มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 70

ทันทีที่เห็นผู้เป็นแม่ปลดปมเสื้อคลุมอาบน้ำออก เฟรย่าที่กำลังพยายามแกะถุงขนมเองก็ไม่รอช้าที่จะคลานเข้าไปดูดนมจากเต้า พร้อมกับวางถุงขนมที่หวงแหนไว้บนหน้าท้องแบนราบของอิงดาว ความไร้เดียงสาของลูกสาวตัวน้อยสร้างรอยยิ้มบนใบหน้าหวานของอิงดาวได้ไม่ยาก ในขณะที่คาเรนพยายามส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากลูกสาวที่กำลังมองเขาตาแป๋ว

ราวกับรับรู้ว่าผู้เป็นพ่อต้องการอะไร เด็กน้อยจึงใช้ฝ่ามือน้อยๆตีหน้าอกใหญ่อีกข้างหนึ่งของแม่เบาๆ ซึ่งอิงดาวก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะคิดว่าเฟรย่าคงอยากหยอกเย้ากับเธอ ก่อนจะสะดุ้งตกใจเมื่อจู่ๆคาเรนที่นอนอยู่ข้างๆก็ฉกริมฝีปากลงมาดูดดุนยอดปทุมถันอีกข้างหนึ่งอย่างอุกอาจ

"คะ..คาเรนปล่อยนะ!" น้ำเสียงกดต่ำของเธอไม่ได้ทำให้ความหน้าด้านหน้ามึนของคาเรนลดน้อยลงเลย เพราะนอกจากเขาจะไม่ยอมถอนริมฝีปากออกแล้ว ยังยกแขนขึ้นมากอดรัดเธอกับเฟรย่าไว้หลวมๆอีกต่างหาก

"แอ๊ะ~" เด็กน้อยยิ้มหวานอย่างชอบใจจนทำให้น้ำนมไหลออกมาเปรอะเปื้อนตามขอบปาก เธอใช้ฝ่ามือน้อยๆ ของตัวเองปิดตาไว้ราวกับกำลังเล่นซ่อนแอบกับพ่อ นั่นไม่ต่างจากการเปิดโอกาสให้คาเรนใช้เรียวลิ้นหยอกเอินปลายถัน

"จะปล่อยไม่ปล่อย" มือบางกระชากผมของคาเรนอย่างแรงหวังให้เขาถอนริมฝีปากออกจากยอดปทุมถัน แต่เหมือนว่าความเจ็บปวดเพียงแค่นั้นมันจะทำอะไรมาเฟียอย่างเขาไม่ได้เลย

"ฉันนับหนึ่งถึงสามถ้ายังไม่ปล่อยฉันตบจริงๆนะคาเรน" คำขู่ของเธอไม่มีผลใดๆต่อการกระทำของคาเรน เขายังคงตีหน้ามึนตวัดเรียวลิ้นหยอกเย้ากับยอดอกอิ่มจนความรู้สึกบางอย่างของเธอที่เคยหลับใหลมันค่อยๆลุกฮือ

"หนึ่ง"

"..." คาเรนยังนอนนิ่ง แต่เรียวลิ้นสากกลับตวัดไปมาหนักหน่วงกว่าเดิม

"สอง"

"..." นอกจากเขาจะไม่หวาดกลัวต่อน้ำเสียงน่าเกรงขามของเธอแล้ว ยังท้าทายด้วยการใช้มือหนาบีบขยำหน้าอกใหญ่เบาๆ

"สะ..."

"กล้าตบฉันต่อหน้าลูกจริงๆเหรอ" ยังไม่ทันที่อิงดาวจะนับสามคาเรนก็รีบถอนริมฝีปากออก เขาเงยหน้ามองเธออย่างเหนือกว่า เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เฟรย่าเปิดหน้าพอดี

"อย่าทำแบบนี้อีก ฉันไม่ชอบ อย่าลืมนะว่าตอนนี้สถานะของเราไม่ใช่ผัวเมียกันแล้ว"

"ที่รักคงลืมไปว่าเราจดทะเบียนสมรสกันแล้ว"

"พร้อมจะเซ็นใบหย่าเมื่อไหร่ก็นัดวันมา"

"ไม่มีวันนั้นหรอก" น้ำเสียงของคาเรนหนักแน่น ไม่ต่างจากแววตาจริงจังของเขา มันทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นแรงไม่เป็นส่ำ ถ้าไม่นึกถึงคำพูดเมื่อวานของเขาเธอคงรู้สึกดีกว่านี้

"ฉันรักเธอนะ รักมากกว่าศักดิ์ศรีของตัวเองซะอีก" มันอาจเป็นคำพูดเดิมๆที่เขาพร่ำบอกเธอบ่อยๆ แต่มันแฝงไปด้วยความรู้สึกมากมายที่เขามีต่อเธอ คาเรนเลื่อนใบหน้าขึ้นไปหอมหน้าผากมนหนักๆ ซึ่งอิงดาวก็ไม่ได้เบือนหน้าหนี

"แอ๊ะ~" เฟรย่าถอนริมฝีปากน้อยๆออกจากปลายถันเมื่อกินนมจนอิ่มแล้ว เธอมองพ่อกับแม่สลับกันตาแป๋วพลางยิ้มหวานชอบอกชอบใจ

