มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน นิยาย บท 32

"ท่านประธานเชิญนั่งก่อนค่ะ"

"นั่งได้หรือครับ" พระนายเองก็งงเหมือนกัน ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงพูดเหมือนเป็นกันเอง แต่ก็รู้แล้วล่ะว่าคนนี้คือแม่ของเธอ

"ลืมแนะนำตัวไปเลยค่ะ ดิฉันชื่อจอยเป็นแม่ของจ๊ะเอ๋ค่ะ" ถึงจะอายอยู่บ้างที่ตัวเองใส่ชุดพนักงานทำความสะอาดห้องน้ำ แต่ก็ต้องได้แนะนำไปตามความจริง

"ยินดีที่ได้รู้จักครับ"

"ท่านประธานนั่งรออยู่ตรงนี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันจะไปเอาน้ำมาให้" จอยทำอะไรไม่ถูกรีบเดินเข้าไปในครัว คิดว่าตอนนี้ลูกสาวคงกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ในห้องแน่เลย เดี๋ยวคงออกมามั้ง

ในขณะที่รอน้ำ พระนายก็มองไปจนทั่วห้องโถงของบ้านหลังนี้

ที่จริงเขาแอบมาดูเฉยๆ แต่ไม่คิดว่าแม่ของเธอจะชวนเข้ามา เพราะจอยมองเข้าไปในรถคันหรูก็เห็นว่าเป็นประธานนั่งอยู่ด้านใน

"น้ำมาแล้วค่ะ"

"แม่ทำอะไรเนี่ย" จ๊ะเอ๋ได้ยินทุกคำพูดที่แม่กำลังพูดกับท่านประธานอยู่ และเธอก็รู้ดีว่าแม่ทำไปเพราะอะไร...เพราะเธอนั่นแหละที่ไม่รีบอธิบายให้แม่ฟังก่อน

"คุณรออยู่ข้างในนี้ห้ามออกไปนะ" นิ้วเรียวชี้ไปที่หน้าของพระรามให้เขานั่งอยู่บนเตียงห้ามขยับไปไหน

แกร็ก!

"จ๊ะเอ๋มาพอดีเลยค่ะ ถ้างั้นดิฉันไปก่อนนะคะ" จอยไม่อยากจะเห็นภาพที่ลูกออดอ้อนท่านประธาน เพราะต้องมีแบบนั้นแน่ท่านถึงกล้าทุ่มเทกับลูกสาวมากขนาดนี้

"สวัสดีค่ะ" หญิงสาวเดินไปนั่งลงข้างๆ "ท่านมาที่นี่มีธุระอะไรคะ"

"คงเป็นบ้านหลังนี้สินะ"

"ท่านรู้อยู่แล้วจะถามทำไมล่ะคะ"

"เธอก็พูดแบบนี้กับไอ้รามมันเหรอ" ที่พระนายถามแบบนั้น ก็เพราะว่าคำพูดของเธอไม่มีความอ่อนหวานเลย แล้วทำไมลูกชายถึงยอมทุ่มเทหนักขนาดนี้

"ฉันก็เป็นคนแบบนี้"

"หึ" พระนายถึงกับพูดต่อไม่ได้ เรื่องผู้หญิงเขารู้จักดียิ่งกว่าใคร แต่กับเธอคนนี้ มีอะไรให้หน้าทุ่มเทขนาดนั้น หน้าตาก็สวยอยู่หรอก แต่นิสัยแบบนี้ใช้ไม่ได้เลย

"เชิญข้างในเลยค่ะผู้จัดการ" จอยที่กำลังจะออกจากบ้าน ไปเห็นรถผู้จัดการจอดอยู่อีกมุมหนึ่ง ก็เลยต้องได้เชิญเข้ามาด้วย

"??" จ๊ะเอ๋หันไปมองหน้าแม่

"แม่เห็นว่าผู้จัดการอยู่หน้าบ้านเรา" จอยอยากจะบอกลูกว่าจะไม่เชิญเข้ามาก็ไม่ได้ เพราะมันดูเสียมารยาทมาก

พระลักษณ์เห็นว่ารถของพ่อวิ่งเข้ามาในซอยนี้ ก็เลยขับตามมาดู

"เดี๋ยวฉันไปเตรียมน้ำมาให้นะคะ" แม่ของเธอก็เลยเดินเข้าไปในครัวเพื่อเอาน้ำมาให้ผู้จัดการอีกคน

