มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 55

"ฮัลโหลไอ้หมอเวร! เมียกูกำลังจะคลอดลูกแล้ว มึงรีบมาที่บ้านกูตอนนี้เลย กูให้เวลามึงยี่สิบนาที ถ้ามึงยังมาไม่ถึงกูจะสั่งลูกน้องไปตามล่ามึง!" ทันทีที่ชานนท์รับสายคาเรนก็ไม่เปิดโอกาสให้นายแพทย์หนุ่มเอ่ยทักทาย เขาออกคำสั่งเสียงเหี้ยมพร้อมกับคาดโทษในประโยคเดียวกัน ทำราวกับชานนท์เป็นลูกน้องของตนก็ไม่ปาน

(นั่นคุณคาเรนเหรอครับ)

"มึงไม่ได้บันทึกเบอร์เมียกูไว้ในโทรศัพท์รึไงฮะ! ถ้าไม่ใช่กูแล้วมันจะเป็นหมาที่ไหนวะ!"

(เอ่อ ขอโทษด้วยครับ แต่ตอนนี้ผมเพิ่งออกเวรพอดี ถ้าคุณคาเรนสะดวกพาน้องอิงมาที่โรงพยาบาลตอนนี้เลยก็ได้นะครับ ผมว่ามันคงเร็วกว่าถ้าให้ผมขับรถไปหาที่บ้าน)

"น้องอิง? นี่มึงเรียกเมียกูว่าน้องอิงเหรอไอ้หมอ!" คาเรนตวาดเสียงถาม "กูบอกให้มึงมาหากูที่บ้านตอนนี้! เดี๋ยวนี้! ทำคลอดลูกกูเสร็จเมื่อไหร่มึงกับกูเคลียร์กันยาวแน่ไอ้หมอเวร!"

มาเฟียหนุ่มกล่าวทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด จากนั้นจึงกดวางสายในทันที พร้อมกับส่งแผนที่ทางโทรศัพท์มือถือให้ชานนท์ ก่อนจะตวัดสายตามองอิงดาวที่กำลังนอนครวญครางอยู่บนเตียงอย่างคาดโทษ

"ทำคลอดลูกเสร็จเมื่อไหร่เตรียมคำตอบดีๆไว้ให้ฉันด้วยล่ะ" เขาโยนโทรศัพท์มือถือไว้ที่เดิม แล้วขยับตัวเข้ามานั่งกลางหว่างขาของเธออีกครั้ง ทำเอาหัวใจดวงน้อยกระตุกวูบเมื่อคาเรนยื่นมือขึ้นมากดคลำรอบๆหน้าท้อง ให้ตายเถอะ! เธอไม่อยากฝากชีวิตตัวเองกับลูกไว้ในมือเขาเลย

"ลูกกลับหัวแล้ว"

"คะ..คาเรนนายรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไงเนี่ย"

"ตำราหมอตำแยบอกฉัน แล้วตอนนี้ฉันก็จะไม่รอไอ้หมอเวรนั้นแล้วด้วย ฉันจะดึงลูกออกมาด้วยสองมือของฉันเอง!"

"ฉะ..ฉันฝากชีวิตตัวเองกับลูกไว้ในมือนายได้ใช่ไหมคาเรน" อิงดาวถามเสียงสั่นพลางหอบหายใจ น้ำเสียงที่เปี่ยมด้วยความมาดมั่นของคาเรนมันสร้างความหวาดหวั่นให้เธอแทนที่จะสร้างความมั่นใจให้

"ฉันเป็นมาเฟีย ฉันทำได้ทุกอย่าง"

"ตะ..แต่ต้องไม่ใช่ทำคลอดสิคาเรน"

"เงียบเถอะน่า ฉันจะดูว่าปากมดลูกเปิดรึยัง" แม้จะไม่เชื่อมั่นในการทำคลอดของคาเรนนักแต่เธอก็ยอมหุบปากเงียบตามคำสั่งของเขา

"กรี๊ดดดดดดด! ฉะ..ฉันไม่ไหวแล้วคาเรน!" มือบางกำผ้าปูที่นอนแน่นจนท่อนแขนเรียวเล็กสั่นเทิ้ม ทำเอาคาเรนสะดุ้งตกใจกับเสียงกรีดร้องของเธอ

"ขับรถไปโรงพยาบาลครึ่งชั่วโมงกว่า รอไอ้หมอขับรถมาหาแค่ยี่สิบนาที งั้นก็นอนรออยู่นี่แหละ ถ้าลูกไม่ออกมาด้วยฝีมือของฉันก็ต้องออกมาด้วยฝีมือของไอ้หมอเวรนั่นแหละวะ" เมื่อคำนวณเวลาอย่างรอบคอบแล้วคาเรนจึงหันความสนใจกลับมาที่อิงดาวอีกครั้ง ใช่ว่าเขากำลังล้อเล่นกับชีวิตเธอและลูก แต่เขาพยายามทำให้ทุกอย่างมันออกมาดีที่สุดเพื่อเธอกับลูกต่างหาก

"คะ..คาเรนทำคลอดเลยได้ไหม..ฉะ..ฉันไม่ไหวแล้ว โอ๊ย! ปะ..ปวดท้อง"

"เอาจริงดิ?" คาเรนถามกลับหน้าตื่น แต่ก็ดันเรียวขาทั้งสองข้างของเธอขึ้นตั้งฉาก เผยให้เห็นของสงวนที่ไม่มีสิ่งใดปกปิด

"เบ่งแรงๆเลย"

"อ๊ายยยยยยยยยยย!!!" อิงดาวตะเบ็งเสียงกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง พร้อมกับออกแรงเบ่งคลอดจนเนื้อตัวสั่นเทิ้ม ขณะที่คาเรนกำลังทำบางอย่างกับหน้าท้องของเธอ เขาดูชำนาญกว่าเมื่อสักครู่จนเธอไม่อยากเชื่อสายตาว่าคาเรนจะกำลังทำคลอดจริงๆ ให้ตายสิ! ผีหมอตำแยตนไหนมาเข้าสิงเขาเนี่ย

มือหนาประคองหน้าท้องนูนไว้มั่น พร้อมกับกดคลึงเบาๆเพื่อให้ลูกน้อยหลุดออกมาง่ายขึ้น สายตาของเขาจ้องมองปากร่องสวาทอย่างมาดมั่น

"เบ่งแรงๆอีกครั้งนะ เอาให้สุดเลย"

"อ๊ายยยยยยยยยยยยย!!!"

"แรงกว่านี้ หายใจเข้าลึกๆแล้วเบ่งแรงๆเลย"

"อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย!!!" เรี่ยวแรงที่มีของอิงดาวไม่สามารถดันลูกน้อยให้หลุดออกมาได้ เธอหยุดพักหายใจ พร้อมกับยื่นมือเข้าไปจับแขนคาเรนแน่น