มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน นิยาย บท 36

"อือ คุณรามพอแล้วค่ะ" จ๊ะเอ๋รู้สึกเสียวมาก..ที่เสียวนี่ไม่ใช่อะไรนะ กลัวเขามันเขี้ยวจนไปกัดเส้นนั้นของเธออีก

แต่ชายหนุ่มร่างหนาก็ยังคงมัววุ่นอยู่กับช่วงล่าง..และฝักบัวในมือก็ค่อยๆ ชโลมล้างให้กับเธอ

"คุณรามคะ" ถึงแม้จะเคยไปถึงไหนตอนไหนกันแล้ว แต่คุกเข่าทำความสะอาดให้ขนาดนั้นใครจะไม่อายล่ะ

"เรียกเราเหมือนเดิมได้ไหม" พระรามค่อยๆ ยืนขึ้นเต็มความสูง เพราะจะช่วยเธออาบน้ำให้เสร็จก่อน

"เรียกแบบไหน"

"ก็เรียกรามไง"

"รามคะ..น่ะเหรอ" เธอพูดดัดเสียงเหมือนกับ มัลลิกาและหนุงหนิงที่เรียกชื่อของเขาแบบหมั่นไส้

"หึ.. หึงหรือเปล่าเรา"

"ฉันจะกล้าไปหึงคุณได้ยังไง เราสองคนเป็นอะไรกัน" คิดว่าจะไม่พูดแล้วนะ

ชายหนุ่มรีบเก็บฝักบัวให้เข้าที่พร้อมกับปิดน้ำไว้

"ถึงขนาดนี้ยังไม่รู้อีกเหรอว่าเป็นอะไรกัน" นิ้วแกร่งเขี่ยน้ำที่เกาะตามใบหน้าออกให้กับเธอแบบอ่อนโยน

"แล้วเป็นอะไรกันล่ะ" จ๊ะเอ๋ก็อยากจะรู้ความหมายของเขาเหมือนกัน จะให้เราคิดเองเออเองไปถึงไหน

"ซื้อบ้าน ซื้อรถ ให้เงินใช้ แบบนี้เขาเรียกว่าอะไร"

"ก็นายรวยไง นายอาจจะซื้อให้คนอื่นแบบนี้มาแล้วก็ได้"

"ยังไม่เคยให้ใครสักหน่อย ขนาดเราก็ยังไม่เคยใช้เลย" ถ้าเงินของเขามีมากพอคงไม่เอาเงินจากบัตรใบนั้นออกมาให้กับเธอ

เขายอมผิดคำพูดกับตัวเอง ที่เคยพูดไว้ว่าจะไม่ใช้เงินของผู้ชายคนนั้น แต่เพราะอยากให้เธอมีที่อยู่ พระรามก็เลยยอมผิดคำพูด

"หมายความว่ายังไง ก็พูดมาชัดๆ หน่อยสิ"

ชายหนุ่มล้วงเอาอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกงที่เปียกน้ำออกมา เขาหาโอกาสที่จะให้กับเธอหลายครั้งแล้วแต่ไม่มีโอกาสสักที

"??"

"เห็นว่าอยากได้" พูดพร้อมกับเปิดฝาออกให้เธอเห็นของที่อยู่ข้างใน

"ฉันแค่พูดเล่น"

"ต่อไปนี้ถ้าอยากจะได้อะไรก็บอก" แล้วเขาก็สวมมันให้กับเธอ "จองไว้แล้วนะ"

"??" เมื่อได้ยินคำพูดประโยคนั้นดวงตางามเปิดกว้างขึ้น..นี่เขาจองเราเหรอ?

"ซื้อให้ครบชุด แต่วันนี้เอาแหวนมาให้ก่อน" นี่แหละคือชุดเครื่องเพชรห้าล้านบาทที่เขาใช้บัตรรูดซื้อ

"ซื้อเพชรให้ครบชุดเนี่ยนะ? เป็นทองยังพอว่า แล้วเราจะใส่เพชรไปโชว์ใครเนี่ย" คิดถึงสภาพสาวโรงงานใส่เพชรนั่งบัดกรีตะกั่ว

ก๊อก ก๊อก จอยกลับมาได้สักพักแล้ว รอข้าวสุกและเตรียมอาหาร พอทำทุกอย่างพร้อมก็เลยมาเคาะห้องเรียกลูกสาว

"แม่เตรียมอาหารเสร็จแล้ว ออกมากินข้าวได้แล้วลูก"

"จ๊ะยังไม่หิวค่ะแม่ ดึกๆ จ๊ะออกไปหากินเอง" ขณะที่พูดหญิงสาวต้องได้กัดฟันตัวเองไม่ให้มีเสียงครางเล็ดลอดออกมา เพราะตั้งแต่เขาพามาที่เตียงก็มัวแต่วุ่นวายอยู่กับน้องสาว

"เดี๋ยวแม่เก็บอาหารไว้ให้นะ"

"อือ..ค่ะแม่" จ๊ะเอ๋ไม่ได้ขอให้เขาหยุด ขาเรียวยังคงเปิดทางให้เขาใช้ลิ้นกับมันได้สะดวก

"อ้อนแบบนี้รักตายเลย"

ถึงแม้เสียงที่เขาพูดแผ่วเบามาก แต่เธอก็พอจะได้ยิน "อือ อ เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะ"