มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน นิยาย บท 26

หัวใจเต้นแรงขึ้นมาเมื่อได้ยินเขาบอกให้จับมันใส่เข้าไป นี่เขาคงคิดว่าเธอผ่านผู้ชายมาหลายคนแล้วสินะ แต่ก็ว่าให้เขาไม่ได้อีกนั่นแหละ เพราะความจนมันบีบบังคับให้เธอต้องได้ไปทำงานในที่แบบนั้น

"อือ อือ อ " หญิงสาวกัดฟันจับมันส่งเข้ามาในร่องคับแคบที่ไม่เคยมีอะไรผ่านเข้ามาเลย นอกจากของเสียที่เธอปล่อยออกจากร่างกายเท่านั้น "อื้ออ" พอความใหญ่โตของเขาผ่านด่านแรกเข้ามาเธอก็ปล่อยมือ เพื่อให้เขาจัดการต่อเอง

เจ้าของท่อนเอ็นลำใหญ่ดันมันเข้าไปได้อีกเล็กน้อย..เขาก็หยุดมองหน้าเธอ?

"ฉันบอกแล้วไงว่าจะรีบกลับบ้าน" ความหมายของจ๊ะเอ๋ อยากให้เขารีบทำรีบจบ

พระรามก็เลยดันมันเข้าไปอีก เพราะถึงยังไงเขาก็ไม่ปล่อยเธอไปแน่ รอมาตั้งเป็นปีกว่าจะได้เจอกันอีก

"อื้อ" เจ็บ ตอนที่เขาเริ่มขยับร่างกาย มันสร้างความเจ็บปวดให้กับเธอมาก แต่คนตัวเล็กก็ไม่กล้าพูดเดี๋ยวเขาหาว่าสำออย

ชายหนุ่มจับขาเธอแยกออกทั้งสองข้าง เพื่อมันจะได้ไม่เสียดสีมาก แล้วสะโพกหนาก็เริ่มขยับเร็วขึ้น

"โอ๊ย" พยายามทนความเจ็บไว้แล้ว แต่ยิ่งเขาขยับร่างกายเร็ว มันก็ยิ่งเพิ่มความเจ็บปวดให้

"พอก่อนไหม" เขาหยุดอีกครั้งเมื่อนิ้วเรียวจิกลงที่ลำแขนอย่างแรง ถึงแม้เธอจะไม่พูด แต่ร่างกายของเธอกำลังขอร้องให้เขาหยุด

ใบหน้าเรียวส่ายเพื่อเป็นการตอบ ในเมื่อเขาทำตามสิ่งที่เธอขอได้ เธอก็ต้องให้สิ่งที่เขาต้องการได้เช่นกันสิ

พระรามเริ่มขยับสะโพกอีกครั้ง เขายังคิดอยู่เลยว่าถ้าเธอบอกให้หยุด วันนี้เขาคงต้องได้คลั่งตายแน่ เพราะไม่รู้จะไปลงที่ไหนดี โชคดีที่เธอยังให้ทำต่อได้ "อ้าาา"

พอกระแทกในท่านอนหงายไปได้อีกครู่หนึ่ง ชายหนุ่มก็จัดท่านอนให้เธอใหม่โดยการตะแคงข้าง เพราะถ้าทำเธอแค่ท่าเดียว กลัวว่าผู้หญิงที่ไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้จะเจ็บมาก

"โอ๊ย" ไม่ว่าจะทำในท่าไหนความเจ็บปวดนั้นก็ไม่ได้น้อยลงเลย

เพราะขณะที่เขาส่งแก่นกายเข้ามาอีกครั้ง หญิงสาวต้องรีบควานหาที่เกาะไว้ เพราะจากเจ็บก็มีจุกหน้าท้องเพิ่มขึ้นมา

คนที่นอนอยู่ด้านหลังใช้ขาตัวเองดันขาอีกฝ่ายยกขึ้นสูง เพื่อที่จะได้กระแทกเข้าไปให้ลึกกว่านี้

