มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 55

"ฮัลโหลไอ้หมอเวร! เมียกูกำลังจะคลอดลูกแล้ว มึงรีบมาที่บ้านกูตอนนี้เลย กูให้เวลามึงยี่สิบนาที ถ้ามึงยังมาไม่ถึงกูจะสั่งลูกน้องไปตามล่ามึง!" ทันทีที่ชานนท์รับสายคาเรนก็ไม่เปิดโอกาสให้นายแพทย์หนุ่มเอ่ยทักทาย เขาออกคำสั่งเสียงเหี้ยมพร้อมกับคาดโทษในประโยคเดียวกัน ทำราวกับชานนท์เป็นลูกน้องของตนก็ไม่ปาน

(นั่นคุณคาเรนเหรอครับ)

"มึงไม่ได้บันทึกเบอร์เมียกูไว้ในโทรศัพท์รึไงฮะ! ถ้าไม่ใช่กูแล้วมันจะเป็นหมาที่ไหนวะ!"

(เอ่อ ขอโทษด้วยครับ แต่ตอนนี้ผมเพิ่งออกเวรพอดี ถ้าคุณคาเรนสะดวกพาน้องอิงมาที่โรงพยาบาลตอนนี้เลยก็ได้นะครับ ผมว่ามันคงเร็วกว่าถ้าให้ผมขับรถไปหาที่บ้าน)

"น้องอิง? นี่มึงเรียกเมียกูว่าน้องอิงเหรอไอ้หมอ!" คาเรนตวาดเสียงถาม "กูบอกให้มึงมาหากูที่บ้านตอนนี้! เดี๋ยวนี้! ทำคลอดลูกกูเสร็จเมื่อไหร่มึงกับกูเคลียร์กันยาวแน่ไอ้หมอเวร!"

มาเฟียหนุ่มกล่าวทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด จากนั้นจึงกดวางสายในทันที พร้อมกับส่งแผนที่ทางโทรศัพท์มือถือให้ชานนท์ ก่อนจะตวัดสายตามองอิงดาวที่กำลังนอนครวญครางอยู่บนเตียงอย่างคาดโทษ

"ทำคลอดลูกเสร็จเมื่อไหร่เตรียมคำตอบดีๆไว้ให้ฉันด้วยล่ะ" เขาโยนโทรศัพท์มือถือไว้ที่เดิม แล้วขยับตัวเข้ามานั่งกลางหว่างขาของเธออีกครั้ง ทำเอาหัวใจดวงน้อยกระตุกวูบเมื่อคาเรนยื่นมือขึ้นมากดคลำรอบๆหน้าท้อง ให้ตายเถอะ! เธอไม่อยากฝากชีวิตตัวเองกับลูกไว้ในมือเขาเลย

"ลูกกลับหัวแล้ว"

"คะ..คาเรนนายรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไงเนี่ย"

"ตำราหมอตำแยบอกฉัน แล้วตอนนี้ฉันก็จะไม่รอไอ้หมอเวรนั้นแล้วด้วย ฉันจะดึงลูกออกมาด้วยสองมือของฉันเอง!"

"ฉะ..ฉันฝากชีวิตตัวเองกับลูกไว้ในมือนายได้ใช่ไหมคาเรน" อิงดาวถามเสียงสั่นพลางหอบหายใจ น้ำเสียงที่เปี่ยมด้วยความมาดมั่นของคาเรนมันสร้างความหวาดหวั่นให้เธอแทนที่จะสร้างความมั่นใจให้

"ฉันเป็นมาเฟีย ฉันทำได้ทุกอย่าง"

"ตะ..แต่ต้องไม่ใช่ทำคลอดสิคาเรน"

"เงียบเถอะน่า ฉันจะดูว่าปากมดลูกเปิดรึยัง" แม้จะไม่เชื่อมั่นในการทำคลอดของคาเรนนักแต่เธอก็ยอมหุบปากเงียบตามคำสั่งของเขา

