มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 57

@หลายวันต่อมา

"ทำไมหนูขี้เซาจังเลยตัวเล็ก ไม่อยากเล่นกับแด๊ดแล้วเหรอ เบื่อจะฟังแด๊ดพูดแล้วเหรอครับ" คาเรนเท้าคางถามลูกสาวตัวน้อยที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนโซฟาด้วยน้ำเสียงเง้างอดติดน้อยใจ ขณะที่ตัวเองนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้น เมื่อเห็นลูกสาวยังนอนหลับปุ๋ยจึงยื่นใบหน้าเข้าไปขบเม้มฝ่าเท้าน้อยที่ถูกห่อหุ้มด้วยถุงเท้าเบาๆเป็นเชิงหยอกเย้า เรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากอิงดาวที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องครัว

"นี่ใจคอจะให้ลูกตื่นมาเล่นด้วยทั้งวันเลยรึไง"

"ก็แค่อยากเล่นกับลูก" หญิงสาวส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอากับคำตอบของชายคนรัก ก่อนจะเดินเข้ามาหย่อนตัวนั่งลงข้างๆลูกสาว พร้อมกับยื่นถ้วยกาแฟให้คาเรน

"เมียฉันนี่ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ" มาเฟียหนุ่มชมเปาะอย่างประจบ พร้อมยื่นมือเข้าไปรับถ้วยกาแฟมาถือเอง ทว่าในจังหวะที่กำลังจะยกดื่ม แขกไม่ได้รับเชิญก็เดินเข้ามาเสียก่อน

"สวัสดีครับคุณคาเรน สวัสดีครับน้องอิง" ชานนท์ทักทายเจ้าของบ้านอย่างสนิทสนม แต่คาเรนกลับทำหน้าเซ็งที่เห็นนายแพทย์หนุ่มเดินเข้ามาในบ้านอย่างถือวิสาสะ ต่างจากอิงดาวที่ยิ้มแย้ม ส่งยิ้มทักทายชานนท์อย่างสนิทสนม

"ตัวเล็กนอนหลับเหรอครับ ไหนขอหมออุ้มหน่อยได้ไหม" ไม่ว่าเปล่าแต่ชานนท์ยังเดินเข้ามาอุ้มเฟรย่าที่กำลังนอนหลับปุ๋ยขึ้นแนบอก ทำเอาคาเรนนิ่งอึ้งไปเมื่อลูกสาวตัวน้อยโดนผู้ชายคนอื่นถูกเนื้อต้องตัว เขากำถ้วยกาแฟในมือแน่นราวกับจะบีบมันให้แหลกลาญคามือ ก่อนจะเงยหน้ามองชานนท์อย่างเดือดดาล

"มึงอยากตายเหรอไอ้หมอ!"

"คะ..ครับ?" ชานนท์ขมวดคิ้วมึนงง

"มึงเป็นแค่คนตัดสายสะดือ มึงไม่มีสิทธิ์มาอุ้มลูกกูแบบนี้! วางลูกกูลงแล้วชีวิตมึงจะปลอดภัย"

"เอ่อ ผมยังไม่ได้ทำอะไรเฟรย่าเลยนะครับ"

"แค่มึงหายใจรดต้นคอลูกกูมึงก็ผิดแล้ว วางลูกกูลงเดี๋ยวนี้! หรือต้องให้กูใช้กำลัง"

"นี่เมื่อไหร่นายจะเลิกกัดพี่หมอสักทีเนี่ย" อิงดาวที่นั่งมองมาสักพักพูดขึ้นอย่างเหลืออด ทำให้ชานนท์ที่กำลังจะวางเฟรย่าลงสบโอกาสกอดกระชับเด็กน้อยให้แน่นขึ้น ทว่าเสียงโวยวายของคาเรนก็ทำให้เฟรย่าค่อยๆลืมตาตื่น

"ฉันไม่ชอบให้มันถูกเนื้อต้องตัวเฟรย่า"

"พี่หมอเขาเป็นหมอนะ เขาอุ้มเด็กมาหลายคนจนนับไม่ถ้วนแล้ว นายเลิกบ้าสักทีเถอะน่า"

"มันจะอุ้มลูกของใครกี่คนก็เรื่องของมัน แต่ลูกของฉัน ฉันไม่อนุญาต!" คาเรนเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้ พร้อมกับวางถ้วยกาแฟไว้บนโต๊ะหมายจะลุกขึ้นไปแย่งลูกสาวตัวน้อยมาจากอ้อมแขนของชานนท์ ทว่าภาพที่เห็นก็ทำให้เขาชะงักไป

"แอ๊ะ~" ฝ่ามือน้อยๆยื่นขึ้นไปสัมผัสริมฝีปากของนายแพทย์หนุ่มเบาๆราวกับทักทาย เรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากชานนท์ได้เป็นอย่างดี

"ว่าไงครับ" เขาส่งยิ้มให้เฟรย่า พร้อมกับขบเม้มนิ้วน้อยๆของเธอเบาๆเป็นการทักทายกลับ เพียงแค่นั้นเด็กน้อยก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

"แอ๊ะ~" ทั้งที่ไม่เคยเห็นหน้าชานนท์มาก่อน แต่เฟรย่ากลับไม่มีท่าทีหวาดกลัวหรือร้องไห้เมื่อต้องอยู่ในอ้อมแขนของชานนท์ นั่นยิ่งสร้างความไม่พอใจให้คาเรน เพราะเขารู้สึกว่ากำลังจะโดนแย่งความสนใจจากลูกไป

