มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 53

"แล้วครึ่งชีวิตของเธอล่ะ ถ้าไม่จดทะเบียนสมรสมันจะเป็นของฉันไหม" คาเรนตั้งคำถาม

"ไม่ใช่แค่ครึ่งชีวิตของฉันนะที่นายจะได้ไป" อิงดาวตอบด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับทิ้งศีรษะลงบนบ่าแกร่ง "แต่นายจะได้ครึ่งชีวิตของลูกไปด้วย"

มาเฟียหนุ่มอมยิ้มกับคำตอบของคนตัวเล็กในอ้อมกอด แล้วลากริมฝีปากขึ้นมาจูบเบาๆบนพวงแก้มนวล ตอนนี้เขาย้อนถามตัวเองว่าทำไมถึงปล่อยให้เวลาเดินผ่านไปอย่างไร้ประโยชน์ โดยไม่ฉุกคิดเลยว่าเขาควรทำอะไรเพื่อเธอมากกว่านี้ จริงอยู่ว่าอิงดาวอาจจะไม่ได้เอ่ยปากร้องขอ แต่เขาควรรู้ตัวเร็วกว่านี้ว่าควรทำมันเพื่อเธอ

"ถ้าเธอไม่อยากแต่งงานงั้นพรุ่งนี้เราไปจดทะเบียนสมรสกันนะ ฉันอยากทำทุกอย่างให้ถูกต้อง แล้วก็อยากให้มันเสร็จเรียบร้อยก่อนเจ้าตัวเล็กจะคลอด"

"โดนคุณแม่ด่าครั้งเดียวถึงกับจะลากฉันไปจดทะเบียนสมรสเลยเหรอ" อิงดาวเย้าแหย่

"ฉันไม่อยากโดนแม่กระทืบตายก่อนได้เห็นหน้าลูก" คำตอบของคาเรนเรียกเสียงหัวเราะขบขันจากอิงดาว เธอไม่ได้ตอบตกลงในทันทีทันใด แต่ค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นอย่างระมัดระวัง โดยมีท่อนแขนแกร่งทั้งสองข้างของคาเรนคอยประคองไว้ จากนั้นจึงหมุนตัวกลับไปหาเขา

"ลองถามลูกสาวสุดที่รักของนายดูสิว่าอยากให้ฉันจดทะเบียนสมรสกับนายรึเปล่า"

"แม่แกล้งพ่ออีกแล้วตัวเล็ก" ใบหน้าหล่อเหลายื่นเข้ามาใกล้จนปลายจมูกคมสัมผัสกับหน้าท้องนูนผ่านเนื้อผ้าบาง อิงดาวที่เห็นอย่างนั้นพยายามกลั้นขำกับสีหน้าเง้างอดของเขา

"อ๊ะ! ฮ่าๆๆ" เธอเปล่งเสียงอุทานอย่างลืมตัวเมื่อจู่ๆลูกน้อยในท้องก็ออกแรงดิ้นอย่างแรงจนเธอรู้สึกอึดอัด แต่ไม่กี่วินาทีต่อมาก็ระเบิดเสียงหัวเราะร่าอย่างชอบใจเมื่อเห็นรอยเท้าน้อยๆสัมผัสกับปลายจมูกของคาเรนพอดิบพอดี

"รักพ่อมากเหรอตัวเล็ก ถีบจมูกพ่อซะแรงเชียว"

"ตอนนี้อาจจะแค่จมูก แต่ต่อไปอาจจะเป็นหน้าหล่อๆของนายนะ" คาเรนยู่ปากอย่างกระเง้ากระงอดราวกับผู้หญิง เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าเจ้าตัวเล็กจะดื้อเหมือนตอนอยู่ในท้องรึเปล่า มันคงเป็นภาพที่น่ารักมากหากได้หยอกล้อพูดคุยกับลูกน้อยทุกวัน ชีวิตที่มีความสุขอยู่แล้วคงจะมีความสุขเพิ่มมากขึ้น

"ตีนน้อยๆของลูกทำอะไรฉันไม่ได้หรอก"

"แล้วฉันจะคอยดู"

"เรื่องลูกมันเป็นเรื่องของอนาคต แต่เรื่องที่เราคุยกับเมื่อกี้มันเป็นเรื่องของปัจจุบันนะ" คาเรนวกกลับมาเรื่องเดิม "เธอจะยอมจดทะเบียนสมรสกับฉันไหม"

"ท้องโตขนาดนี้แล้วมีสิทธิ์ปฏิเสธด้วยเหรอ"

"ไม่มี อันที่จริงก็ถามไปงั้นๆแหละ เพราะถึงยังไงฉันก็จะลากเธอไปจดทะเบียนสมรสด้วยอยู่ดี กลัวเธอไข่ไว้ให้ฉันเลี้ยงแล้วหนีไปมีผัวใหม่"

"ถ้าฉันจะทำแบบนั้นจริงๆนายก็ห้ามไม่ได้หรอก"

"ห้ามเธอไม่ได้แต่ฆ่าผัวใหม่ของเธอได้"

"นิสัยไม่ดี"

"ฉันไม่เคยนิสัยดีกับใครอยู่แล้ว นอกจากเธอ" อิงดาวเบ้ปากอย่างนึกหมั่นไส้ คาเรนน่ะเหรอนิสัยดีเวลาอยู่กับเธอ คำพูดกับการกระทำของเขามันสวนทางกันอย่างสิ้นเชิง

