มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน นิยาย บท 31

ดวงตามัลลิกาเปิดกว้างขึ้น เมื่อเห็นว่าพระรามเอาผ้าซับริมฝีปากให้กับจ๊ะเอ๋

"ขอบคุณค่ะ" พอกล่าวขอบคุณเสร็จเธอก็เอื้อมไปตักอาหารอีกจาน แต่จานนั้นอยู่ไกลหน่อยจนเอื้อมเกือบจะไม่ถึง เขาก็เลยค่อยๆ เลื่อนมันมาให้ใกล้ที่สุด

ของขวัญทำได้แค่แอบมองเพื่อน และกรอกสายตามองไปดูมัลลิกาแบบไม่ให้อีกฝ่ายได้รู้

"อิ่มจังเลย ขอบคุณมากนะคะ" หญิงสาวกล่าวขอบคุณพระรามอีกครั้งพร้อมกับลุกขึ้น

"แกกำลังทำอะไรอยู่"

"ก็เดินไง"

"ไม่ได้หมายถึงตอนนี้ ฉันหมายถึงตอนที่กินข้าวอยู่"

"ก็เหมือนที่แกเห็นนั่นแหละ"

"แกกลับไปสนิทกับพระรามแล้วเหรอ"

"ก็บอกแล้วไงเหมือนที่แกเห็นนั่นแหละ"

"อะไรของแกเนี่ย" ของขวัญได้แต่มองตามเพื่อนไป เพราะต้องได้แยกกันตรงนี้แล้ว

เย็นวันเดียวกัน..

จ๊ะเอ๋คิดว่าตัวเองมองผิดก็เลยเดินเข้ามาดูใกล้ๆ "แม่กำลังทำอะไรอยู่"

"คนที่มาสมัครงานน่ะสิลูก ทำของเลอะเทอะ แม่ก็เลยมาช่วยทำความสะอาด"

"มันไม่ใช่หน้าที่ของแม่ไม่ใช่เหรอ"

"ทำไม..แม่บ้านจำเป็นต้องทำแค่ตรงนั้นเหรอ" มัลลิกาพูดมาแต่ไกล

แค่นี้จ๊ะเอ๋ก็รู้แล้ว..แกล้งเธอไม่ได้ก็มาแกล้งใช้งานแม่ให้หนักนี่เอง

"ถึงเวลาเลิกงานแล้ว กลับบ้านกัน" หญิงสาวจับของที่แม่กำลังทำความสะอาดอยู่ออกจากมือ

"แต่งานแม่ยังไม่เสร็จเลยนะลูก" ตรงที่แม่เธอทำความสะอาดก็คือห้องโถงใหญ่ ซึ่งเป็นที่เดินผ่านของพนักงานในทุกวัน แต่ทุกวันก็ไม่ได้เลอะเทอะแบบนี้

"ถ้างั้นก็ฝากคุณมัลลิกาทำต่อด้วยนะคะ ตอนนี้มันหมดเวลางานของแม่ฉันแล้ว"

"พนักงานทำความสะอาดห้องน้ำคนนี้เป็นแม่ของเราเองเหรอ ฉันไม่รู้นะเนี่ย?" มัลลิกาแกล้งพูดออกมาเสียงดัง เพื่อให้คนที่กำลังทยอยออกมาในแต่ละแผนกได้ยิน

และหนึ่งในคนที่เดินออกมาก็คือ..

"เตรียมรถเสร็จแล้วค่ะท่านประธาน" อ้อเดินเข้ามาหาท่านประธานที่ยืนมองไปดูกลุ่มคนที่กำลังพูดคุยกันอยู่

"เดี๋ยวผมตามออกไป"

"มีอะไรหรือคะท่าน" อ้อหันมองไปตามสายตาของพระนายอีกครั้ง

"ใช่ค่ะ..คนนี้คือแม่ฉันเองแล้วทำไมล่ะคะ" จ๊ะเอ๋ตอบแบบหน้าตาเฉย เธอไม่เห็นจะอายเลย เรียนจบได้ก็เพราะงานที่แม่ทำนี่แหละทำไมเธอต้องอายด้วย

"มีอะไรครับพ่อ" พระลักษณ์ที่เพิ่งจะออกจากลิฟต์ เห็นพ่อยืนมองอะไรก็เลยเดินเข้ามาหา

"สกปรกโสโครกสถุน" มัลลิกาพูดประโยคนี้ออกมาเมื่อมองไปเห็นใครบางคน ไม่สิ..เห็นสองคนที่ยืนมองมา แต่ก็พูดออกมาเพียงแค่เบาๆ เพื่อให้แม่กับลูกคู่นี้ได้ยิน

อุ๊บ! ร่างของมัลลิกาค่อยๆ ทรุดลงกับพื้นพร้อมกับยกมือมากุมท้องตัวเองไว้ ทีแรกคิดว่าจ๊ะเอ๋แค่จะตบหน้า ที่มัลลิกายั่วอารมณ์ของจ๊ะเอ๋ก็เพื่ออยากให้ท่านประธานและผู้จัดการเห็นแล้วไล่จ๊ะเอ๋ออก

"มีอะไรกัน" พระรามออกมาเห็นตอนที่มัลลิกากองอยู่กับพื้นแล้ว

"รามช่วยลิกาด้วย โอ๊ยยย" ประโยคหลังไม่ได้เล่นละครเพราะเจ็บจริง

"คุณมาทำไม"

"อย่าบอกนะว่าคุณจะไม่ให้ผมเข้าบ้านด้วย"

"ตอนนี้ฉันย้ายมาอยู่ที่นี่กับแม่"

"ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่" ว่าแล้วพระรามก็เดินนำหน้าเธอเข้าบ้าน

"คุณพระราม เดี๋ยวแม่ฉันก็กลับมาแล้ว!"

"กลับมาก็ดีน่ะสิจะได้ไหว้"

"แม่ฉันยังไม่รู้เรื่องคุณ"

"แล้วทำไมถึงไม่เล่าให้แม่ฟังล่ะ"

"ฉันยังไม่มีเวลาเล่า" เพราะถ้าเล่าว่าผู้ชายคนนั้นเป็นพระราม ซึ่งแม่เธอก็เคยเห็นหน้าพระรามมาแล้วตอนที่คบกัน..ไม่สิ..ตอนที่เกือบจะคบกัน ถ้ารู้ว่าผู้ชายที่ซื้อบ้านให้คือพระราม..คำถามอีกมากมายต้องตามมาแน่ จ๊ะเอ๋ก็เลยเลือกที่จะยังไม่บอก เพราะเธอก็ยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเขาเลย เขาไปเป็นลูกชายผู้บริหารบริษัทนั้นได้ยังไง "คุณรีบออกไปก่อนเลยนะ"

"จะไล่ผมไปไหน" พระรามพยายามจะไม่เดินตามแรงที่เธอผลักให้ออก

แกร็ก!

"เชิญเข้ามาเลยค่ะท่านประธาน" เสียงพูดนี้ดังขึ้นมาพร้อมกับประตูบ้านที่ค่อยๆ เปิดออก

"????" จ๊ะเอ๋ชะโงกมองไปดูหน้าบ้าน คิดว่าตัวเองฟังผิด "คุณรีบหลบเข้าไปในห้องก่อน"

"ตกลงจะให้ออกไปหรือจะให้หลบ" เห็นใบหน้าที่ตื่นตระหนกของเธอ..เขาก็ยิ่งอยากจะแกล้ง

"หลบเข้าไปก่อน!!" มือเรียวคว้าคอเสื้อของเขา แล้วก็ใช้แรงลากคนตัวสูงให้ไปที่ห้องนอนตัวเองก่อน