มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 56

"ละ..ลูกหน้าเหมือนนายเลย" อิงดาวอมยิ้มทั้งน้ำตาด้วยความตื้นตันใจ ความเจ็บปวดและความเหนื่อยล้าเหมือนจะหายไปในพริบตาเมื่อได้เห็นใบหน้าของลูกน้อยที่เฝ้ารอมาตลอดเก้าเดือน มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย นี่คือการรอคอยที่คุ้มค่าที่สุดสำหรับคนเป็นแม่อย่างเธอ

"ลูกน่ารักมาก น่ารักเหมือนเธอเลย" คาเรนไม่รู้ตัวเลยว่าน้ำตาลูกผู้ชายมันไหลออกมาคลอเบ้าตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาตระกองกอดลูกสาวตัวน้อยไว้ในอ้อมแขนด้วยความหวงแหนสุดหัวใจ ตอนนี้ไม่สามารถละสายตาจากใบหน้าเปียกชุ่มของลูกน้อยได้เลย ยิ่งเธอมีใบหน้าที่ละม้ายคล้ายคลึงกับเขา ก็ยิ่งมั่นใจว่าเธอคือลูกของเขาจริงๆ

"ผมว่าเรารีบไปโรงพยาบาลกันเถอะครับ อย่างน้อยก็เพื่อความมั่นใจ" นายแพทย์หนุ่มพูดขึ้นขัดจังหวะหลังจากนั่งมองภาพน่าประทับใจมาหลายนาที ทว่าคำพูดของเขากลับเหมือนธาตุอากาศสำหรับคาเรน เพราะคาเรนยังให้ความสนใจกับลูกน้อยในอ้อมแขนเพียงอย่างเดียว ขณะที่อิงดาวยื่นมือสั่นเทิ้มขึ้นไปจับฝ่าเท้าน้อยเบาๆ

"นายอยากเป็นคนตั้งชื่อลูกเองไหม"

"เฟรย่า ลูกสาวของเราชื่อเฟรย่า" คาเรนยอมละสายตาจากใบหน้าจิ้มลิ้มของลูกสาวตัวน้อย เขาส่งยิ้มให้อิงดาวเป็นการขอบคุณที่เธอยังอยู่กับเขาตรงนี้ และมอบของขวัญสุดพิเศษให้กับเขา

"นี่แอบตั้งชื่อลูกไว้นานแล้วเหรอ"

"นานพอๆกับแอบอ่านตำราหมอตำแยนั่นแหละ" อิงดาวหลุดขำอย่างนึกเอ็นดูกับคำตอบของคาเรน เช่นเดียวกับชานนท์ที่พลอยอมยิ้มไปด้วย

"ขอบคุณที่รัก ฉันรักเธอ" ใบหน้าคมคายโน้มลงมาหอมกลางหน้าผากมนหนักๆ ซึ่งอิงดาวก็หลับตาพริ้มซึมซับความรักจากสัมผัสของเขา

"เอ่อ ขออนุญาตขัดจังหวะอีกรอบนะครับ แต่ผมว่าเรารีบไปโรงพยาบาลกันดีกว่าไหมครับ" น้ำเสียงเกรงใจของชานนท์ทำให้คาเรนค่อยๆถอนจูบออกแม้จะไม่ค่อยเต็มใจนัก เขาตวัดสายตามองนายแพทย์หนุ่มอย่างนึกรำคาญ ทำเอาคนโดนจ้องมองรู้สึกเสียวสันหลังวาบ

"มึงเอาเครื่องมืออะไรมาบ้าง ตัดสายสะดือให้ลูกกูได้ไหม"

"พอดีผมเพิ่งเปลี่ยนรถคันใหม่ เลยไม่ได้เอาอุปกรณ์อะไรใส่ไว้เลย ผมว่าเรารีบไปโรงพยาบาลกันเถอะครับ จะได้เช็กร่างกายของน้องอิงให้แน่ใจด้วยว่าไม่เป็นอะไร" นายแพทย์หนุ่มเสนอทางออก "เดี๋ยวผมอุ้มลูกให้เองครับ ส่วนคุณคาเรนก็อุ้มน้องอิงลงไปที่รถก็ได้"

"..." คาเรนมองใบหน้าของลูกสาวตัวน้อยกับอิงดาวสลับกันไปมาอย่างชั่งใจ ก่อนจะส่งสายตาขอโทษให้อิงดาว

"ฉันรักเธอนะที่รัก แต่ฉันไม่อยากให้กลิ่นตัวไอ้หมอมันแปดเปื้อนร่างกายของลูก"

"แล้วนายจะยอมให้กลิ่นตัวพี่หมอติดตัวฉันเหรอ"

"ถ้ามันมีทางเลือกที่ดีกว่านั้นฉันจะไม่ยอมให้มันหรือใครแตะต้องตัวเธอเด็ดขาด" อิงดาวตีสีหน้าเรียบเฉยอย่างนึกน้อยใจ แม้จะเข้าใจว่าคาเรนหวงลูกสาว แต่ก็อดน้อยอกน้อยใจไม่ได้ที่ถูกลดความสำคัญลงเมื่อลูกน้อยลืมตาดูโลก

"พี่ว่าเรารีบไปโรงพยาบาลกันเถอะครับ" ชานนท์พูดขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นสีหน้าน้อยอกน้อยใจของหญิงสาว พร้อมกับสอดแขนเข้าไปใต้ต้นคอและข้อพับขาของเธอ

"ปล่อยเมียกูลงเดี๋ยวนี้เลย!" ทว่าเสียงตวาดเข้มของคาเรนก็ทำเอาเขาสะดุ้งตกใจ รีบวางอิงดาวลงบนเตียงอีกครั้งอย่างรวดเร็ว

"ไปหยิบเสื้อคลุมในตู้มา" คาเรนออกคำสั่ง ซึ่งนายแพทย์หนุ่มก็ยอมทำตามอย่างไม่เรื่องมาก

เขาค่อยๆวางลูกสาวตัวน้อยลงบนอ้อมอกของอิงดาว แล้วหยิบเสื้อคลุมในมือชานนท์มาปิดต้นขาให้เธอ จากนั้นจึงช้อนตัวเธอขึ้นอย่างระมัดระวัง เขาทำให้สีหน้าเรียบเฉยของอิงดาวกลับมาเปื้อนรอยยิ้มมุมปากอีกครั้ง ในขณะที่ชานนท์ได้แต่ยืนมองการกระทำของมาเฟียหนุ่มอย่างมึนงง เขาไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนหวงเมียและลูกแม้กระทั่งกับหมอแบบนี้เลย

"ถ้าเมื่อกี้นายยอมให้พี่หมออุ้มฉัน ฉันคงคิดว่านายรักฉันน้อยลงแล้ว" อิงดาวพูดขึ้นหลังจากคาเรนเดินพ้นขอบประตูห้องนอนออกมา

"ใครมันจะหมดรักเร็วขนาดนั้น"

"เผื่อนายได้ลูกแล้วลืมฉันไง"