"มึงมาทางไหนรีบไสหัวกลับไปทางนั้นเลย" มาเฟียหนุ่มกระชากตัวลุกขึ้น แล้วรีบแย่งลูกสาวตัวน้อยมาจากอ้อมแขนของชานนท์ ทำเอาอิงดาวถอนหายใจพรืดใหญ่กับความหวงลูกสาวเกินเหตุของคาเรน

"ผมแค่แวะเอาผลตรวจดีเอ็นเอมาให้ครับ" นายแพทย์หนุ่มหยิบซองเอกสารสีน้ำตาลออกมาจากกระเป๋ากางเกง ยื่นให้คาเรนด้วยสีหน้าตึงเครียด

"อ่านให้กูฟังดิ๊"

"คือ..." ชานนท์อ้ำอึ้ง เขาเหลือบมองอิงดาวอย่างชั่งใจ ก่อนจะเบนสายตากลับมาหาคาเรนอีกครั้ง "ผลตรวจดีเอ็นเอไม่ตรงกันนะครับ"

"..!!" มะ..หมายความว่ายังไง ราวกับโดนค้อนปอนด์หนักๆฟาดลงมากลางศีรษะจนรู้สึกอื้ออึง คาเรนแทบหยุดชะงักลมหายใจเมื่อได้ยินสิ่งที่ชานนท์เอื้อนเอ่ยออกมา เขาค่อยๆหมุนตัวกลับไปมองอิงดาวที่กำลังนั่งก้มหน้าก้มตา พร้อมกอดประคองลูกน้อยไว้แน่น

"มะ..หมายความว่ายังไง ไหนเธอบอกว่านอนกับฉันคนเดียวไง"

"คะ..คาเรน ฉันขอโทษ"

"ทำไมเธอไม่บอกฉันตั้งแต่แรกวะ" น้ำเสียงของคาเรนสั่นเครือขึ้นทุกขณะ

"คาเรนฉันขอโทษ ขอโทษจริงๆ"

"..." คาเรนเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น เขาซบหน้าลงตรงบ่าเล็กของลูกสาวอย่างหมดแรง ทำเอาชานนท์เกิดความสงสารกับภาพที่เห็น

"เอ่อ ผมล้อเล่นครับ จริงๆแล้วผมตรวจดีเอ็นเอตรงกันทุกอย่างเลยครับ" ว่าไงนะ!? มาเฟียหนุ่มสะบัดหน้ามองชานนท์อย่างเดือดดาล หากไม่มีลูกสาวอยู่ในอ้อมแขน เขาคงประเคนหมัดหนักๆใส่หน้าชานนท์ไปแล้ว

"มึงอยากโดนตีนกูฟาดหน้าเหรอไอ้หมอ!"

"ผะ..ผมแค่ล้อเล่นครับ แหะๆ"

"แล้วเธอขอโทษฉันทำไม" อิงดาวยิ้มหวานเมื่อโดนคาเรนตวัดสายตามอง

"นี่รวมหัวกับมันแกล้งฉันเหรอ!"

"อันที่จริงเป็นความคิดของน้องอิงครับ ผมแค่ตามน้ำเฉยๆ" ชานนท์โพล่งขึ้น

"รอให้แผลเธอหายดีก่อนเถอะ เธอโดนลงโทษหนักแน่ยัยเด็กเลี้ยงแกะ" คาเรนคาดโทษเสียงเขียว แต่อิงดาวกลับหัวเราะในลำคอเบาๆ ไม่ได้หวาดกลัวคำขู่ของคาเรนเลย

"แอ๊ะ~" เด็กน้อยยิ้มหวานราวกับถูกอกถูกใจน้ำเสียงเกรี้ยวกราดของผู้เป็นพ่อ

"มึงกลับไปได้แล้ว กูต้องการความเป็นส่วนตัวกับเมียกับลูกกู"

"กลับก็ได้ครับ" เขาวางซองเอกสารสีน้ำตาลซึ่งเป็นผลการตรวจดีเอ็นเอไว้บนโต๊ะ แล้วเดินอ้อมไปหาเฟรย่าที่กำลังนอนตาแป๋วซบพวงแก้มกับบ่าแกร่งของผู้เป็นพ่อ

"หมอกลับก่อนนะครับ" เพราะทนต่อความน่ารักของเด็กน้อยไม่ไหวชานนท์จึงแอบยื่นใบหน้าเข้าไปขโมยหอมแก้มป่องเบาๆ เรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากอิงดาวที่กำลังนั่งมองอยู่

"มึงทำอะไรลูกกู" คาเรนเอี้ยวหน้ากลับไปถาม

"บอกลาตัวเล็กเฉยๆครับ" ชานนท์ยิ้มสู้กลบเกลื่อนความผิด ก่อนจะเบนสายตาไปหาอิงดาว "พี่กลับก่อนนะ ถ้ามีอะไรจะปรึกษาก็โทรหาพี่ได้ตลอดนะ"

"ขอบคุณค่ะพี่หมอ ขับรถกลับบ้านดีๆนะคะ" อิงดาวโบกมือลา ทำให้ชานนท์รีบเดินเลี่ยงออกไป เพราะกลัวโดนคาเรนจับได้ว่าแอบหอมแก้มลูกสาวหัวแก้วหัวแหวน