มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน นิยาย บท 24

"มันบ้าไปแล้วเหรอ" เมื่อรู้ว่าสิบล้านบาทที่สองลูกชายรูดซื้ออะไร ผู้เป็นพ่อก็เริ่มโมโห พระนายมีผู้หญิงเข้ามาในชีวิตเยอะก็จริง แต่ไม่ใช่ว่าจะเปย์หนักขนาดนี้ "ไปตามพระรามมาหาผมหน่อย"

"ค่ะ"

..ห้องทำงานของพระราม..

ก๊อก ก๊อก

"อ้อเองค่ะ"

"มีอะไรครับคุณอ้อ"

"ท่านประธานให้คุณขึ้นไปพบหน่อยค่ะ"

"วันนี้คงไม่ได้ ผมไม่ว่าง"

"แต่ท่านบอกให้ขึ้นไปพบ"

"ไว้ผมเสร็จธุระก่อนแล้วกัน" พระรามพูดแบบไม่แคร์แล้วก็ถือแฟ้มเอกสารออกจากห้อง โดยที่ไม่สนใจเลขาของท่านประธานเลย

"รามจะไปไหนคะ" มัลลิกาที่นั่งอยู่โต๊ะทำงานใกล้ห้องของพระรามรีบเดินตามหลังไป

"ไปดูเด็กฝึกงานหน่อยว่าฝึกถึงไหนแล้ว"

"ไปดูที่แผนกไหนก่อนคะ"

"บัดกรีตะกั่ว"

"ทำไมต้องไปที่แผนกนั้นด้วย มีเด็กฝึกงานแค่คนเดียวไม่ใช่เหรอคะ" มัลลิกาหมายถึงแผนกนั้นมีแค่จ๊ะเอ๋ที่ฝึกงานอยู่ ทำไมต้องไปดูบ่อยๆ ด้วย

"ถ้าคุณไม่ว่างไม่ต้องตามมาก็ได้"

"ลิกาเป็นผู้ช่วยของรามนี่คะ" มัลลิกาเดินตามไปแบบไม่พอใจ เพราะช่วงนี้พระรามดูให้ความสนใจกับเธอคนนั้นมาก

..แผนกบัดกรีตะกั่ว..

"เด็กฝึกงานไม่อยู่ครับ" วันชัยเป็นคนแจ้ง

"ไปไหน"

"ท่านประธานเพิ่งโทรลงมาบอกให้ขึ้นไปพบเมื่อสักครู่นี้เองครับ"

"ท่านประธาน?"

มัลลิกาแอบยิ้มอยู่ในใจ ถ้าผู้หญิงคนไหนถึงมือท่านประธาน คงไม่เหลือแล้วล่ะ "รามจะไปไหนอีกคะ"

"คุณไม่ต้องตามมา ไปเช็คเด็กฝึกงานที่แผนกอื่นแทนผมด้วย"

จะตามมันไปล่ะสิ ขอให้ถูกท่านประธานด่ากลับมาด้วยเถอะ มัลลิกาได้แค่คิดอยู่ในใจ

ที่จริงคนในบริษัทนี้ยังไม่มีใครแน่ใจว่าพระรามเกี่ยวข้องเป็นอะไรกับท่านประธาน แต่ทุกคนก็แค่สันนิษฐานว่าพระรามต้องเป็นลูกของผู้หญิงคนใดคนหนึ่งของท่านแน่

แกร็ก!! ขึ้นมาถึงเขาก็เปิดประตูเข้าไปโดยที่ไม่ได้ส่งสัญญาณบอก และคนที่นั่งอยู่ในห้องก็รู้ดีว่าเป็นใคร

"กว่าจะมาหาพ่อได้นะ"

"วันชัยบอกว่าเด็กในแผนกขึ้นมาที่นี่"

"พ่อมีเรื่องจะคุยกับเรา" มันคือแผนสำรองของพระนาย เพราะรู้ดีว่าพระรามไม่ขึ้นมาพบง่ายๆ แน่ ก็เลยเอาผู้หญิงคนนั้นมาเป็นเครื่องมือ

