มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน นิยาย บท 25

"ได้ความแล้วค่ะ" เป็นอ้ออีกเช่นเคยที่ไปสอบถาม รปภ.ว่ารถคันนี้เป็นของใคร พอได้เรื่องอ้อก็รีบเดินกลับมาที่รถซึ่งมีเจ้านายนั่งรออยู่ด้านใน "ท่านคิดไว้ไม่มีผิดเลยค่ะ รถของผู้หญิงคนนั้นค่ะ"

"เป็นชื่อใคร" พระนายหมายถึงว่ารถคันนี้ลูกชายซื้อเป็นชื่อของใคร

"ชื่อของเธอเลยค่ะ" ที่อ้อรู้ว่าเป็นชื่อของใครก็เพราะ รปภ. ยืนอยู่ใกล้ตอนที่เซลล์ขายรถคุยกับจ๊ะเอ๋

"กลับบ้าน"

"อะไรนะคะ? ..เออค่ะ" อ้อแปลกใจทำไมท่านถึงไม่จัดการอะไร เพราะแบบนี้ถือว่ามากเกินไปแล้ว

ที่จริงพระนายไม่คิดจะปล่อยเรื่องนี้ไปอยู่แล้ว ถ้าปล่อยไปสงสัยลูกชายคงถูกสูบเลือดสูบเนื้อมากกว่านี้แน่ แค่มาทำงานไม่กี่วัน เสียให้กับเธอไปถึง 20 ล้านบาท

[หมู่บ้านจัดสรร]

"คุณพระราม คุณอยู่ในห้องนี้ใช่ไหม เปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ" มาถึงก็เห็นรถของเขาจอดอยู่แล้ว หญิงสาวรีบตรงไปที่ห้องนอน

"ห้องไม่ได้ล็อก..เข้ามาสิ"

"ฉันจะคุยกับคุณข้างนอก" ใครจะกล้าเข้าไปหาเขา

"แต่ผมจะคุยข้างใน"

"คุณเอารถไปคืนเลยนะ" หญิงสาวอดทนรออยู่ข้างนอกอีกไม่ได้แล้ว จึงเปิดประตูเข้ามา

"อยากได้ไม่ใช่เหรอ"

"ก็ตอนนั้นฉันไม่คิดว่าคุณจะมี.."

"..มีปัญญาซื้อ?" ชายหนุ่มพูดต่อประโยคที่เธอพูดไม่จบ หรืออาจจะไม่กล้าพูดเพราะมันเหมือนดูถูกอีกฝ่าย

"คุณไปเอาเงินมาจากไหนตั้งมากมาย" ชีวิตหนึ่งของคนหาให้ตายก็ไม่ได้มากขนาดนี้ นอกจากจะถูกรางวัลที่หนึ่ง หรือไม่ก็ทำสิ่งผิดกฎหมาย ถ้าเป็นเรื่องมรดกตัดไปได้เลย

"ทำไมต้องอยากรู้ด้วยว่าเงินนั้นมาจากไหน"

"ฉันจะได้เอาไปคืนเขาไง"

"ก่อนที่เธอจะไปสนใจเรื่องเงิน มาทำสิ่งที่เราสองคนตกลงกันไว้ก่อนดีกว่าไหม"

"ฉันไปตกลงอะไรกับคุณ" ขาเรียวค่อยๆ ก้าวถอยหลังไปที่ประตูแต่ก็ไม่ทัน คนที่นั่งอยู่บนเตียงรีบกระโจนเข้าไปรั้งตัวเธอไว้ "คุณพระรามปล่อยนะ"

"อยากได้บ้านอยากได้รถฉันก็จัดให้แล้วไง"

"แต่ฉัน.."

"หึ ทำเหมือนกลัวเลย" ชายหนุ่มมองสีหน้าที่ซีดลงของเธอก็เลยอดพูดไม่ได้

"ทำไมฉันต้องกลัวด้วย"

"ไม่กลัวก็ไปอาบน้ำสิ"

"อย่าบอกนะว่าคุณจะ จะ..เออ..วันนี้เลย?"