"อื้อ อ " สะโพกงอนเด้งรับทุกการกระแทกแบบลืมตัว มือเรียวคว้าหมอนมากัดไว้เพราะกลัวว่าเสียงจะเล็ดลอดออกมา

ในห้องจึงมีแค่เสียงเนื้อกระทบเนื้อเแนส่วนใหญ่ พอเขากระแทกนานเข้าความเสียวซ่านก็เริ่มก่อตัวกันขึ้น

"ซี๊ดดด" ยิ่งเธอเกร็ง ร่องที่แคบอยู่แล้วก็ยิ่งบีบรัดตัว และมันก็สร้างความเสียวให้กับเจ้าของท่อนเอ็น จนเขาหมดความอดทนอีกต่อไป.....

"??" น้ำอุ่นๆ ไหลผ่านท่อส่งจากอีกฝ่ายเข้ามาในร่างกายของอีกฝ่าย จนเจ้าของร่างเล็กสัมผัสได้ "คุณ!!!" มือเรียวยื่นไปด้านหลังเพื่อดันให้เขาเอาออก

"อยู่นิ่งๆ ก่อน มันเสียวรู้ไหม อ๊อย" ยิ่งเธอขยับร่องก็ยิ่งบีบรัดตัว

"เอาออกเลยนะ คุณทำบ้าอะไร!" ถึงแม้ว่าจะมีใจให้เขาแต่เธอก็ยังไม่พร้อมที่จะมีลูก

"ก็ฉันถามเธอแล้วไงว่าชอบแบบไหน ทำไมเธอไม่ตอบล่ะ ฉันก็เลยเลือกให้แบบสดแตกใน" จริงๆ แล้วไม่ใช่หรอกเพราะดึงออกมาปล่อยข้างนอกไม่ทัน ก็เลยพูดให้ตัวเองดูดีหน่อย

"ไอ้บ้าราม!!" พอเป็นอิสระหญิงสาวก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปล้างคราบออก "ฉันจะคิดค่าปรับจากนาย!!"

"ค่าปรับอะไรอีก"

"ที่นายปล่อยใส่ข้างในนี่ไง!" เธอพูดกับเขาเหมือนกล้านโลกมาก เพราะถึงยังไงเขาก็คิดว่าเธอเป็นผู้หญิงอย่างว่าแล้ว

"มีค่าปรับด้วย?"

"ได้บ้านได้รถแล้วใช่ไหม เหลือเครื่องเพชร!!" ขณะที่กำลังล้างอยู่ จ๊ะเอ๋ได้ตะโกนออกมาเสียงดังแบบโมโหสุดขีด

เขาได้ยินที่เธอพูดเต็มสองหู แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจ เพราะตอนนี้สิ่งที่พระรามสนใจคือคาบเลือดสีจางๆ ที่ติดอยู่กับน้องชาย ..แล้วไอ้เสี่ยบ้านั่นมันเอาอะไรมาพูด

โอ๊ย.. เธอพยายามกัดฟันล้างมันออกให้หมด ยิ่งล้วงเข้าไปลึกก็ยิ่งเจ็บ อยากจะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก นี่เธอต้องได้หายาคุมมากินใช่ไหมเนี่ย

ยิ่งคิดก็ยิ่งเศร้า สถานะแต่ก่อนถึงไม่ชัดเจน แต่เพื่อนก็ยังรับรู้ แต่สถานะตอนนี้ของเธอคงจะเป็นได้แค่ผู้หญิงที่เขาเก็บไว้บำเรอ แล้วจะกล้าบอกใครได้ยังไง

"จะไปไหน" จ๊ะเอ๋ออกมาจากห้องน้ำโดยเสื้อผ้าชุดเก่า แล้วเธอก็ตรงมาที่ประตูแบบไม่ได้หันมองไปหาคนที่นอนรออยู่บนเตียง

"กลับบ้าน" ว่าแล้วหญิงสาวก็ออกมาจากห้อง จนคนที่นอนอยู่รีบลุกขึ้น หาเสื้อผ้ามาใส่แทบไม่ทัน

