มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 6

"เมื่อไหร่จะเก็บของเสร็จวะ ฉันมีการมีงานต้องทำนะ ไม่ได้มีเวลาว่างมานั่งรอเธอทั้งวัน" ไม่รู้ว่านี่เป็นรอบที่เท่าไรที่เขาถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายระหว่างนั่งรออิงดาวเก็บข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวของเธอ และที่น่าเจ็บใจกว่านั้นคือเขาไม่มีสิทธิ์เดินออกจากห้องนี้ไปก่อนจนกว่าเธอจะเก็บของเสร็จเนี่ยสิ ให้ตายเถอะ! ทำไมมาเฟียอย่างเขาต้องมาอดทนกับอะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย!

พรึ่บ!

"ช่วยพับกางเกงในกับเสื้อในให้หน่อย" ร่างกายของคาเรนแข็งทื่อราวกับถูกสาปไปชั่วขณะ เมื่อมีอะไรบางอย่างลอยมากระทบกับใบหน้า บางอย่างที่คนทั่วไปเรียกว่าชุดชั้นในของสตรี พับผ่าเถอะ! ผู้หญิงคนนี้กล้าดียังไงถึงมาโยนของแบบนั้นใส่หน้ามาเฟียอย่างเขาเนี่ย!

"นี่! มันจะมากไปแล้วนะยัยแม่ลูกอ่อน! กล้าดียังไงมาโยนกางเกงในใส่หน้าฉันฮะ!" เสียงโวยวายของคาเรนเรียกความสนใจจากอิงดาวที่กำลังนั่งเก็บของอยู่บนพื้นให้เงยหน้าขึ้นมาสบตากัน

"อ้าว นั่นหน้านายเหรอ ฉันคิดว่าเท้าซะอีก"

"เหอะ! ปากดีแบบนี้ระวังตัวไว้เถอะ สักวันจะโดนยิงแสกหน้าไม่รู้ตัว" คาเรนขบกรามแน่นด้วยความโกรธเกรี้ยว นอกจากอิงดาวแล้วก็ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าท้าทายอำนาจเขาแบบนี้เลย ไม่อยากเชื่อว่าผู้หญิงหน้าตาสะสวยอย่างอิงดาวจะมีพฤติกรรมน่ารังเกียจแบบนี้

"จะดีมากถ้านายหุบปากแล้วมาช่วยฉันเก็บของ"

"มันไม่ใช่หน้าที่ของฉัน"

"งั้นก็เชิญนั่งรอต่อไปเถอะ" อิงดาวยักไหล่เป็นเชิงว่าเธอไม่ได้มีปัญหาอะไรที่จะต้องเก็บของคนเดียว เพราะคนที่มีปัญหาในตอนนี้คือคนที่มือไม่พายแต่เอาเท้าราน้ำอย่างคาเรนต่างหาก

"เอาเสื้อในกับกางเกงในเน่าๆของเธอคืนไป!" คาเรนปัดชุดชั้นในของหญิงสาวออกจากหน้าขาแกร่ง จากนั้นจึงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากดเล่นฆ่าเวลา แล้วล้มตัวนอนแผ่หลาบนเตียง

ครืด~ ครืด~

อิงดาวหยุดชะงักการกระทำกะทันหันเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือแจ้งเตือนว่ามีสายโทรเข้า เธอค่อยๆเหลือบมองคาเรนที่นอนจ้องหน้าจอโทรศัพท์อยู่บนเตียง แล้วหันกลับมาพับเสื้อผ้าต่อ ทำทีเป็นไม่สนใจว่าเขากำลังคุยกับใคร

(คาเรนขา~ ทำไมรับสายช้าจังเลยคะ) น้ำเสียงของคนปลายสายที่ดังเล็ดลอดออกมา ทำเอาอิงดาวลอบพ่นลมหายใจหนักๆอย่างนึกหงุดหงิด เธอไม่ได้หึงหวงคาเรน แต่มันคงไม่แฟร์สำหรับเธอกับลูกหากเขาจะทำตัวสำส่อนเหมือนที่ผ่านมา

"เธอเป็นใคร"

(ทำไมพูดกับลันตาแบบนั้นล่ะคะ เมื่อหลายวันก่อนเรายังดูดดื่มกันอยู่บนเตียงของลันตาเลยนะ ลืมเรื่องของเราแล้วเหรอ น่าน้อยใจจัง)

"โทรมาทำไม"

(เราไม่ได้เจอกันหลายวันแล้วนะ ให้ลันตาไปหาคาเรนได้ไหมคะ ลันตาอยากมีความสุขเหมือนวันนั้นอีก นะคะ)

"นี่! หยิบกางเกงในตัวนั้นให้หน่อยสิ" น้ำเสียงอ่อนหวานของอิงดาวดังแทรกขึ้นในตอนที่คาเรนกำลังจะอ้าปากตอบกลับคนปลายสาย เขาถอนหายใจหนักๆพลางกลอกตาไปมาอย่างรู้ทัน

(นั่นเสียงใครคะคาเรน!)

"นอนรออยู่บนเตียงก็ได้ เดี๋ยวฉันเดินไปหยิบเอง" ไม่รอให้คาเรนลุกขึ้นมาโวยวาย อิงดาวก็กระชากตัวลุกขึ้นกรีดกรายเดินไปหาเขาทันที ดวงตากลมโตไล่มองเรือนร่างกำยำของชายหนุ่มตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ก่อนจะหยุดโฟกัสสายตาไว้ที่กลางหว่างขาแกร่ง ซึ่งมีกางเกงชั้นในตัวหนึ่งวางอยู่ตรงนั้น

คาเรนหอบหายใจถี่ๆราวกับเพิ่งผ่านการวิ่งมาหลายกิโลเมตรในตอนที่มือบางยื่นเข้ามากลางหว่างขา ร่างกายมันตื่นตัวทั้งที่ฝ่ามือของเธอยังไม่สัมผัสกับส่วนใดของร่างกายด้วยซ้ำ

(คาเรนคะ นี่ตอบลันตาสิว่าคุณอยู่กับใคร!) น่ารำคาญชะมัด! เขากดวางสายในทันทีที่อิงดาวโน้มใบหน้าลงมาประชิดแผงอกแกร่ง ลมหายใจอุ่นลอดผ่านเข้ามาทางเนื้อผ้าปะทะกับแผงอกพานทำให้ไรขนตามร่างกายลุกชูชัน