"ทำไมต้องปล่อยเวลา หรือคิดจะกลับคำพูด" ดวงตาคมมองใบหน้าของอีกฝ่ายแบบเจ้าเล่ห์แสนกล

แล้วจะให้ปฏิเสธยังไงได้ก็ในเมื่อเธอเป็นคนเสนอให้เขาเอง

"ฉันอาบน้ำรอแล้ว..เธอไปอาบสิ"

"ไม่อาบ"

"ทำงานมาทั้งวันไม่คิดจะอาบน้ำเลยหรือ" สายตาคมมองต่ำลงไปที่สงวนของอีกฝ่าย แบบสื่อให้รู้ว่าถ้าไม่อาบน้ำมันคงต้องปล่อยกลิ่นแน่

"คนบ้า" หญิงสาวพูดในขณะที่รีบเดินเข้าห้องน้ำ

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป..

"นี่เธอ ฉันไม่มีเวลามารอเธอแบบนี้ทั้งคืนหรอกนะ"

"ไม่มีเวลารอก็กลับไปเลยสิ"

"เธอคิดว่าประตูห้องน้ำแค่นี้จะทนแรงกระแทกของฉันได้เหรอ"

เราต้องเสียตัวให้เขาจริงเหรอ ทำไมเราถึงดูไม่ตื่นเต้นเลย ..เพราะที่เธอยังไม่มีใครถึงทุกวันนี้ ก็ยังคงคิดถึงเขาอยู่ แต่พอจะเป็นของเขาจริงๆ ทำไมถึงยังนึกเสียดายสิ่งที่เก็บไว้ให้กับเขา..หรือเพราะเขาไม่ได้เห็นค่ามัน

ดวงตางามหลับลงช้าๆ ถึงยังไงก็มีครั้งนี้ที่เขาทำเพื่อเธอ นั่นก็คือให้บ้านให้รถ ถึงแม้สิ่งที่ทำไปเพื่อต้องการร่างกายของเธอก็ตามที

"อือ" ขนลุกซู่เมื่อปลายลิ้นแตะลงหน้าอกอวบอิ่ม ไหล่เล็กห่อเข้าหากันในทันที..เพราะรู้สึกเสียวมาก "พอแล้ว" มือเรียวผลักใบหน้าคมที่แนบลงหน้าอกให้ออกห่าง

"ใจร้อนนะเรา ก็ต้องบิ้วด์อารมณ์กันก่อนสิ"

"ฉันไม่ชอบ"

"จะให้เอาเลยเหรอ"

หญิงสาวควานหาผ้าห่มเพื่อจะมาปิดร่างกาย เมื่อถูกสายตาคมจ้องมอง

"จะปิดทำไม" เขาจับผ้าห่มที่เธอปิดไว้ออก

"แล้วนายมองทำไมนักหนา"

"ไม่ให้มองแล้วจะให้หลับตาทำหรือไง" ว่าแล้วใบหน้าคมก็โน้มลงไปดูดหน้าอกเธออีกครั้ง ทำเหมือนกับว่าเคยทำกับเธอบ่อยครั้งแล้ว ไม่คิดว่าเธอจะอายเลยหรือไง

"อือ" พอถูกเขาเล้าโลมหนักเข้า ความต้องการก็เริ่มคลืบคลานเข้ามา จนหญิงสาวเผลอครางและตอบสนอง

"พร้อมแล้วใช่ไหม"

ใบหน้าเรียวงามตอบโดยการพยักเล็กน้อย ตอนนี้หวังแค่ว่าให้เขารีบทำรีบจบ

มือหนาจับขาเรียวแยกออกจากกัน พร้อมกับล้วงเอาความเป็นชายออกมาจากกางเกงลำลองที่สวมใส่อยู่

"??" จ๊ะเอ๋พยายามชักมือออก แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยเพราะตอนนี้เขาจับมือเธอมากำท่อนเอ็นเพื่อให้เธอวัดขนาดความใหญ่โตของมัน

ถึงแม้ในห้องจะไม่เปิดไฟแต่ข้างนอกก็ยังไม่มืดมาก พอมีแสงผ่านหน้าต่างเข้ามาให้เห็น และถ้าเขาสังเกตใบหน้าของเธอในเวลานี้แดงระเรื่อขึ้นเพราะความอาย

เขาจับมือเล็กรูดมันขึ้นลง เพื่ออยากให้เธอชินกับมันไว้

ริมฝีปากหนาค่อยๆ โน้มลงมาใกล้.. "จับมันใส่เข้าไปสิ"