มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน นิยาย บท 35

"จะไปไหน..ยังไม่ได้คุยกันเลย" มือหนารีบคว้าแขนของเธอไว้ก่อนที่จะออกจากห้อง

"ใกล้ถึงเวลาเข้างานแล้วค่ะ" ทำไมจะไม่อยากอยู่คุยกับเขาล่ะ แต่กลัวหัวหน้าต่อว่าอีกน่ะสิ

"ยังไม่บอกเลยว่าเมื่อเช้านี้มาหาทำไม" เขายังคิดถึงใบหน้าเธอตอนที่เข้ามาเห็นภาพนั้น

เออใช่เราจะมาพูดเรื่อง.. "ขอบคุณนะคะที่โอนเงินให้" เมื่อเช้านี้ว่าจะมาบอกเงินที่เขาให้มันเยอะเกินไป แต่ตอนนี้ไม่แล้ว

"ไม่มีรางวัลให้หน่อยเหรอ" คนตัวสูงเอียงแก้มเข้ามาใกล้ เพื่อขอรางวัล

"ไม่มีค่ะ!" ใครจะให้รางวัล ยังงอนเรื่องผู้หญิงพวกนั้นอยู่เลย ว่าแล้วจ๊ะเอ๋ก็หันไปที่ประตูกำลังจะเปิดมันออก แต่ถูกพระรามปิดกลับคืนไว้เหมือนเดิม แถมยังกดล็อกประตูด้วย

"คุณพระรามเมื่อเช้านี้ฉันก็ถูกหัวหน้าตำหนิแล้วครั้งหนึ่ง ถ้าเข้างานไม่ทันอีกต้องโดนเล่นงานแน่"

"ใครกล้าว่าให้คุณ"

"จะใครอีกล่ะคะ ก็หัวหน้างานที่คุณส่งฉันไปไง"

"ก็ได้..เดี๋ยวผมจะจัดการย้ายคุณไปที่แผนกอื่น"

"ไม่ค่ะ"

"ทำไม"

"ฉันชอบที่นั่น"

"ชอบแผนกบัดกรีตะกั่วเนี่ยนะ" ไม่ค่อยมีใครชอบแผนกนี้หรอก เพราะต้องทำงานแข่งกับเวลา แถมถ้ามีของเสียออกมาก็จะถูกหักเงินเดือนด้วย แต่ที่เขาส่งเธอไปแค่อยากจะแกล้งเฉยๆ

ก๊อก ก๊อก

"รามคะ"

เสียงหวานที่ดังอยู่นอกประตูทำให้จ๊ะเอ๋มองดูหน้าพระราม ..แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจเสียงคนที่เคาะประตูเลย

"ได้เวลาอบรมพนักงานใหม่แล้วค่ะ รามทำอะไรอยู่ในห้องคะ ออกมาสิ" คนที่มาตามก็คือมัลลิกา ที่จริงไม่ได้ทำแค่เคาะประตูยังพยายามเปิด แต่ข้างในล็อกก็เลยเข้าไปไม่ได้

แกร็ก! คนที่ปลดล็อกก็คือจ๊ะเอ๋ พอปลดล็อกประตูแล้วเธอก็เดินออกไป ....

"เธอ? เธอมาทำอะไรในห้องนี้??" มัลลิกาถามแบบไม่พอใจ แต่พอมองเข้าไปในห้องก็เห็นว่าพระรามกำลังเดินไปหยิบของบนโต๊ะทำงาน

จ๊ะเอ๋ไม่ได้ตอบ ออกจากห้องมาได้เธอก็ตรงไปที่ลิฟต์

ส่วนพระรามพอได้เอกสารก็รีบเดินตามเธอมาแต่ก็ไม่ทัน

ชั้นล่างหน้าห้องอบรม..

"ลิกาว่าจะไม่พูดเรื่องนี้แล้วนะ รามไม่ได้ยินข่าวเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้เหรอ" มัลลิการีบสาวเท้าเดินตามพระรามไป

"ข่าวอะไร" พระรามหยุดแล้วหันกลับไปถาม เพราะดูเหมือนว่ากำลังจะพูดเรื่องเกี่ยวกับจ๊ะเอ๋

"ก็ข่าวที่แม่จ๊ะเอ๋นั่น เป็นเด็กท่านประธานไง"

"ไปเอาข่าวนี้มาจากไหน"

"เขาปิดกันให้แซ่บเลยนะราม รามจำรถสวยคันที่จอดอยู่หน้าบริษัทได้ไหม ได้ข่าวว่าเป็นรถที่ท่านประทานซื้อให้กับ.."

