มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน นิยาย บท 27

แค่มองดูพระลักษณ์ก็รู้แล้วว่าใครเป็นคนรูดบัตร แต่เขาก็เลือกที่จะไม่พูด

"พ่ออยากให้เราทำอะไรให้หน่อย"

"ทำอะไรครับ"

"เราก็เห็นแล้วนี่ พ่อว่าน้องเราต้องถูกหลอกแน่"

"หึ..ใครจะไปหลอกมันได้" ถึงแม้จะไม่ได้โตมาด้วยกัน แต่เขาคิดว่ารู้จักคนแบบพระรามดี

"พระลักษณ์ เราคุยกันแล้วไม่ใช่เหรอลูก" ก่อนที่จะให้พระรามเข้ามาอยู่ในบ้าน พระนายได้คุยกับลูกชายคนโตเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

"แต่เรื่องนี้ผมคงช่วยอะไรพ่อไม่ได้" ว่าแล้วพระลักษณ์ก็ออกจากห้องทิ้งให้ผู้เป็นพ่อได้แต่มองตาม ไม่รู้จะทำยังไงให้ลูกทั้งสองรักใคร่กันดี

เที่ยงวันเดียวกัน..

พอถึงเวลาพักจ๊ะเอ๋ก็รีบออกมา เพราะกลัวเพื่อนในบริษัทจะเห็นว่าเธอไปซื้อยา ขณะที่เดินผ่านรถคันสวยก็อดที่จะแอบมองไม่ได้ เพราะมันยังจอดเด่นเป็นสง่าอยู่ที่เดิม

"จ๊ะ"

"แม่??" ได้ยินเสียงที่คุ้นหูจ๊ะเอ๋หันกลับไปมองแบบอัตโนมัติ

"แม่ได้ยินคนพูดกันว่ารถคันนี้เป็นรถของลูกเหรอ"

"แม่เอาอะไรมาพูด"

"ไม่ใช่รถของเราแน่นะ"

"ฉันจะมีปัญญาที่ไหนไปซื้อล่ะแม่"

ที่จริงจอยได้ยินมาเยอะกว่านั้น แต่เมื่อลูกปฏิเสธนางก็เลยไม่ได้ถามต่อ "แล้วนี่เราจะไปไหน"

"จ๊ะว่าจะออกไปหาอะไรกินหน้าบริษัท"

"ทำไมไม่กินในโรงอาหาร"

"คนมันเยอะน่ะแม่"

"แต่ข้างนอกราคาอาหารมันแพงนะ"

"ก็ได้ค่ะ ถ้างั้นแม่ไปทานด้วยกันนะ"

"แม่มีอาหารแล้ว"

"ไม่เอาฉันจะให้แม่ไปกินด้วย" จ๊ะเอ๋จูงมือแม่เดินมาที่โรงอาหาร

"ปล่อยแม่ก่อนลูก"

"ทำไมคะ"

"ก็ดูชุดที่แม่ใส่สิ"

"แล้วทำไมล่ะ" หญิงสาวมองดูชุดแม่ว่าชุดเลอะเหรอทำไมแม่ถึงให้มอง

"มันเป็นชุดแม่บ้านทำความสะอาดห้องน้ำ"

"แม่!" จ๊ะเอ๋รู้ได้ในทันทีว่าแม่กำลังคิดอะไรอยู่ เธอจูงมือแม่เข้าไปในโรงอาหารแบบไม่สนใจคำที่แม่ห้ามปรามเลย

"แม่นั่งรออยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวจ๊ะไปเอาอาหารมาให้" จ๊ะเอ๋พาแม่ไปนั่งลงตรงโต๊ะที่ว่าง แล้วก็รีบเดินไปต่อแถวเพื่อซื้ออาหาร

"แม่บ้านทำความสะอาดห้องน้ำนี่" บริษัทนี้มีอีกอย่างคือแบ่งชนชั้น เพราะถ้าเวลาพนักงานมาทานข้าว คนที่ทำความสะอาด ยิ่งทำความสะอาดห้องน้ำแล้วด้วย จะไม่กล้าเข้ามากินข้าวรวมกับพนักงาน เพราะถูกมองด้วยสายตาดูถูก

"วันนี้มีพะแนงอาหารโปรดของแม่ด้วย" จ๊ะเอ๋วางข้าวที่ราดด้วยพะแนงลงตรงหน้าให้กับแม่

"เดี๋ยวแม่ออกไปกินข้างนอกนะ" ที่จริงจอยได้ยินคนที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆ พูด แต่ก็ต้องทำเป็นไม่ได้ยิน

"ทำไมต้องไปกินข้างนอกด้วย ก็นั่งกินด้วยกันนี่แหละ"

"คนเยอะอึดอัด" จอยจับชามข้าวแล้วก็เดินออกไป จ๊ะเอ๋ไม่ได้ห้าม แต่สายตาเธอมองดูพนักงานแถวนี้ ซึ่งแต่ละคนก็มองตามแม่ของเธอไป

ตุ๊บ!! ฝ่ามือเรียวตีลงโต๊ะที่นั่งอยู่อย่างแรง จนคนที่มองตามแม่หันกลับมาให้ความสนใจกับเธอแทน

"แต่ว่า.." ถ้าขัดคำสั่งจ๊ะเอ๋กลัวว่าพระรามจะมีปัญหา เพราะเขาก็เป็นแค่หัวหน้างาน

"บอกว่าไม่ต้องไปไง กลับไปทำงาน"

"ค่ะ"

"แต่ว่าท่านประธานให้มาตามนะคะ" พอจ๊ะเอ๋ออกไปแล้วอ้อถึงได้หันมาพูดกับพระราม

"เดี๋ยวผมไปเอง" คนร่างสูงเอื้อมไปกดลิฟต์เพื่อขึ้นชั้นบน

แกร็ก! พอมาถึงเขาไม่พูดพร่ำก็เปิดประตูเข้าไปในห้องของท่านประธานเลย

พระนายที่ยืนมองทอดสายตาออกไปข้างนอกรีบหันกลับไปมองที่ประตู "ทำไมวันนี้ขึ้นมาหาพ่อได้ล่ะ"

"จะเรียกเธอมาหาทำไม"

"มีเรื่องจะคุยด้วยนิดหน่อย"

"ผมคิดว่าคงไม่หน่อยแล้วมั้ง บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าไปยุ่งกับเธอ"

"ก็แค่ผู้หญิงขายตัวคนหนึ่งมีอะไรดีนักหนา"

"คงเหมือนแม่ผมใช่ไหม"

"พ่อกำลังพูดถึงเรื่องผู้หญิงคนนั้นอยู่"

"ได้ครับเราจะพูดถึงเรื่องผู้หญิงคนนั้น มีอะไรก็ว่ามา"

"ถ้าลูกคิดแค่อยากจะหาความสุขพ่อก็ไม่ว่า แต่ไม่จำเป็นต้องไปหมดเงินกับผู้หญิงขายตัวมากมายขนาดนั้น"

"ทำไมครับก็ในเมื่อเงินนี้คุณให้ผมมาแล้ว ผมจะให้ผู้หญิงขายตัวอีกกี่คนมันก็สิทธิ์ของผม"

แอดดดดดด~ ประตูห้องที่แย้มอยู่ก็ได้ถูกเปิดให้กว้างขึ้น

"......" พระรามรีบหันขวับไปมองคนที่เปิดประตูเข้ามา?!..