มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน นิยาย บท 36

"อือ คุณรามพอแล้วค่ะ" จ๊ะเอ๋รู้สึกเสียวมาก..ที่เสียวนี่ไม่ใช่อะไรนะ กลัวเขามันเขี้ยวจนไปกัดเส้นนั้นของเธออีก

แต่ชายหนุ่มร่างหนาก็ยังคงมัววุ่นอยู่กับช่วงล่าง..และฝักบัวในมือก็ค่อยๆ ชโลมล้างให้กับเธอ

"คุณรามคะ" ถึงแม้จะเคยไปถึงไหนตอนไหนกันแล้ว แต่คุกเข่าทำความสะอาดให้ขนาดนั้นใครจะไม่อายล่ะ

"เรียกเราเหมือนเดิมได้ไหม" พระรามค่อยๆ ยืนขึ้นเต็มความสูง เพราะจะช่วยเธออาบน้ำให้เสร็จก่อน

"เรียกแบบไหน"

"ก็เรียกรามไง"

"รามคะ..น่ะเหรอ" เธอพูดดัดเสียงเหมือนกับ มัลลิกาและหนุงหนิงที่เรียกชื่อของเขาแบบหมั่นไส้

"หึ.. หึงหรือเปล่าเรา"

"ฉันจะกล้าไปหึงคุณได้ยังไง เราสองคนเป็นอะไรกัน" คิดว่าจะไม่พูดแล้วนะ

ชายหนุ่มรีบเก็บฝักบัวให้เข้าที่พร้อมกับปิดน้ำไว้

"ถึงขนาดนี้ยังไม่รู้อีกเหรอว่าเป็นอะไรกัน" นิ้วแกร่งเขี่ยน้ำที่เกาะตามใบหน้าออกให้กับเธอแบบอ่อนโยน

"แล้วเป็นอะไรกันล่ะ" จ๊ะเอ๋ก็อยากจะรู้ความหมายของเขาเหมือนกัน จะให้เราคิดเองเออเองไปถึงไหน

"ซื้อบ้าน ซื้อรถ ให้เงินใช้ แบบนี้เขาเรียกว่าอะไร"

"ก็นายรวยไง นายอาจจะซื้อให้คนอื่นแบบนี้มาแล้วก็ได้"

"ยังไม่เคยให้ใครสักหน่อย ขนาดเราก็ยังไม่เคยใช้เลย" ถ้าเงินของเขามีมากพอคงไม่เอาเงินจากบัตรใบนั้นออกมาให้กับเธอ

เขายอมผิดคำพูดกับตัวเอง ที่เคยพูดไว้ว่าจะไม่ใช้เงินของผู้ชายคนนั้น แต่เพราะอยากให้เธอมีที่อยู่ พระรามก็เลยยอมผิดคำพูด

"หมายความว่ายังไง ก็พูดมาชัดๆ หน่อยสิ"

ชายหนุ่มล้วงเอาอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกงที่เปียกน้ำออกมา เขาหาโอกาสที่จะให้กับเธอหลายครั้งแล้วแต่ไม่มีโอกาสสักที

"??"

"เห็นว่าอยากได้" พูดพร้อมกับเปิดฝาออกให้เธอเห็นของที่อยู่ข้างใน

"ฉันแค่พูดเล่น"

"ต่อไปนี้ถ้าอยากจะได้อะไรก็บอก" แล้วเขาก็สวมมันให้กับเธอ "จองไว้แล้วนะ"

"??" เมื่อได้ยินคำพูดประโยคนั้นดวงตางามเปิดกว้างขึ้น..นี่เขาจองเราเหรอ?

"ซื้อให้ครบชุด แต่วันนี้เอาแหวนมาให้ก่อน" นี่แหละคือชุดเครื่องเพชรห้าล้านบาทที่เขาใช้บัตรรูดซื้อ

"ซื้อเพชรให้ครบชุดเนี่ยนะ? เป็นทองยังพอว่า แล้วเราจะใส่เพชรไปโชว์ใครเนี่ย" คิดถึงสภาพสาวโรงงานใส่เพชรนั่งบัดกรีตะกั่ว

ก๊อก ก๊อก จอยกลับมาได้สักพักแล้ว รอข้าวสุกและเตรียมอาหาร พอทำทุกอย่างพร้อมก็เลยมาเคาะห้องเรียกลูกสาว

"แม่เตรียมอาหารเสร็จแล้ว ออกมากินข้าวได้แล้วลูก"

"จ๊ะยังไม่หิวค่ะแม่ ดึกๆ จ๊ะออกไปหากินเอง" ขณะที่พูดหญิงสาวต้องได้กัดฟันตัวเองไม่ให้มีเสียงครางเล็ดลอดออกมา เพราะตั้งแต่เขาพามาที่เตียงก็มัวแต่วุ่นวายอยู่กับน้องสาว

"เดี๋ยวแม่เก็บอาหารไว้ให้นะ"

"อือ..ค่ะแม่" จ๊ะเอ๋ไม่ได้ขอให้เขาหยุด ขาเรียวยังคงเปิดทางให้เขาใช้ลิ้นกับมันได้สะดวก

"อ้อนแบบนี้รักตายเลย"

ถึงแม้เสียงที่เขาพูดแผ่วเบามาก แต่เธอก็พอจะได้ยิน "อือ อ เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะ"

"เปล่า"

"??" หญิงสาวจำเป็นต้องได้ออกมาก่อน ถึงแม้จะสงสัยอยู่มากว่าแม่เป็นอะไร

เที่ยงวันเดียวกัน..

จ๊ะเอ๋มาชวนแม่ไปกินข้าวด้วยกัน แต่จอยก็ปฏิเสธ บอกว่าจะกินข้าวกับเพื่อน

"ไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า" ของขวัญเห็นเพื่อนเป็นกังวล

"ไม่รู้แม่เป็นอะไร วันนี้ไม่ค่อยพูดกับเราเลย"

"มีใครรังแกแม่อีกหรือเปล่า"

เออใช่หรือว่าจะจริง ..จ๊ะเอ๋คิดว่ายังไงต้องถามเอาความจริงจากแม่ให้ได้

"รามคะลิกาเตรียมอาหารไว้ให้แล้ว" มัลลิกาออกมาเตรียมอาหารรอพระราม แต่เขาเหมือนดูไม่สนใจแถมยังเดินไปทางโต๊ะของจ๊ะเอ๋

"หิว" พระรามพูดพร้อมกับนั่งลงข้างๆ เธอ

ของขวัญที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่ได้แต่แอบมอง

"ทำไมไม่เตรียมอาหารมาเผื่อเลยล่ะ" พระรามเห็นเธอไม่พูดด้วยเขาก็เลยพูดต่อ

"ก็เห็นโต๊ะนั้นเตรียมไว้ให้แล้ว"

"กลัวเมียหึงน่ะสิ"

เพล้ง! ช้อนในมือของขวัญร่วงลงบนโต๊ะ ถึงแม้พระรามจะพูดเสียงเบา แต่คนที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่ทำไมจะไม่ได้ยิน

"คุณราม" จ๊ะเอ๋รีบมองไปที่เพื่อน ซึ่งตอนนี้เพื่อนก็หยิบช้อนที่ทำตกขึ้นมาตักกินต่อทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น