"มีอะไรก็ว่ามา" ชายหนุ่มเดินไปทิ้งก้นลงนั่งโซฟารับแขกแบบถือวิสาสะ

"พ่อไม่ว่าถ้าเราจะใช้เงิน แต่รู้ไหมว่าผู้หญิงคนนั้นไม่เหมาะสม"

"เหอะ อยากจะได้บัตรคืนหรือครับ แต่เผอิญว่าผมไม่ได้เอาติดตัวมาด้วย หรือท่านจะโทรไปอายัดบัตรเลยก็ได้นะ"

"พ่อไม่เอาคืนหรอก แค่อยากจะให้ลูกดูผู้หญิงให้ดี"

"ทำไมเหรอครับ ที่พูดนี่คืออยากจะเก็บไว้กินเอง?"

"พระรามพ่อพูดด้วยเหตุผลนะ"

"คุณเป็นใครคะ"

"ดิฉันมาส่งมอบรถให้กับเจ้าของค่ะ"

"ส่งมอบรถ?" สายตางามคู่นั้นมองไปดูรถสปอร์ตคันสวย ที่เหมาะสำหรับผู้หญิงมาก จอดเด่นเป็นสง่าอยู่ถนนหน้าบริษัท

"รถคันนี้เลยค่ะ..และนี่ก็กุญแจ"

"เดี๋ยวนะคะคุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า"

"ไม่ผิดนะคะถ้าดูตามรูปในเอกสารนี้แล้ว" พนักงานเอารูปภาพมาให้ดูก็ยังคงเป็นใบหน้าของเธอ

"ช่วยรับกุญแจด้วยค่ะ"

มือเรียวยื่นไปรับกุญแจแบบงงๆ ว่าเธอจะเอากุญแจมาทำไม เพราะขับรถไม่เป็นอยู่แล้ว

พอพนักงานขายรถหมดหน้าที่ก็กลับ ทิ้งให้จ๊ะเอ๋ยืนมองรถคันหรูแบบทำอะไรไม่ถูก และทำไม่เป็นด้วย

"รถรุ่นนี้ไม่ต่ำกว่าสิบล้านเลยนะ"

"จริงเหรอ" พนักงานหลายคนต่างก็หยุดมองดู

จ๊ะเอ๋หันกลับไปมองคนที่พูด 20 ล้านเลยเหรอ?? เขาไปเอาเงินมาจากไหนมากมาย เพราะนับจากราคาของบ้านและรถรวมกันแล้วก็ 20 ล้านบาทเข้าไปแล้ว

จ๊ะเอ๋เอาโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อที่จะโทรหาเขา แต่ลืมว่าตัวเองไม่มีเบอร์โทรของเขาเลย ก็เลยต้องโทรไปหาของขวัญ เผื่อว่าได้จดเบอร์โทรหัวหน้าที่รับผิดชอบการฝึกงานไว้

ของขวัญที่ยังติดงานอยู่ไม่มีเบอร์เหมือนกัน แต่ก็สามารถที่จะขอจากกาญจนาเลขาของผู้จัดการได้ ..พอจ๊ะเอ๋ได้เบอร์ก็รีบโทรหาพระราม

แต่โทรยังไงเขาก็ไม่ยอมรับสาย หญิงสาวก็เลยรีบเดินออกมาเพื่อจะไปตามเขาที่หมู่บ้านจัดสรรดูเผื่ออยู่ที่นั่น

"รถของใคร" พระนายหันไปถามอ้อที่กำลังเดินตามหลังมาเมื่อเห็นว่ามีรถสปอร์ตจอดอยู่หน้าบริษัท

"อ้อก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แต่ดูแล้วรถคันนี้คงเพิ่งออกมาจากโชว์รูม"

พระนายหันขวับกลับไปมองรถใหม่อีกครั้งเพื่อความแน่ใจ..