มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 72

"ปล่อย!" อิงดาวกดเสียงต่ำ และพยายามดึงมือออกจากการเกาะกุม แต่คาเรนกลับมองเธอไม่ละสายตา มิหนำซ้ำยังทำหน้ามึนไม่ยอมปล่อยมือเธออีกต่างหาก ให้ตายสิ! เธอเกลียดความหน้าด้านหน้ามึนของเขาชะมัด เพราะมันทำให้เธอนึกถึงช่วงเวลาหนึ่งที่เขาเคยเป็นแบบนี้

"คาเรนฉันบอกให้ปล่อย!"

"ขอเวลาให้ฉันสักครึ่งชั่วโมงได้ไหม ฉันก็แค่อยากคุยกับเธอเป็นการส่วนตัว อยากขอโทษที่ปากหมาด่าเธอแบบนั้น ฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆนะ" คาเรนวิงวอนด้วยสายตา แต่อิงดาวกลับมองว่าท่าทางแบบนั้นมันน่าหมั่นไส้มากกว่าน่าเห็นใจ เธอเชื่อว่าคาเรนสำนึกผิดในการกระทำของตัวเองแล้ว แต่เธอไม่เชื่อว่าเขาจะสามารถเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเธอกับลูกได้ แม้ว่าเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วเขาจะดูเปลี่ยนไปมากก็เถอะ

"ฉันยอมยกโทษให้นายก็ได้ เพราะฉันรู้ว่านายปากหมามาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว" มาเฟียหนุ่มฉีกยิ้มดีใจเมื่ออิงดาวเอื้อนเอ่ยประโยคนั้นที่เขารอฟังออกมา แต่ในเวลาเพียงแค่เสี้ยววินาทีเธอก็ทำลายรอยยิ้มนั้นให้หายไปในพริบตา "แต่การที่ฉันยกโทษให้นายมันไม่ได้หมายความว่าฉันพร้อมจะกลับไปใช้สถานะเดิมกับนายนะ ฉันยังยืนยันคำเดิมว่าเราสองคนจะอยู่ด้วยกันในฐานะพ่อกับแม่ของเฟรย่าเท่านั้น"

"อย่าใจร้ายกับฉันนักสิที่รัก ฉันทำใจยอมรับสถานะนั้นไม่ได้จริงๆ" เขายอมปล่อยมือเธอออกจากการเกาะกุม แล้วอาศัยจังหวะในช่วงที่เธอเบือนหน้าหนีปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวของเธอออก จากนั้นจึงเลื่อนใบหน้าเข้าไปจูบเบาๆตรงลำคอ ทำเอาอิงดาวกัดปากแน่นระงับอารมณ์กระสัน

"จะยอมรับได้หรือไม่ได้มันก็เรื่องของนาย"

"ไม่เอา ไม่เลิก" ริมฝีปากอุ่นลากลงไปเรื่อยๆจนถึงหน้าอกใหญ่เกินขนาดที่เบียดเสียดแนบชิดกันอยู่ภายใต้บราเซียร์ลายลูกไม้สีสวย เขาจูบเบาๆตรงเนินอกข้างซ้าย "ไม่เลิกกันนะ...นะคะ"

"..." อิงดาวชะงักไปกับน้ำเสียงและท่าทางออดอ้อนของคาเรน มันเป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินถ้อยคำออดอ้อนแบบนั้นจากเขานับตั้งแต่ที่อยู่ด้วยกันมาจนกระทั่งเฟรย่าลืมตาดูโลกได้หลายเดือน มันทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง เธอพ่ายแพ้ความอ่อนโยนของเขา

"อ๊ะ! คะ..คาเรน..อ๊า..อย่า~" สัมผัสวาบหวามของคาเรนปลุกเธอจากภวังค์ความคิดเมื่อสักครู่ เธอจิกเล็บลงบนเบาะแน่นเมื่อคาเรนดันบราเซียร์ขึ้นมาบนเนินอก แล้วฉกริมฝีปากเข้ามาทักทายยอดปทุมถัน ตวัดเลียอย่างหนักหน่วงจนมันแข็งชันเป็นไต

"คะ..คาเรน..อ๊ะ...อ๊า..พะ..พอแล้ว" ทั้งที่ปากบอกให้เขาหยุดเสพสุขกับเรือนร่างของเธอ แต่ร่างกายไม่รักดีกลับโอนอ่อนผ่อนตามไปกับสัมผัสร้อนแรงของเขา

"คะ..คาเรนหยุดนะ!" เธอปรามเสียงพร่าเมื่อคาเรนยกสะโพกของเธอขึ้นเพื่อถอดกางเกงยีนส์ขาสั้นและแพนตี้ตัวจิ๋วออก ก่อนที่มือหนาเย็นเฉียบจะถูกส่งเข้ามาทักทายดอกไม้งาม

"อ๊ะ..อ๊า~" ริมฝีปากอวบอิ่มเปล่งเสียงครางกระเส่าในตอนที่ชายหนุ่มลากริมฝีปากลงไปเรื่อยๆจนถึงดอกไม้งามที่เจิ่งนองไปด้วยน้ำหล่อลื่น

"อืม~" เขาไม่รอช้าที่จะส่งริมฝีปากหนาเข้ามาหยอกเย้ากับยอดเกสรสีสวย เมื่อรับรู้ได้ถึงการกระตุกเกร็งของหญิงสาวจึงขบเม้มมันเบาๆสลับกับดูดกลืนน้ำหวานจากร่องลงคออึกใหญ่

"อ๊ะ..อ๊า..คะ..คาเรน..ซี้ดดดด~" อิงดาวหอบหายใจหนักๆ พร้อมทั้งพิงศีรษะกับกระจกหน้าต่าง ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเธอหลงใหลสัมผัสของเขา

"ไม่มีใครรู้ใจเธอเท่าฉันหรอกที่รัก" นานพอสมควรกว่าคาเรนจะยอมถอนริมฝีปากออกจากดอกไม้งาม เขาดูดดุนมันจนแดงเถือก ราวกับแสดงความเป็นเจ้าของ "ฉันรู้ว่าเธอชอบแบบไหน รู้ว่าต้องทำยังไงเธอถึงจะมีความสุข"

เขาพูดพลางปลดเปลื้องเสื้อผ้าส่วนล่างของตัวเอง ขณะที่ใบหน้าของอิงดาวแดงซ่านด้วยความเขินอาย

"อ๊ะ!" เธออุทานเสียงดังเมื่อโดนคาเรนยกตัวขึ้นมาบนหน้าตักแกร่ง ก่อนที่เขาจะดันความใหญ่โตเข้ามาอย่างอุกอาจโดยไม่ทันให้เธอตั้งตัว

ปึก!

"อื้อ!!" มือบางบีบบ่าแกร่งแน่นระบายความเจ็บปวดที่ตรงเข้ามาเล่นงาน เธอหอบหายใจแรงขึ้นเมื่อคาเรนบังคับร่างกายของเธอให้เคลื่อนไหวไปมา ขณะที่เขาเอนตัวพิงกับเบาะที่นั่ง

"คะ..คาเรน..อ๊า~" เธอเชิดหน้าขึ้นเปล่งเสียงครางหวาน เมื่อทนต่อความเสียวซ่านที่เขามอบให้ไม่ไหวจึงเป็นฝ่ายขยับสะโพกขึ้นลง พร้อมยกเท้าทั้งสองข้างขึ้นมาพาดบนท่อนขาด้านหลังของเขา จนกลายเป็นว่าตอนนี้เธอทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดไว้บนหน้าตักของเขา