"พวกคุณคงอยากจะมาจับผิดฉันมากเลยสินะคะ" จ๊ะเอ๋รอจังหวะที่แม่เอาน้ำมาให้ผู้จัดการและแม่ก็ออกไปแล้วถึงกล้าพูด

"ทำไมเธอถึงคิดแบบนั้น" พระนายถามกลับ

"ถ้าไม่มาจับผิดแล้วคุณจะให้ฉันคิดยังไงล่ะคะ หรือจะมาไล่ฉันออกจากบ้านหลังนี้" ก็เล่นมาทั้งพ่อทั้งลูก แถมอีกคนก็ยังอยู่ในห้องนอนของเธอ

19 : 45 น.

"ท่านประธานก็กลับไปเหรอลูก" ที่จอยถามเพราะคิดว่าท่านประธานจะมาค้างกับลูกสาวที่นี่

"แม่" เมื่อทางสะดวกแล้วจ๊ะเอ๋กำลังจะให้พระรามออกมาจากห้อง แต่ไม่คิดว่าแม่จะกลับมาเร็วขนาดนี้

"ทำไมทำท่าเหมือนตกใจ"

"ไม่อยากจะใช้เงินแม่ ต้องรอเงินตัวเองออกก่อน"

"??" ได้ยินคำนี้พระรามถึงกับจุกในอก เขาซื้อแต่ของให้แต่ลืมเรื่องเงินสดเธอไว้ใช้ "พรุ่งนี้เดี๋ยวซื้อชุดใหม่มาให้"

ใบหน้างามก็มีรอยยิ้มขึ้นมา จนอีกคนต้องได้ยิ้มตาม ที่เธอยิ้มเพราะคิดอยากจะอ้อนให้เขาซื้อให้อยู่แล้วเชียว แต่ไม่มีโอกาสเข้าใกล้ เนื้อหอมชะมัด

เห็นรอยยิ้มหวานๆ ก็เริ่มอดใจไม่ไหว ใบหน้าคมค่อยๆ โน้มลงมาใกล้อีกครั้ง แต่ถูกมือเรียวดันหน้าอกไว้ก่อน

"หือ??"

"คุณทานข้าวหรือยัง" เธอยังเป็นห่วงว่าเขาจะยังไม่ทานข้าวเที่ยง เพราะตอนนี้ก็ค่ำมากแล้ว

"กำลังจะกินอยู่นี่ไง"

"กินอะไร" หญิงสาวถามออกไปแบบไม่รู้จริงๆ ว่าเขาหมายถึงอะไร เพราะตอนนี้มันมีอะไรให้กิน

"กินเธอ" ใบหน้าคมซุกลงไปที่เดิมโดยไม่ให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัว

"อือ" ร่างระหงขนลุกซู่ เมื่อถูกลิ้นสากแทรกลงไปตรงกลางร่องหน้าอก

พระรามรีบจัดการกับชุดทำงานที่อยู่บนเรือนร่างของเธอออก จนเหลือแค่ชุดชั้นใน

แล้วชายหนุ่มก็ลุกขึ้นเพื่อที่จะจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองบ้าง ขณะที่ถอดผ้าอยู่สายตาคมก็ไม่ได้ละไปจากเรือนร่างระหงที่นอนทอดกายอยู่บนเตียงเลย พระรามยังแอบเสียดายที่ไม่ได้เห็นร่างกายของเธอตอนที่อวบอั๋นมีน้ำมีนวล เพราะช่วงนั้นเขามัวแต่ยุ่งกับเรื่อง...

ชายหนุ่มรีบสลัดเรื่องทุกอย่างออกไปก่อน เพราะมันไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดเรื่องพวกนั้น

"อือ" พอถอดเสื้อผ้าเสร็จพระรามก็จับขาเรียวแยกออกจากกัน มือหนาลูบคำเนินอวบนูนที่โผล่พ้นกางเกงชั้นในขึ้นมา จนคนที่นอนอยู่บนเตียงเริ่มเขินอาย จะลูบทำไมนักหนาน้ำก็ยังไม่ได้อาบ..