"กรี๊ดดดดดดด! ฉะ..ฉันไม่ไหวแล้วคาเรน!" มือบางกำผ้าปูที่นอนแน่นจนท่อนแขนเรียวเล็กสั่นเทิ้ม ทำเอาคาเรนสะดุ้งตกใจกับเสียงกรีดร้องของเธอ

"ขับรถไปโรงพยาบาลครึ่งชั่วโมงกว่า รอไอ้หมอขับรถมาหาแค่ยี่สิบนาที งั้นก็นอนรออยู่นี่แหละ ถ้าลูกไม่ออกมาด้วยฝีมือของฉันก็ต้องออกมาด้วยฝีมือของไอ้หมอเวรนั่นแหละวะ" เมื่อคำนวณเวลาอย่างรอบคอบแล้วคาเรนจึงหันความสนใจกลับมาที่อิงดาวอีกครั้ง ใช่ว่าเขากำลังล้อเล่นกับชีวิตเธอและลูก แต่เขาพยายามทำให้ทุกอย่างมันออกมาดีที่สุดเพื่อเธอกับลูกต่างหาก

"คะ..คาเรนทำคลอดเลยได้ไหม..ฉะ..ฉันไม่ไหวแล้ว โอ๊ย! ปะ..ปวดท้อง"

"เอาจริงดิ?" คาเรนถามกลับหน้าตื่น แต่ก็ดันเรียวขาทั้งสองข้างของเธอขึ้นตั้งฉาก เผยให้เห็นของสงวนที่ไม่มีสิ่งใดปกปิด

"เบ่งแรงๆเลย"

"อ๊ายยยยยยยยยยย!!!" อิงดาวตะเบ็งเสียงกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง พร้อมกับออกแรงเบ่งคลอดจนเนื้อตัวสั่นเทิ้ม ขณะที่คาเรนกำลังทำบางอย่างกับหน้าท้องของเธอ เขาดูชำนาญกว่าเมื่อสักครู่จนเธอไม่อยากเชื่อสายตาว่าคาเรนจะกำลังทำคลอดจริงๆ ให้ตายสิ! ผีหมอตำแยตนไหนมาเข้าสิงเขาเนี่ย

มือหนาประคองหน้าท้องนูนไว้มั่น พร้อมกับกดคลึงเบาๆเพื่อให้ลูกน้อยหลุดออกมาง่ายขึ้น สายตาของเขาจ้องมองปากร่องสวาทอย่างมาดมั่น

"เบ่งแรงๆอีกครั้งนะ เอาให้สุดเลย"

"อ๊ายยยยยยยยยยยยย!!!"

"แรงกว่านี้ หายใจเข้าลึกๆแล้วเบ่งแรงๆเลย"

"อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย!!!" เรี่ยวแรงที่มีของอิงดาวไม่สามารถดันลูกน้อยให้หลุดออกมาได้ เธอหยุดพักหายใจ พร้อมกับยื่นมือเข้าไปจับแขนคาเรนแน่น

"มะ..เมื่อไหร่พี่หมอจะมา"

"ไปโรงพยาบาลกันเถอะ"

"ปะ..ไปไม่ไหวแล้ว..คะ..คาเรนทำคลอดให้อิงเถอะ อิงเชื่อว่าคาเรนทำได้"

"เอาวะ เป็นมาเฟียต้องทำได้ทุกอย่างสิวะ"

"อ๊ายยยยยยยยยยยย!!!" หญิงสาวออกแรงเบ่งคลอดอีกครั้ง เธอทำให้คาเรนมีแรงมุ่งมั่นที่จะทำคลอดลูกเองอีกครั้ง แต่หลายนาทีผ่านไปก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะเห็นศีรษะของลูกน้อย

ปึง!