"ท่านประธานซื้อรถให้เลยเหรอ?" คนที่พูดออกมาก็คือหนุงหนิงซึ่งแอบฟังอยู่แถวนั้น ..ทีแรกหนุงหนิงกำลังจะเดินเข้ามาหาพระราม แต่เห็นเหมือนทั้งสองกำลังพูดอะไรกันอยู่ ก็เลยแอบหลบมุมฟังดูก่อน

"ใครปล่อยข่าวแบบนี้วะ" พระรามพูดพึมพำแต่ก็ไม่ได้สนใจ เขารีบเดินไปที่ห้องอบรมพนักงานใหม่

"แม่จ๊ะเอ๋นั่นมันเอาอะไรให้รามกิน หลงหัวปักหัวปำ" มัลลิกายืนบ่นอยู่คนเดียว ก่อนที่จะเดินตามพระราม

"เดี๋ยวก่อนค่ะคุณมัลลิกา เมื่อสักครู่ฉันได้ยินคุณพูดถึงชื่อจ๊ะเอ๋?" เพราะมีไม่กี่คนหรอกนะที่จะชื่อแบบนี้

"อืม..ทำไม" แม่นี่ก็อีกคน ..มัลลิกาไม่ได้ชอบหน้าหนุงหนิงเลย

"ฉันว่าแล้วทำไมเธอคนนั้นถึงหน้าคุ้นๆ แต่ก่อนไม่เห็นหุ่นแบบนี้เลย"

"เธอรู้จักเหรอ"

"รู้จักสิคะ แต่ก่อนตามจีบรามมาถึงที่คณะแทบจะทุกวัน แต่รามก็ไม่สนใจหรอกนะ"

"พวกเขารู้จักกันก่อนเหรอ แถมตามจีบด้วย?"

"ดึกกว่านี้กลัวว่าจะเข้ามาหาไม่ได้" เขาออกจากห้องอบรมมาก่อนใครเพื่อน ทีแรกคิดว่าจะไปหาเธอที่แผนก แต่ไม่ดีกว่าไปรอที่ห้องเลยแล้วกัน

"ทำงานมาเหนื่อยๆ ยังไม่ได้อาบน้ำเลยค่ะ" เพราะขณะที่พูดกันอยู่เขาก็ไม่ได้หยุดที่จะสูดดม

"ถ้างั้นก็ไปอาบน้ำด้วยกัน"

"รอให้แม่ออกไปก่อนสิคะ"

"แม่อยู่ในครัวไม่ได้ยินหรอก" เข้ามาถึงในห้องน้ำเขาก็เริ่มปลดกระดุมเสื้อพนักงานของเธอ

"ฉันถอดเองได้"

"จะถอดเองเลยเหรอ" สายตาเจ้าเล่ห์มองใบหน้าหวานที่อยู่ใกล้แค่ลมหายใจเข้าออก

"คุณ!"

"จ๊ะ.. แม่จะออกไปซื้อของแล้วนะ หนูอยากจะทานอะไรเป็นพิเศษไหม"

"ไม่ค่ะแม่" เสียงเล็กตะโกนออกมาจากห้องน้ำ "อือ คุณรามหยุดก่อน"

"อะไรนะลูก"

"เปล่าค่ะแม่"

ตุ๊บ! กำปั้นเล็กรัวใส่ลำแขนเพื่อให้เขาหยุดก่อน แต่นาทีนี้พระรามไม่สนใจอะไรอีกแล้ว

"อ๊อยย คุณน้ำฉันยังไม่ได้.. อื้ออ" ขาเรียวหนีบเข้าหากันเมื่อใบหน้าของอีกฝ่ายซุกลงไปตรงนั้น "ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!"

"ขอชิมเส้นก่อน"

ว่าแล้วไอ้เส้นที่เขาพูดกับของขวัญหมายถึงตรงนี้จริงๆ ด้วย "อื้ออ"

ริมฝีปากหนาเม้มเข้าตรงเนินที่มันมีขนขึ้นเล็กน้อยเพื่อหยอกเย้า

"อื้อคุณราม เจ็บนะ" เขาเล่นกัดมันติดปากออกมาด้วยใครจะไม่เจ็บล่ะ