"ดีแตกน่ะสิไม่ว่า ปล่อยได้แล้วเดี๋ยวฉันไปเอากาแฟมาให้" แทนที่คาเรนจะคลายอ้อมกอดออก เขากลับกอดกระชับให้แน่นขึ้น พร้อมกับแนบแก้มสากลงบนหน้าท้องนูนของเธอ

"แค่กาแฟแก้วเดียวฉันชงกินเองได้"

"ฉันอยากทำให้ ตอบแทนที่นายชงนมให้ฉันกินทุกคืนไง" มือบางยกขึ้นมาลูบผมชายหนุ่มเบาๆ เธออมยิ้มเล็กน้อยเมื่อนึกถึงสิ่งที่คาเรนทำให้เป็นประจำก่อนนอนทุกวัน เขายังชงนมใส่ขวดนมให้เธอทุกคืนแม้ว่าตอนนี้เธอจะท้องได้เจ็ดเดือนแล้วก็ตาม มันทำให้เธอยิ้มได้ทุกครั้งที่นึกถึงความน่ารักของเขา

"ฉันไม่อยากโดนแม่ฟาดหน้าด้วยถ้วยกาแฟ"

"นายนี่กลัวแม่มากเลยนะ"

"เธอไม่เห็นเหรอว่าแม่ฉันน่ากลัวขนาดไหน ขนาดพ่อยังกลัวเลย แล้วฉันจะเหลือเหรอ" อิงดาวยิ้มขำ ก่อนจะดันศีรษะของคาเรนออกห่าง เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ลีออนและคาร่าเดินเข้ามาในห้องโถงใหญ่พอดี

"อ้าว พ่อตื่นแล้วเหรอ ผมคิดว่าพ่อนอนหลับอยู่บนห้องซะอีก" คาเรนขมวดคิ้วถามเมื่อเห็นผู้เป็นพ่อเดินนำหน้าคาร่าเข้ามา

"ใครจะนอนกินบ้านกินเมืองเหมือนแกล่ะ"

"เขาเรียกว่าพักผ่อนร่างกายเกินเวลาครับ" คาเรนเล่นหูเล่นตาใส่ลีออน แล้วยอมปล่อยอิงดาวให้เป็นอิสระ

"แล้วนี่พ่อไปไหนมาครับ"

"ไปกรวดน้ำให้แกมา" มาเฟียหนุ่มกลอกตาไปมา แต่อิงดาวกลับอมยิ้มชอบใจกับคำตอบยียวนของว่าที่พ่อสามี

"เดี๋ยวฉันไปเอากาแฟมาให้นะ" เธอรีบเดินเลี่ยงออกไปโดยไม่รอฟังคำห้ามปรามจากคาเรน เพราะเห็นว่าการชงกาแฟมันไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับคนท้องอย่างเธอ

"คาเรนมันยอมแต่งงานด้วยรึเปล่า"

"อ๊ะ!" หญิงสาวตีสีหน้าตกใจเมื่อจู่ๆเสียงของว่าที่แม่สามีก็ดังขึ้นจากทางด้านหลังในตอนที่เธอกำลังตักผงกาแฟใส่ถ้วย

"ค่ะ เราจะจดทะเบียนสมรสกันพรุ่งนี้ค่ะ"

"มันไม่ยอมแต่งงานเหรอ" คาร่าถามเสียงแข็ง พร้อมกับเดินเข้ามายืนข้างๆ

"เปล่าค่ะ หนูไม่อยากจัดงานแต่งงานเอง คาเรนเลยบอกให้จดทะเบียนสมรสกันก่อน"

"ก็ดี ฉันชอบอะไรที่ถูกต้อง"

"คุณแม่จะรับกาแฟด้วยไหมคะ"

"ฉันไม่ชอบกินกาแฟ" เธอปฏิเสธ แล้วยื่นมือเข้าไปลูบหน้าท้องของอิงดาวเบาๆ ทำเอาอิงดาวชะงักไป แต่ก็ไม่ขยับตัวหนี

"อีกสองเดือนฉันจะกลับมารับขวัญหลานก็แล้วกัน"

"คุณแม่จะกลับแล้วเหรอคะ"

"ฉันกะจะมาเยี่ยมคาเรนแค่ไม่กี่วัน ไม่ได้คิดจะย้ายมาอยู่กับมันหรอก แต่หลานคลอดเมื่อไหร่คงบินกลับมาบ่อยกว่านี้"

"ขอบคุณนะคะที่เมตตาหนูกับลูก" คาร่าแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆ นึกเอ็นดูท่าทางประจบของอิงดาวอยู่ในใจ

"อันที่จริงฉันต้องขอบคุณเธอมากกว่านะที่ยอมเอาลูกชายฉันเป็นผัว เพราะคงไม่มีผู้หญิงคนไหนหยุดมันได้นอกจากเธอ"

"ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ" อิงดาวยิ้มเขิน

"ฉันหวังว่าเธอจะได้เป็นลูกสะใภ้คนเดียวของฉันนะ"

"ค่ะ มันต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว"

"หึ ฉันชอบผู้หญิงแบบเธอ" คาร่ายิ้มพอใจ ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปจากห้องครัว ในขณะที่อิงดาวยังยืนฉีกยิ้มจนแก้มปริ ดีใจจนไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ที่คาร่ามีท่าทีเอ็นดูเธอกว่าเมื่อวาน

หวังว่าหลังจากนี้จะไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีกนะ