มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน นิยาย บท 28

"ท่านประธานมีอะไรจะคุยกับฉันหรือคะ" คนที่เปิดประตูเข้ามาก็คือจ๊ะเอ๋ พอพระรามขึ้นลิฟต์ไปแล้ว อ้อก็เดินตามเธอไป แจ้งว่ายังไงเธอก็ต้องไปพบท่านประธานให้ได้ ซึ่งเธอไม่รู้ว่าในห้องของท่านประธานมีพระรามอยู่ก่อนหน้านั้น แถมตอนที่ไปถึงประตูห้องก็ถูกเปิดแง้มไว้

"ตามผมมา" พระรามคว้ามือเรียวจะพาออกมาจากห้องนั้น แต่จ๊ะเอ๋สะบัดมันออก

"ขอโทษค่ะ ฉันยังไปไม่ได้เพราะท่านประธานมีเรื่องจะคุยด้วย"

"ผมบอกให้ตามมาไง" ว่าแล้วพระรามก็ใช้แรงที่มีมากกว่าพาเธอออกจากห้องมาจนได้

ขณะที่ลงลิฟต์ จ๊ะเอ๋ก็ไม่ได้มองหน้าเขาเลย และสีหน้าเธอก็ปกติมาก ถึงแม้ว่าในใจจะไม่ปกติ ..นี่เขาเป็นลูกชายของท่านประธานหรอกหรือ เธอไม่แปลกใจแล้วว่าเขาได้เงินพวกนั้นมายังไง และมันก็ไม่แปลกที่พ่อของเขาจะดูถูกเธอ..รวมทั้งตัวเขาด้วย

"จะไปไหน" พระรามรีบเดินตามเมื่อเธอออกจากลิฟต์ไปก่อน

"เข้าแผนก" จ๊ะเอ๋ยังคงตอบแต่ก็ไม่ได้มองหน้าอีกฝ่าย

"วันนี้ไม่ต้องเข้าทำงานแล้ว" ชายหนุ่มจูงแขนเธอเดินมาได้แค่ไม่กี่ก้าวหญิงสาวก็หยุด

"ฉันต้องไปเข้างาน" ว่าแล้วเธอก็แกะมือของเขาออกแล้วรีบเดินไปทางแผนก แต่ก่อนที่จะถึงเธอได้แวะห้องน้ำก่อน เพราะต้องจัดการกับความรู้สึกของตัวเองก่อน

"เหมือนเสียงคนร้องไห้เลย" คนที่เพิ่งจะมาเข้าห้องน้ำพยายามเอาหูแนบฟังที่ประตู

และสักครู่ก็เป็นเสียงกดน้ำชักโครกเพื่อกลบเสียงสะอื้น ..ผู้หญิงขายตัวอย่างนั้นเหรอ ใครจะดูถูกยังไงเธอก็ไม่เคยสนใจ แต่ได้ยินคำนี้ออกจากปากของเขา ผู้ชายที่เธอมอบสิ่งที่หวงแหนมาตลอด 20 กว่าปีให้ สิ่งนั้นมันยืนยันไม่ได้เลยเหรอว่าเธอ..

"จ๊ะเอ๋ ใช่จ๊ะเอ๋ไหม" เสียงที่คุ้นหูดังออกมาจากหน้าประตูห้องน้ำ

"พี่สายหยุด" จ๊ะเอ๋รีบเปิดประตูออกมาแล้วโผล่เข้าไปกอด

"ใครว่าอะไรให้เราอีก" สายหยุดได้ยินเพื่อนในแผนกพูดกันว่าได้ยินเสียงร้องไห้ในห้องน้ำ คิดว่าต้องเป็นจ๊ะเอ๋แน่ก็เลยรีบมาดู

"เพราะเราจนใช่ไหมพี่ ถึงได้ถูกคนอื่นดูถูกเหยียดหยามแบบนี้"

"เราก็ทำให้พวกเขาเห็นสิ ว่าสิ่งที่พวกเขาพูดมามันไม่เป็นจริง"

เย็นวันเดียวกัน.. จ๊ะเอ๋เดินออกมารอแม่ที่ป้ายรถเมล์เหมือนเช่นทุกวัน

"จ๊ะ" ของขวัญเรียกเพื่อน แต่ดูเหมือนเพื่อนจะใจลอยไม่ได้ยิน จนเธอต้องเดินเข้ามาสะกิด "แกเป็นอะไร"

"แกก็จะกลับบ้านเหมือนกันเหรอ"

"ใช่..แล้วแม่ยังไม่ออกมาอีกเหรอ"

"อืม"

เห็นสีหน้าเพื่อนแล้วของขวัญก็เลยเก็บคำถามมากมายที่อยากจะถามไว้ก่อน เพราะได้ยินคนพูดอะไรมาเยอะแยะเลย

พอของขวัญนั่งแท็กซี่ไปแล้ว จ๊ะเอ๋เห็นว่าแม่ยังไม่ออกมาก็เลยเดินเข้ามาดูที่ทำงานของแม่

"ท่านประธานใช่ไหม!" จอยตีลูกจนเจ็บมือและก็หยุดไปเอง

จ๊ะเอ๋ไม่ได้ตอบว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร และเธอก็ยังคงยืนอยู่เงียบๆ

"เข้าไปทำงานยังไม่ถึงสองอาทิตย์เลยด้วยซ้ำก็ทำงามหน้าแล้ว!" จอยห่วงคิดถึงทุกคำที่พนักงานมาเข้าห้องน้ำพูดกัน ในขณะที่ผู้เป็นแม่กำลังขัดถูอยู่ ซึ่งมีไม่กี่คนหรอกที่รู้ว่าคนทำความสะอาดอยู่คือแม่ของเธอ นางต้องได้อดทนมากแค่ไหน ที่ต้องฟังคนอื่นนินทาลูกสาว แต่ตอนนี้ทุกคำนินทามันเป็นเรื่องจริงเหรอ รถคันที่จอดอยู่หน้าบริษัทก็คงจะเป็นรถที่ท่านประธานซื้อให้

เห็นว่าแม่หยุด เธอก็เลยเอาชุดทำงานออกมาตาก ในเวลานี้เจ็บทั้งใจเจ็บทั้งกาย แต่ทำไมถึงร้องไห้ไม่ออก พอตากผ้าเสร็จเธอก็เข้าห้องนอนเลยโดยไม่ได้ทานข้าวเย็น

เช้าวันต่อมา..

"ถ้าหางานใหม่ทำได้ก็ไปหาซะนะ" จอยพูดกับลูกสาวในขณะที่เดินออกมารอรถเมล์ ที่แม่ไม่อยากให้ไปข้องแวะกับท่านประธาน เพราะว่าใครจะไม่รู้ว่าท่านเจ้าชู้มากแค่ไหน ผู้หญิงเข้ามาไม่ซ้ำหน้า นางไม่อยากให้ลูกสาวเป็นหนึ่งในผู้หญิงเก็บของท่าน

"แม่คงอายคนมากเลยสินะ ที่ฉันทำตัวไม่ดี"

"แม่ไม่มีแรงไปสู้รบปรบมือกับคนพวกนั้นได้หมดทุกคนหรอกนะลูก เพราะถ้าเรายิ่งพูด มันก็ยิ่งเหมือนประจานตัวเอง"

"จ๊ะขอโทษนะแม่ แต่ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่.." ยังไม่ทันได้พูดรถเมล์ก็วิ่งมาจอด จ๊ะเอ๋ก็เลยคิดว่าแล้วค่อยคุยกับแม่ทีหลังแล้วกัน

กว่ารถเมล์จะมาถึงบริษัท จ๊ะเอ๋แทบจะยืนเกาะราวรถเมล์ไม่ไหว เพราะร่องรอยที่เขาทำไว้ในวันนั้นยังคงเจ็บ แถมเมื่อคืนยังถูกแม่ตีซ้ำเข้าไปอีก

สองแม่ลูกเดินผ่านตรงที่จอดรถเมื่อวานนี้ แต่วันนี้รถคันนั้นไม่ได้จอดอยู่ที่เดิมแล้ว ถึงแม้ว่าจ๊ะเอ๋จะแปลกใจว่ารถหายไปไหน แต่เธอก็ทำเป็นไม่สนใจ ที่แปลกใจเพราะกุญแจมันยังอยู่ที่เธอ..