มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน นิยาย บท 33

ลูบคลำอยู่เพียงไม่นานนิ้วแกร่งก็แทรกผ่านขอบกางเกงชั้นในเข้าไปเพื่อสะกิดเม็ดเสียว

"อือ" หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อยถึงปานกลาง เพราะวันนั้นเขาไม่ได้เล่นแบบนี้ "คุณราม!" สติเธอยังอยู่ครบ

"หือ"

"ถ้าคุณจะเล่นขนาดนี้ฉันขอไปอาบน้ำก่อน" ถ้าทำเป็นอายก็ยิ่งจะอาย หญิงสาวก็เลยพูดเหมือนว่ามันเป็นเรื่องปกติ เพราะถึงยังไงเขาก็คิดว่าเธอเคยทำงานแบบนั้นมาแล้ว

"ก็ไปอาบสิ" สิ้นคำอนุญาตร่างเล็กก็รีบลุกขึ้นจากเตียงโดยมีเขาเดินตามมา

"คุณจะตามมาทำไม"

"ก็จะอาบด้วย"

"อาบคนละครั้งไม่ได้หรือไง" จ๊ะเอ๋ไม่ได้ห้ามแต่ก็มีบ่นบ้าง

น้ำฝักบัวค่อยๆ ไหลลงมาชโลมเรือนร่างที่ยืนอยู่ใต้นั้น "นี่คุณฉันทำเองได้" ขณะที่กำลังฟินกับสายน้ำอยู่มือหนาของเขาก็ไม่อยู่นิ่ง

"ช่วยกันจะได้รีบอาบรีบเสร็จ"

"จะรีบไปไหน"

"รีบไปทำต่อไง"

ไอ้บ้าเอ้ย จะพูดอะไรตรงขนาดนั้น

"ทำไมหน้าแดง หรืออยากจะได้ในห้องน้ำ"

"ฉันจะอาบน้ำ"

"ไม่ได้ทำกับข้าวอยู่สักหน่อยก็รีบอาบสิ"

"เอ๊ะนี่!!" มือของเขาล้วงลงมาใต้หว่างขาจนหญิงสาวตะคอกเสียงใส่

"หนูคุยกับใครอยู่ลูก" แม่ฟังอยู่สักพักแล้ว แต่ก็ได้ยินแค่ตอนที่คุยอยู่ในห้องน้ำ เพราะนางก็กำลังใช้ห้องน้ำอยู่เช่นกัน

"จ๊ะดูละครในโทรศัพท์อยู่ค่ะแม่"

"ดูตอนอาบน้ำเนี่ยนะ?" ถ้านางจะบอกว่าไม่เหมือนเสียงดูทีวีเลย เดี๋ยวลูกจะคิดว่าแม่ไม่เชื่อ แต่นางก็ได้ยินไม่ค่อยชัดเท่าไรเพราะมีเสียงน้ำไหลด้วย

จ๊ะเอ๋ไม่ได้ตอบแม่เพราะเธอรีบลากเขาออกจากห้องน้ำมาก่อน

ตุ๊บ! "โอ๊ย ตีเราทำไม"

"แม่เกือบจับได้แล้วไหมล่ะ"

"ตัวเองทำไมไม่บอกความจริงกับแม่ไปล่ะ"

"จะให้เราบอกกับแม่ยังไง เรายังไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับนายเลยสักอย่าง"

เธอต้องรู้ก่อนว่าเขาเป็นลูกแท้ๆ ของท่านประธานไหม หรือว่าเป็นแค่ลูกเลี้ยง แม่เขาเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว อาจจะไปแต่งงานกับท่านประธาน แต่ทำไมชื่อของเขาถึงไปคล้ายชื่อของคนพวกนั้นล่ะ

"มองตาเราสิ" จ๊ะเอ๋เชยคางอีกฝ่ายเพื่อให้หันกลับมามองสบตาเธอ "อืม!!"