"ไปไหนแล้ว" ออกมาก็ไม่เห็นแม้แต่เงา

[คฤหาสน์ของพระนาย]

พระรามเลือกที่จะกลับมาบ้านโดยไม่ได้ตามเธอไป

"พ่อมีอะไรจะคุยด้วย" เห็นรถลูกชายกลับมาพระนายก็เลยเดินมาเรือนอีกหลัง ที่อยู่ในรั้วบ้านเดียวกัน

"ผมเหนื่อยอยากจะนอน" ขณะที่พูดไม่ได้หันไปมองคู่สนทนาเลยด้วยซ้ำ

"พ่อพูดไม่นานหรอก"

"มีอะไรก็รีบพูดมา" ใบหน้าของลูกชายค่อยๆ หันไปมอง แต่ก็ไม่ได้มองแบบเต็มตา

"เดี๋ยวจ๊ะหากินเองก็ได้ขอไปกินข้าวก่อน แล้วนี่แม่เตรียมอาหารไว้หรือยัง"

"แม่ว่าเราไปอาบน้ำ ซักชุดนี้ไว้ก่อนดีกว่า เดี๋ยวแม่เตรียมอาหารมาให้" ว่าแล้วจอยก็จับถุงยายัดลงไปในกล่อง

จ๊ะเอ๋หายใจโล่งขึ้นเมื่อแม่ไม่สนใจยาถุงนั้นแล้ว แต่เธอจะทำเป็นสนใจมันก็ไม่ได้ เดี๋ยวแม่สังเกตเห็น ก็เลยต้องได้ไปทำตามที่แม่บอกก่อน

เช้าวันต่อมา..

"โอ๊ย เจ็บ" หญิงสาวลุกขึ้นจากที่นอนก็รู้สึกเจ็บเสียดตรงที่ถูกเขาทำเมื่อวานนี้ ..ตายแล้วลืมกินยาเลย!! ความเจ็บปวดแทบจะหายไปจนหมดสิ้นเมื่อคิดถึงเรื่องยาเมื่อวาน

แกร็ก! จ๊ะเอ๋รีบออกมาจากห้องเพื่อที่จะไปดูยาในกล่องนั้น

"อ้าวทำไมไม่รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเดี๋ยวก็สาย" เปิดประตูออกมาก็เห็นแม่กำลังนั่งสวมใส่ถุงเท้าอยู่

"ค่ะ" เมื่อคืนนี้คิดว่าให้แม่นอนหลับไปก่อนค่อยออกมาเอายา แต่สงสัยตัวเองจะหลับก่อนแม่

พออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เปิดประตูออกมาก็ยังเห็นแม่นั่งอยู่ที่เดิม เพราะรอออกจากบ้านพร้อมกัน

จ๊ะเอ๋ก็เลยต้องได้ออกมาจากบ้านโดยที่ไม่ได้เอายา และคิดว่าค่อยไปหาซื้อแถวข้างบริษัทแล้วกัน

[บริษัท PN อิเล็กทรอนิกส์]

กว่าจะมาถึงบริษัทก็แทบเข้างานไม่ทัน..แล้วจะเอาเวลาไหนไปซื้อยามากิน ..ตอนเที่ยง? หวังว่ากินตอนเที่ยงยังคงทันนะ จ๊ะเอ๋ก็เลยต้องได้รีบเข้างานก่อน

ห้องทำงานของท่านประธาน..

"พ่อให้คนไปตามผมมาทำไมครับ"

"พอมีเรื่องอยากจะคุยกับลูกหน่อย..นั่งลงก่อน"

"เรื่องอะไรครับ" พระลักษณ์เดินเข้าไปนั่งลงเก้าอี้ที่วางอยู่ด้านหน้าโต๊ะทำงานของผู้เป็นพ่อ

"ก็เรื่อง.."

ติ๊ก~

พอมีข้อความเข้าโทรศัพท์ของพระนายที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน สายตาของทั้งสองมองไปดูพร้อมกัน..