร่า เธอคงคิดว่าเขาเป็นลูกเลี้ยงที่คาร่าเกลียดชัง

"แม่ทำอะไรเมียผมครับ" คาเรนที่เพิ่งเดินลงมาจากชั้นสองเอ่ยถามผู้เป็นแม่เสียงเขียวเมื่อเห็นอิงดาวนั่งก้มหน้าก้มตาราวกับกำลังโดนตำหนิ แต่ทว่าคาร่ากลับตวัดสายตามองเขาอย่างดุดัน ให้ตายเถอะ! คิดผิดรึเปล่าเนี่ยที่เดินลงมาตอนนี้

"แกคิดจะแต่งงานเมื่อไหร่คาเรน" คำถามของคาร่าทำคาเรนขมวดคิ้วยุ่ง

"แม่ถามทำไมครับ" เขาถามกลับ พร้อมกับก้าวเดินเข้ามาหย่อนตัวนั่งลงข้างๆอิงดาว

"แม่ถามก็ตอบ ไม่ต้องย้อนถาม"

"ยังไม่ได้คิดครับ"

"อย่ามาตอบคำถามเหมือนคนไร้ความรับผิดชอบแบบนี้นะคาเรน!" น้ำเสียงตวาดกร้าวของคาร่าทำเอาคาเรนที่กำลังปิดปากหาวหวอดๆสะดุ้งเฮือก เขามองหน้าผู้เป็นแม่อย่างมึนงง

"แกทำลูกสาวเขาท้องขนาดนี้แกไม่คิดจะรับผิดชอบเลยเหรอคาเรน! ทำไมแกเป็นคนแบบนี้ฮะ!"

"แม่โวยวายทำไมเนี่ย ผมรับผิดชอบอยู่นี่ไง แล้วผมก็รักอิงดาวด้วย มันไม่ใช่แค่ความรับผิดชอบนะ"

"แกคิดได้แค่นี้เหรอ แค่รับผิดชอบชีวิตของเมียแกกับลูกเนี่ยนะ แกไม่เข้าใจที่ฉันพูดรึไงว่านั่นมันเป็นสิ่งที่แกต้องทำอยู่แล้ว!"

"..."

"ใจคอแกจะปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆรึไง แกไม่คิดจะทำอะไรให้ครอบครัวของเมียแกมั่นใจเลยเหรอว่าแกสามารถดูแลเธอกับลูกได้ ขนาดฉันเป็นแม่แท้ๆของแกฉันยังมองไม่เห็นความมั่นคงที่แกมีให้เมียแกเลยนอกจากคำว่ารักโง่ๆที่แกพยายามกลอกใส่หูหล่อนทุกวัน"

"..." นั่นสินะ นอกจากคำว่ารักที่เขาพร่ำบอกอิงดาวทุกวัน เขาก็ไม่เคยทำอะไรให้เธอมั่นใจเลยว่าสามารถฝากชีวิตไว้กับผู้ชายอย่างเขาได้

"ถ้าคิดจะคบกันไปเรื่อยๆแบบไม่มีจุดหมายปลายทาง ฉันว่าแกปล่อยเมียแกไปเถอะ เพราะแค่แกมีความคิดแบบนั้น แกก็ไม่เหมาะสมจะใช้ชีวิตคู่กับเธอแล้ว" คาร่ากล่าวทิ้งท้ายไว้แค่นั้นหวังให้ลูกชายคิดไว้ ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปทางสวนหลังบ้านซึ่งลีออนกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่

"ฉันคิดว่าฉันปรับปรุงตัวเองเพื่อเธอแล้วนะ แต่ฉันก็ยังเป็นฉันที่แย่เหมือนเดิม" คาเรนเงยหน้าสบตากับหญิงคนรัก ขณะที่เธอเองก็กำลังมองเขาอยู่เหมือนกัน

"มันไม่ได้แย่ขนาดนั้นสักหน่อย"

"เฮ้อ~ ฉันนี่มันโง่จริงๆเลยนะ เรื่องง่ายๆแค่นี้ยังคิดไม่ได้ ขนาดโดนพ่อเธอยิงไปตั้งสองนัดยังไม่ฉลาดขึ้นเลย" เขาตัดพ้อความโง่เขลาของตัวเอง แล้วค่อยๆอุ้มเธอเข้ามาวางกลางหว่างขา กอดประคองหน้าท้องนูนไว้หลวมๆ

"ฉันไม่ได้ซีเรียสนะว่าต้องแต่งงานหรือไม่แต่งงาน เพราะฉันอยากอยู่กับนายมากกว่า"

"เธอไม่ซีเรียสแต่มันเป็นสิ่งที่ฉันควรทำ เหมือนที่ว่านั่นแหละ แค่คำว่ารักมันไม่พอหรอก"

"แล้วยังไงล่ะ จะขอฉันแต่งงานเหรอ" เธอเอี้ยวหน้ากลับไปถามพลางกะพริบตาปริบๆ

"อยากแต่งงานกับคนนิสัยเสียอย่างฉันไหมล่ะ"

"ท้องโตขนาดนี้แล้ว ใส่ชุดแต่งงานไม่สวยหรอก"

"เธอสวยที่สุดสำหรับฉันนะ" คาเรนชมเปาะ นับตั้งแต่ที่เขารักเธอ เขาก็ไม่เคยมองเห็นความสวยของผู้หญิงคนอื่นเลย นอกจากเธอคนเดียว

"แต่งงานกันนะ" หัวใจดวงน้อยพองโตกับคำขอตรงๆของชายหนุ่ม เธออมยิ้มจนแก้มปริกับความน่ารักของเขา

"ขอกันง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ"

"ก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงนิ"

"อันที่จริงฉันไม่ซีเรียสกับการแต่งงานนะ ฉันไม่เคยอยากมีงานแต่งเหมือนผู้หญิงคนอื่นด้วย"

"แล้วเธอต้องการอะไร"

"นายไง" คำตอบสั้นๆของอิงดาวทำหัวใจแกร่งสั่นไหว คาเรนกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น พร้อมกับซบหน้าลงตรงซอกคอขาวระหง

"ฉันต้องการนาย ไม่ได้ต้องการงานแต่ง"

"จดทะเบียนสมรสกันก็ได้ เธอจะได้ทุกอย่างที่เป็นของฉันครึ่งหนึ่ง รวมถึงครึ่งชีวิตของฉันด้วย"

"ถึงไม่จดทะเบียนสมรสฉันก็ได้อยู่แล้ว...ครึ่งชีวิตของนายน่ะ"