มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 54

@สองเดือนต่อมา

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนไม่ทันตั้งตัว เพียงแค่พริบตาเดียวก็ครบเก้าเดือนแล้วที่เธออุ้มท้องลูกของคาเรน มันเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดสำหรับเธอที่ได้ทำหน้าที่แม่ตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้าลูกน้อย ความผูกพันทางสายเลือดมันก่อตัวขึ้นเรื่อยๆจนกลายเป็นความรักบริสุทธิ์ที่แม่คนหนึ่งมีให้ลูก ทั้งที่ยังไม่ได้เห็นหน้าแต่กลับรู้สึกรักหมดหัวใจ หากเป็นไปได้เธออยากให้เวลาเดินเร็วกว่านี้สักหน่อย วันที่เธอรอคอยมันจะได้มาถึงสักที

"วันนี้ดาวสวยมากเลยนะ สวยกว่าวันนั้นที่นั่งดูกับนายบนดอยอีก พระจันทร์เต็มดวงด้วย" อิงดาวพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของคาเรนดังขึ้นจากทางด้านหลัง ก่อนที่เขาจะเดินเข้ามายืนซ้อนหลัง ขณะที่เธอกำลังเพลิดเพลินกับการไล่มองดวงดาวระยิบระยับบนท้องฟ้า

"ฉันชงนมอุ่นๆมาให้ รีบกินนมแล้วเข้านอนเถอะ อีกไม่กี่วันจะถึงกำหนดคลอดเจ้าตัวเล็กแล้ว ฉันอยากให้เธอพักผ่อนเยอะๆ จะได้คลอดง่ายๆ" คาเรนไม่ได้สนใจดวงดาวนับล้านที่กำลังส่องแสงประกายอยู่บนท้องฟ้าเลยแม้แต่น้อย เพราะดวงดาวเหล่านั้นมันไม่ได้มีความสำคัญสำหรับเขาเท่ากับคนที่เขากำลังโอบกอดในตอนนี้

"เพิ่งสองทุ่มครึ่งเองนะ ขอดูดาวก่อนไม่ได้เหรอ นานๆทีจะได้เห็นดาวสวยๆแบบนี้ในเมืองนะ"

"เกิดมาไม่เคยเห็นดาวรึไง" คาเรนดุเบาๆ

"ก็ไม่ได้เห็นทุกวันนิ" อิงดาวเถียงกลับ

"เถียงเก่ง ดื้อเก่ง อีกไม่กี่วันจะเป็นแม่คนเต็มตัวแล้วยังดื้อเก่งเหมือนเด็กอีก"

"นายก็ออกคำสั่งเก่งเหมือนกัน ขนาดฉันเป็นเมียนายๆยังชอบออกคำสั่งกับฉันเลย ขอดูดาวก่อนนอนแค่นี้ก็ไม่ได้ คืนนี้ไม่ต้องมากอดเลยนะ ไปกอดขวดนมนอนโน้นไป" เธอหมุนตัวกลับมามองค้อน แล้วเดินกลับเข้าไปในห้องนอนทันที ทำเอามาเฟียหนุ่มถอนหายใจเบาๆอย่างเอือมระอากับนิสัยขี้น้อยใจเหมือนเด็กของคนรัก ก่อนจะรีบเดินตามเธอเข้าไป

"กินนมก่อนนอนด้วย" เขาตีปากเธอเบาๆเมื่อเห็นอิงดาวล้มตัวนอน

"ไม่อยากกินแล้ว ลูกก็เบื่อแล้วเหมือนกัน" เธอตอบโดยไม่ลืมตา พร้อมกับปัดขวดนมออกเมื่อคาเรนยื่นมันเข้ามาจ่อตรงริมฝีปาก

"ทำไมดื้อจังวะ เดี๋ยวก็ไม่รักซะหรอก" อิงดาวลืมตาโพลงเมื่อคาเรนพูดประโยคนั้นออกมา เธอตีสีหน้าเง้างอดแต่ก็ยอมรับขวดนมมาถือเอง

"โอ๊ย!" สีหน้าเง้างอดพลันแปรเปลี่ยนเป็นเหยเก ขวดนมในมือถูกปล่อยให้ร่วงลงบนเตียงจนน้ำนมกระเซ็นเปรอะเปื้อนผ้าปูที่นอน มือบางสั่นเทิ้มกอดประคองท้องนูนไว้มั่น เสียงร้องของเธอทำหัวใจแกร่งกระตุกวูบ

"ปะ..เป็นอะไร จะคลอดแล้วเหรอ"

"คะ..คาเรนฉันปวดท้อง..มะ..เหมือนจะคลอด"

"เธอทำใจดีๆไว้นะ" คาเรนแทบจะทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นสีหน้าเหยเกของหญิงสาว

"ฉะ..ฉันยังไม่ตายไอ้ผัวบ้า!"

"เธอไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะทำคลอดให้เธอเอง"

"ฮะ!" เขาเนี่ยนะจะทำคลอดให้เธอ? บ้าไปแล้ว! อิงดาวส่ายหน้าพัลวัน แต่คาเรนกลับกระชากผ้าห่มออก แล้วย้ายตัวเองไปนั่งตรงหว่างขาของเธอ ท่าทางมาดมั่นของเขามันไม่ได้สร้างความมั่นใจให้เธอเลยแม้แต่น้อยว่าชีวิตของเธอกับลูกจะรอดปลอดภัยจากเงื้อมมือของเขา(?)