เสียงใครบางคนผลักประตูห้องนอนเข้ามาอย่างอุกอาจทำเอาคาเรนที่กำลังตั้งสมาธิอย่างมาดมั่นสะดุ้งตกใจ เขาเอี้ยวหน้ากลับไปมองเพียงนิด เมื่อเห็นว่าเป็นชานนท์ที่เดินหน้าเครียดเข้ามาจึงหันกลับมาหาอิงดาวอีกครั้ง

"ไอ้หมอมึงมาช่วยเมียกูเบ่งดิ๊"

"ฮะ!?" ยังไม่ทันได้เอ่ยถามอะไรออกไป คาเรนก็ออกคำสั่งเสียงเข้ม ถึงอย่างนั้นชานนท์ก็รีบเดินเข้าไปหาอิงดาวที่นอนหอบหายใจอยู่บนเตียง

"ให้ผมทำเองเถอะครับ" มาเฟียหนุ่มมองใบหน้าหล่อเหลาของชานนท์อย่างไม่พอใจนัก แต่ก็ยอมขยับตัวออกห่างเพื่อให้ชานนท์เข้ามานั่งแทนที่

"ไม่ต้องอายนะครับ พี่เห็นของคนไข้มาเยอะแล้ว" นายแพทย์หนุ่มส่งยิ้มอบอุ่นให้หญิงสาวเพื่อให้เธอรู้สึกผ่อนคลายขึ้น เขาทำทุกอย่างๆชำนิชำนาญ ขณะที่คาเรนได้แต่นั่งจับมือคนรักไว้แน่น

เขาจะเสียเวลาอ่านตำราหมอตำแยทำไมเนี่ย ในเมื่อสุดท้ายก็ไม่ได้เป็นคนพาลูกออกมาเอง คาเรนตัดพ้อในใจ

"ถ้าพี่บอกให้เบ่ง เบ่งแรงๆเลยนะครับ" อิงดาวพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ

"เบ่งครับ"

"อ๊ายยยยยยยยยยยย!!!"

"ขออีกครั้งแรงๆนะครับ"

"อ๊ายยยยยยยยยยยย!!!"

"ทำเหมือนเก่งนะมึง ไม่ได้เรื่องเหมือนกันล่ะวะ มานี่กูทำเอง" คาเรนดันตัวนายแพทย์หนุ่มออก แล้วขยับเข้ามานั่งกลางหว่างขาของอิงดาวอีกครั้ง ก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปจูบเบาๆบนหน้าท้องนูน

"อยากให้แด๊ดอุ้มเป็นคนแรกก็ออกมาตอนนี้เลยนะตัวเล็ก"

"คะ..คาเรน..อิงไม่ไหวแล้ว"

"ออกแรงอีกครั้งนะ ไม่ต้องยั้งเลย" เขาสบตากับหญิงสาวอย่างจริงจัง ซึ่งอิงดาวก็ทำตามคำสั่งของเขา ขณะที่ชานนท์นั่งมองมาเฟียหนุ่มด้วยสีหน้าเป็นกังวล

"อ๊ายยยยยยยยยยยย!!!"

"อะ..ออกแล้ว! ลูกออกมาแล้ว" เพียงแค่เห็นศีรษะของลูกน้อยโผล่พ้นออกมา คาเรนก็ไม่รอช้าที่จะยื่นมือเข้าไปดึงเบาๆ ตามวิธีที่ศึกษามา อิงดาวที่ได้ยินอย่างนั้นออกแรงเบ่งคลอดอีกครั้งจนสามารถดันลูกน้อยออกมาได้

"อ๊ายยยยยยยยยยยยย!!!"

"อุแว้! อุแว้!" มือหนาสั่นเทิ้มจับประคองลูกน้อยไว้มั่นเมื่อสามารถดึงเธอออกมาได้ วินาทีแรกที่เห็นหน้าความรู้สึกมันตะโกนก้องว่าเด็กน้อยเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาจริงๆ

คาเรนอุ้มลูกน้อยขึ้นแนบอก โดยไม่สนใจว่าเนื้อตัวของตัวเองจะเปรอะเปื้อนน้ำคาวและเลือดจากลูกน้อยรึเปล่า เขาไม่สามารถกลั้นยิ้มได้เมื่อเห็นลูกสาวตัวน้อยถีบขาไปมา ทำราวกับไม่ใช่เด็กเพิ่งคลอดอย่างไรอย่างนั้น