มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน นิยาย บท 37

เย็นวันเดียวกัน..ที่หน้าบริษัท

จ๊ะเอ๋ยืนรอกลับบ้านพร้อมแม่ แต่คนที่เจอก็คือ..

"สวัสดีจ้า ท่านประธานอยากจะคุยกับเราหน่อย" จริงๆ แล้วพระนายไม่ได้ตั้งใจอยากจะคุยกับจ๊ะเอ๋หรอก แต่พอขึ้นรถแล้วมองไปก็เห็นว่าเธอยืนอยู่ ก็เลยให้อ้อมาตามขึ้นไปคุยบนรถ

"ฉันหรือคะ" หญิงสาวถามเพื่อความแน่ใจ

"ใช่จ้ะ"

แล้วใครจะกล้าขัดคำสั่งท่านประธาน แถมเป็นพ่อสามีด้วย จ๊ะเอ๋ก็เลยเดินตามอ้อไปที่รถ

พอประตูรถคันหรูเปิดออก เธอก็เข้าไปนั่งข้างท่านประธาน แล้วรถก็เคลื่อนตัวออกไปโดยไม่บอกไม่กล่าว

"ฉันนึกว่าท่านประธานจะคุยกันอยู่ตรงนี้" ใบหน้าเรียวหันกลับไปมองดูอ้อที่ยังยืนอยู่ "แล้วคุณเลขาล่ะคะไม่ไปด้วยเหรอ"

พอไม่มีคำตอบ เธอก็เลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะโทรหาพระราม แต่แบตโทรศัพท์ดันหมด

รถคันหรูวิ่งมาจอดในซอยที่ไม่ไกลจากบริษัทมากนัก ..พอรถจอดสนิทคนขับก็ลงจากรถปล่อยให้ทั้งสองได้คุยกัน

"เธอก็รู้แล้วว่าพระรามเป็นลูกชายของฉัน" ประโยคแรกที่พระนายพูดออกมา และก็พูดโดยที่ไม่มองหน้าคู่สนทนาเลย

"ค่ะ"

"และเธอคงไม่คิดว่าฉันจะให้เธอเข้ามาเป็นลูกสะใภ้หรอกนะ" พระนายคิดว่าต้องพูดให้รู้เรื่องแล้วล่ะ เพราะเขาคงไม่เอาผู้หญิงที่เคยทำงานอย่างว่ามาเป็นสะใภ้ ..ในเมื่อคุยกับลูกชายไม่ได้ก็ต้องมาคุยกับฝ่ายหญิง

"ท่านประธานหมายความว่ายังไงคะ"

"ผู้หญิงที่เคยมีเสี่ยเลี้ยงแบบเธอ ไม่เหมาะสมมากที่จะมาเป็นลูกสะใภ้ฉัน"

"คุณตัดสินคนด้วยคำพูดของคนอื่นแบบนี้เสมอเหรอคะ"

"แต่ฉันก็ให้คนตามสืบมาแล้ว เธอเคยทำงานที่นั่นจริง"

"ที่นั่นมีงานทำแค่ตำแหน่งเดียวหรือคะ?" ในเมื่อเธอเจอเขาแล้ว ก็ไม่อยากจะปล่อยมือไปง่ายๆ จ๊ะเอ๋ก็เลยพยายามพูด เผื่อว่าพ่อเขาจะมองเธอในทางที่ดีบ้าง

ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ของพระนายก็ได้ดังขึ้น แต่พอเห็นว่าเป็นเบอร์ใคร ก็กดปิดเครื่อง เพราะร้อยวันพันปีลูกชายคนเล็กไม่เคยโทรมา วันนี้โทรมาคงรู้แล้วล่ะว่าท่านพาผู้หญิงของเขาขึ้นรถมาด้วย

"ลิกาว่าแล้วระหว่างรามกับท่านประธาน เธอคนนั้นต้องเลือกท่านประธานแน่" มัลลิกาที่ยืนพูดอยู่ข้างหูค่อยๆ เป่าไปเรื่อยๆ

จริงๆ แล้ว พระรามและมัลนิกาไม่ได้เห็นกับตาหรอกว่าจ๊ะเอ๋นั่งรถออกไปกับใคร แต่มีพนักงานเห็นแล้วคุยกัน ก็เลยมาถึงหูของมัลลิกา

"คุณอ้อ" พระรามไม่ได้สนใจคำพูดของมัลลิกาเลย เขามองไปเห็นอ้อเลขาของท่านประธานกำลังยืนรอแท็กซี่อยู่ ก็เลยรีบตามออกมา "ท่านประธานพาเธอไปที่ไหน"

"อ้อก็ไม่ทราบค่ะ"

"คุณจะไม่ทราบได้ยังไง"

"รามคะใจเย็นหน่อยสิ" มัลลิกาเห็นเขากล้าฉุนเฉียวใส่เลขาท่านประธานก็กลัวว่าจะมีเรื่อง

"คุณโทรไปหาเจ้านายของคุณเดี๋ยวนี้" ที่จริงเขาโทรหาจ๊ะเอ๋แล้วแต่โทรยังไงก็ไม่ติด พอโทรเข้าเครื่องของพ่อทางนั้นก็ตัดสาย

"ฉันไม่กล้าเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้หรอกค่ะ"

"อย่าให้ผมรู้นะว่าเจ้านายของคุณทำอะไรเธอ ผมไม่ปล่อยไปแน่!"

มัลลิกาถึงกับยืนตัวแข็งทำตาปริบๆ มองหน้าพระรามเมื่อเห็นว่าเขากล้าที่จะเล่นงานท่านประธานเลยเหรอ