แต่พระรามไม่ทำแค่มอง เขายังจู่โจมเธอด้วยจูบแล้วจับกดลงไปบนเตียง

"ยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลยนะ อ๊อย" มือเรียวพยายามผลักใบหน้าที่กำลังไซร้ต่ำลงไป "อื้อ อื้อ อ" จังหวะนี้ยังไม่รู้ก็ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเขา พอเจอลิ้นเข้าไป เสียงครางก็ค่อยๆ ดังออกมา

"ไหนบอกไม่อยากให้แม่ได้ยินไง ครางดังขนาดนั้นเดี๋ยวแม่ก็ได้ยินหรอก" ขณะที่เงยหน้าขึ้นมาพูดนิ้วของเขาก็ยังขยี้เม็ดเสียวไม่ยอมปล่อย

"อือ อ " มือเรียวถูกยกขึ้นมาปิดปากตัวเองไว้เพื่อไม่ให้ส่งเสียงดัง

"ชอบแบบนี้เหรอ" ชายหนุ่มถามพร้อมกับโน้มลงไปใช้ลิ้นต่ออีก ..แต่เขาก็ใช้ลิ้นอยู่ไม่นานเพราะทนความแข็งของตัวเองไม่ไหว "ซี๊ดดด ขอก่อนนะเดี๋ยวทีหลังจะทำให้ใหม่" เสียงทุ้มกระซิบพูดเบาๆ พร้อมกับสอดใส่ความเป็นชายเข้าไปในร่างกายของอีกฝ่ายแบบช้าๆ

"เจ็บ" รอยที่เขาทำไว้ในวันนั้นมันยังคงความเจ็บอยู่ พอถูกเสียดสีเข้าไปอีกครั้งมันก็เลยไปกระตุ้นรอยเดิม

ใช่แล้วบัตรเครดิตที่ให้ลูกชายคนเล็กไว้ถูกใช้งานครั้งที่ 4 อีก 5 ล้านบาท มันคือการโอนเงินสดจากบัตรเครดิตเข้าสู่บัญชีธนาคาร

พอเดินแยกกับแม่แล้ว จ๊ะเอ๋ก็รีบหามุมเพื่อที่จะดูข้อความใหม่อีกครั้ง

"ห้าล้านบาท?!" แค่จะซื้อเสื้อพนักงานโอนมาทำไมเยอะแยะ หญิงสาวก็เลยคิดว่าต้องคุยกับเขาสักหน่อย

"นี่มันเวลางานแล้วเธอมาทำไม" มัลลิกาถามออกไปแบบหวาดๆ เพราะยังจำฤทธิ์เข่าของเธอได้ดี

"ฉันมีธุระจะคุยกับคุณพระรามค่ะ"

"เข้าไปสิ" มัลลิกาพูดออกไปด้วยสีหน้าที่มีเลศนัย

แกร็ก แอดดดด ประตูห้องถูกเปิดเข้าไปโดยไม่ได้ส่งสัญญาณบอกคนที่อยู่ข้างในก่อน เพราะมัลลิกาบอกให้เข้ามาได้เลย

"คุณราม ทำไมคุณถึง...?" คำพูดที่กำลังจะออกมาถูกกลืนหายเข้าไปหมด เมื่อเห็นภาพตรงหน้า "ขอโทษค่ะที่เข้ามาขัดจังหวะ"

"หึ" ภาพนั้นถึงแม้จะสะเทือนใจมัลลิกาอยู่เหมือนกัน แต่ก็สะใจมากที่ทำให้จ๊ะเอ๋รีบออกจากห้องนี้ไปได้ "ลิกาก็บอกอยู่นะคะว่ารามมีแขก"

"ผู้หญิงคนนั้นหน้าคุ้นๆ นะคะราม" คนที่เข้ามาหาพระรามก็คือหนุงหนิง เพื่อนที่เรียนห้องเดียวกัน และภาพที่จ๊ะเอ๋เห็นก็คือหนุงหนิงเอามือโอบไหล่พระรามที่นั่งอยู่เก้าอี้ทำงานแบบสนิทสนม

"คุณมัลลิกา ช่วยพาคุณหนุงหนิงไปห้องอบรมหน่อย"

"ไหนรามบอกว่าจะไปห้องอบรมด้วยไงคะ"

"ตอนนี้เราไม่ว่างแล้ว"

"แต่.."

"เชิญคุณหนุงหนิงตามฉันมาเลยค่ะ"

หนุงหนิงเป็นอีกคนที่เข้ามาสมัครงานใหม่ และทางบริษัทก็เรียกตัวให้เข้ามาอบรม นั่นหมายความว่าหนุงหนิงผ่านการสัมภาษณ์แล้ว