"เธอไม่ต้องกลัวนะ ฉันอ่านตำราหมอตำแยมาหลายเล่ม ฉันไม่ทำพลาดหรอก" หัวใจดวงน้อยเต้นแรงไม่เป็นส่ำในตอนที่โดนคาเรนยกขาทั้งสองข้างขึ้นตั้งฉาก ส่งผลให้ชุดนอนกระโปรงตัวบางเปิดขึ้นมาถึงหน้าท้องนูน ก่อนที่คาเรนจะถอดแพนตี้ตัวบางออกอย่างรวดเร็ว

"คะ..คาเรนไม่เอาแบบนี้นะ"

"เชื่อใจฉันเถอะน่า ฉันทำได้แน่"

"คาเรนฉันล้อเล่น!" อิงดาวโพล่งขึ้นเสียงดังก่อนที่คาเรนจะได้ยื่นมือขึ้นมากดคลำตรงหน้าท้อง เหมือนว่าเขาจะชะงักไปทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น

"เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ" เขาเงยหน้าถาม

"แหะๆ ฉันแค่ล้อเล่น" อิงดาวยิ้มแห้ง

"เธอเอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่นกับฉันเนี่ยนะ!"

"กะ..ก็แค่อยากแกล้งนายเล่นอะ"

"แล้วมันใช่เวลามาแกล้งอะไรแบบนี้ไหมฮะ!" คาเรนตวาดเสียงถาม ทำเอาอิงดาวหลบสายตา รีบหยิบขวดนมขึ้นมาส่งเข้าปาก

"มันน่านัก" เขามองเธออย่างคาดโทษ แล้วขยับตัวขึ้นมานั่งมองเธอที่กำลังตีสีหน้าสำนึกผิด

"เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง ทำตัวเหมือนเด็ก"

"ขอโทษ ผิดไปแล้ว~" เธอดึงจุกนมออกจากปาก พร้อมกับมองเขาตาปริบๆ

"ขอร้องอย่าเล่นแบบนี้อีก ฉันไม่ชอบ"

"ก็แค่ล้อเล่น อยากรู้ว่านายจะทำยังไง แล้วนี่ไปเอาความมั่นใจมาจากไหนฮะถึงจะมาทำคลอดให้ฉัน คิดจะฆาตกรรมฉันกับลูกทางอ้อมรึไง"

"แล้วทำไมฉันจะทำไม่ได้ ฉันอ่านตำราหมอตำแยมาหมดแล้ว รู้ว่าต้องทำยังไงบ้าง แล้วอีกอย่างนะ" เขาหยุดเว้นวรรค พร้อมยื่นหน้าเข้ามาใกล้ "ฉันจะไม่ยอมให้ไอ้หมอเวรคนไหนมันแตะต้องตรงนั้นของเธอเด็ดขาด"

"ฉันยอมทำคลอดเองดีกว่าถ้าจะให้มาเฟียอย่างนายทำคลอดให้"

"ถึงฉันจะยืนยันว่าจะตรวจดีเอ็นเอ แต่ฉันก็รักลูกของฉันนะ ฉันไม่ยอมให้เธอกับลูกเป็นอะไรหรอก เพราะฉันต้องได้เห็นผลดีเอ็นเอก่อน"

"ถ้าอยากเห็นผลดีเอ็นเอก็พาฉันส่งโรงพยาบาลเถอะ บอกตามตรงว่าฉันไม่ไว้ใจตำราหมอตำแยของนาย"

"ลูกฉัน ฉันจะทำคลอดเอง" คาเรนย้ำชัดอย่างหนักแน่น เขาเชื่อว่าหากหมอตำแยสามารถทำคลอดได้ เขาก็สามารถทำได้เหมือนกัน และเขาอยากทำคลอดลูกคนแรกด้วยตัวเอง แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องยากสำหรับมาเฟียดิบห่ามอย่างเขาก็เถอะ

"อะ..โอ๊ย!"

"นี่เลิกแกล้งแบบนี้สักทีเถอะ ฉันไม่ชอบ" ชายหนุ่มกลอกตาไปมาเมื่อจู่ๆอิงดาวก็ทำหน้าเหยเกอีกครั้ง เธอยื่นมือสั่นเทิ้มเข้ามาจับแขนเขาไว้มั่น

"คะ..คาเรนฉันปวดท้อง"

"กินนมให้หมดแล้วรีบนอนได้แล้ว"

"โอ๊ย! ฉะ..ฉันจะคลอดแล้ว คะ..คาเรนพาฉันไปโรงพยาบาลเถอะ" สีหน้าจริงจังของคนรักทำให้คาเรนเกิดความลังเลว่าเธอกำลังเล่นละครหรือมันเป็นเรื่องจริงกันแน่

"นี่พูดจริงใช่ไหมเนี่ย"

"คะ..คาเรนพาฉันไปโรงพยาบาลเถอะ โอ๊ย! มะ..ไม่ไหวแล้ว" อิงดาวครวญครางด้วยความเจ็บปวด กรอบหน้าและลำคอเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อที่ค่อยๆผุดออกมา

"คะ..คาเรนโทรหาพี่หมอให้หน่อย"

"ไอ้หมอเวรนั่นเหรอ? นี่เธอมีเบอร์ส่วนตัวมันได้ยังไงฮะ!"

"มะ..มันใช่เวลามาหึงไหมฮะไอ้บ้านี่!" คาเรนพ่นลมหายใจหนักๆอย่างไม่สบอารมณ์นัก แต่ก็ยอมเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงมาต่อสายหาชานนท์