"ฉันไปแต่งตัวก่อนนะ ดูลูกด้วย" เสียงของเฟรย่าฉุดรั้งสติของอิงดาวกลับมา เธอรีบดันตัวคาเรนออกห่าง แล้วก้าวขาลงจากเตียง เธอไม่อยากใจอ่อนให้เขา แม้ว่าความรักที่มีต่อเขามันจะยังเต็มร้อยก็เถอะ แต่เธอไม่อยากโดนเขาย่ำยีความรู้สึกอีกแล้ว

"คนเก่งของพ่อ ทำไมหนูน่ารักแบบนี้เนี่ย หืม?" คาเรนยกลูกสาวขึ้นมาบนหน้าตัก พร้อมกับใช้นิ้วโป้งเช็ดน้ำนมออกจากขอบปากของเธอ เฟรย่าที่ได้ยินคำชมจากพ่อยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แม้จะไม่สามารถสื่อสารเป็นคำพูดได้ แต่เธอสามารถรับรู้ได้ว่าคาเรนกำลังพูดอะไรกับเธอ

"คืนนี้หนูต้องนอนเร็วนะครับ เพราะพ่อจะง้อแม่ทั้งคืนเลย โอเคไหม" เขากระซิบบอกเฟรย่าเสียงเบาให้พอได้ยินกันสองคน

"แอ๊ะ~" เด็กน้อยหัวเราะเอิ๊กอ๊าก สร้างความสงสัยให้อิงดาวจนต้องเอี้ยวหน้ากลับไปมอง เธอหรี่ตามองสองพ่อลูกอย่างจับผิด แต่คาเรนกลับทำทีเป็นแกะขนมให้ลูก เฟรย่าเองก็จ้องมองขนมในมือพ่ออย่างให้ความสนใจ

อิงดาวเลิกให้ความสนใจกับสองพ่อลูก แล้วหันกลับมาทำธุระส่วนตัวให้เสร็จเรียบร้อย เธอใช้เวลาเพียงแค่ไม่กี่นาทีในการแต่งตัวและประทินโฉมด้วยเครื่องสำอางบางๆ

"ไปเอารถมา" มาเฟียหนุ่มออกคำสั่งกับลูกน้องที่ยืนเรียงรายอยู่หน้าบ้านเสียงเรียบ ขณะที่เดินอุ้มเฟรย่าออกมาหน้าบ้าน โดยมีอิงดาวเดินอยู่ข้างๆ

"ครับ" หนึ่งในลูกน้องรับคำสั่ง ก่อนจะรีบวิ่งออกไปทางโรงจอดรถ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่รถยนต์คันหนึ่งขับเข้ามาจอดเทียบหน้าบ้านพอดี

เจ้าของบ้านอย่างคาเรนทำหน้าเซ็งเมื่อเห็นแขกไม่ได้รับเชิญเปิดประตูก้าวลงจากรถ ต่างจากอิงดาวที่อมยิ้มจนแก้มปริ

"หายไปหลายเดือนเลยนะคะพี่หมอ"

"สวัสดีครับคุณคาเรน สวัสดีครับน้องอิง" ชานนท์ที่เพิ่งก้าวลงจากรถทักทายเจ้าของบ้านทั้งสองอย่างสนิทสนม

"มาได้ยังไงคะเนี่ย"

"พอดีวันนี้พี่ว่างเลยแวะมาหาครับ"

"ปกติไม่ว่างเหรอคะ ไม่เห็นมาหาเลย" นายแพทย์หนุ่มยิ้มแห้งแทนการตอบคำถาม ก่อนจะเบนสายตาไปหาเฟรย่าที่อยู่ในอ้อมแขนของคาเรน

"โตเป็นสาวแล้วนะเนี่ย จำหมอได้ไหมครับ" เด็กน้อยเอียงคอไปมาราวกับสงสัย ก่อนจะทำใจกล้ายื่นมือเข้าไปสัมผัสริมฝีปากหนาของชานนท์เบาๆ เธอหัวเราะเอิ๊กอ๊ากเมื่อโดนเขาขบเม้มปลายนิ้ว ก่อนจะยื่นสองแขนให้ ซึ่งชานนท์ก็ไม่รอช้าที่จะอุ้มเธอเข้ามาแนบอก

คาเรนที่ยืนดูอยู่ไม่ได้เขม่นใส่นายแพทย์หนุ่ม มิหนำซ้ำยังยอมปล่อยลูกสาวออกจากอ้อมแขนอย่างว่าง่าย สร้างความมึนงงให้อิงดาวไม่น้อย

"กำลังจะไปไหนกันครับเนี่ย"

"พาเฟรย่าไปสวนสนุก มึงจะไปด้วยกันไหม"

"ฮะ!/ฮะ!" ทั้งชานนท์และอิงดาวต่างทำหน้าไม่อยากจะเชื่อเมื่อคาเรนเป็นคนพูดประโยคนั้นออกมา

"คุณคาเรนชวนผมไปด้วยเหรอครับ"

"เออ จะไปไหม" นายแพทย์หนุ่มมองหน้าอิงดาวอย่างขอความเห็น แต่เธอกลับยังนิ่งอึ้งกับท่าทางและคำพูดที่ดูเปลี่ยนไปของคาเรน

"เอ่อ ไปก็ได้ครับ วันนี้ผมว่างพอดี"

"แอ๊ะ~" เด็กน้อยยิ้มชอบใจ พร้อมกับซบหน้าลงบนบ่าแกร่งของชานนท์ ทำราวกับเคยเจอเขามาแล้วหลายครั้งอย่างไรอย่างนั้น