มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน นิยาย บท 39

"รามช่วยฟังลิกาก่อนได้ไหม" มัลลิกาเอื้อมไปปิดแฟ้มเอกสารที่พระรามเพิ่งจะเปิดออก

"จะพูดก็รีบพูดมา" พระรามยังคงเปิดเอกสารขึ้นมาใหม่ เพราะคิดว่าจะทำงานไปด้วยและฟังไปด้วย

"อันนี้ลิกาไม่ได้พูดเองนะ วันนี้เขาพูดกันทั้งโรงอาหารเลย" มัลลิกาพยายามบ่ายเบี่ยงความผิดออกจากตัวเองก่อน ถ้าเผื่อว่ามันไม่ใช่ความจริง ตัวเองจะได้ไม่ติดร่างแหไปด้วย

"เรื่องอะไร"

"เกี่ยวพันกับเรื่องเมื่อวานนี้แหละ ที่แม่จ๊ะเอ๋นั้นนั่งรถออกไปกับท่านประธานไง"

"ทำไม?" จากที่มองเอกสารสายตาของเขาได้กรอกขึ้นไปมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า

"ก็วันนี้น่ะสิ มีข่าวออกมาว่าเธอคนนั้นท้อง" มัลลิกาพูดแบบมั่นหน้ามาก ที่ได้นำข่าวนี้มาบอกให้กับพระรามรู้

"ท้อง??"

"ใช่ รามก็รู้ว่าอาการคนท้องมันปิดไม่ได้อยู่แล้ว เห็นบอกว่า...เดี๋ยวก่อนสิราม" มัลลิกายังพูดไม่จบประโยคเลยด้วยซ้ำ พระรามก็รีบเดินออกจากห้อง จนต้องวิ่งตามพระรามไปแต่ก็ไม่ทัน "จะรีบไปไหนของเขา" มาถึงพระรามก็ลงลิฟต์ไปแล้ว

ลงมาถึงชั้นล่างพระรามก็รีบตรงไปทางแผนกบัดกรีตะกั่ว แต่ก่อนที่จะไปถึงแผนกนั้น ได้ผ่านตรงที่หนุงหนิงฝึกงานอยู่ เพราะคนที่ให้หนุงหนิงเข้ามาทำงาน วางแผนไว้แล้ว ถ้าพระรามคิดจะไปแผนกบัดกรีตะกั่วต้องเจอด่านของหนุงหนิงก่อน

"ไหนแม่ลิกาบอกว่ารามไม่ได้มาทำงานไง" หนุงหนิงรีบเดินตามหลังพระรามไป โดยที่ไม่สนใจว่าตอนนี้เป็นเวลางาน แต่พระรามก็ไม่ได้หยุดเขายังคงเดินตรงไปที่แผนกนั้น

ในแผนกบัดกรีตะกั่ว..

อึบ! พระรามเข้ามาถึงก็คว้าข้อมือจ๊ะเอ๋ให้ลุกออกมาจากเครื่องจักรที่กำลังทำอยู่

"รามทำอะไร" หนุงหนิงที่ตามเข้ามาก็ตกใจไม่ต่างจากพนักงานในแผนกนี้เลย

"โอ๊ย" มือที่พระรามใช้แรงดึงคือข้างเดียวกับที่ถูกความร้อนจากตะกั่ว

"มือไปโดนอะไรมา" ทีแรกเขาจะพาเธอออกมาจากเครื่องบัดกรีตะกั่วก่อน แต่พอมองดูมือ ก็เห็นว่ามีผ้าพันแผล "ฉันถามว่ามือถูกอะไร"

"ถูกตะกั่ว" หญิงสาวตอบออกไปเบาๆ ไม่ได้มองหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ

"ตามออกมา" ชายหนุ่มลากแขนเธอให้เดินตาม แต่จ๊ะเอ๋พยายามแกะมือเขาออก

"ฉันจะทำงาน" เธอแค่พูดออกมาเบาๆ เพราะยังคงคิดถึงเรื่องที่คุยกับพ่อของเขาเมื่อวานนี้

"ถ้าจะทำงานก็ไปทำที่แผนกอื่น"

"จะทำที่นี่" เธอก็เคยบอกเขาแล้วว่าไม่ย้าย เพราะถ้าย้ายไปคงไม่ต่างจากแผนกนี้แน่ หรือไม่อาจจะหนักกว่านี้ ที่นี่ยังคงมีสายหยุดให้ค่อยปรึกษา

"รู้ไหมว่าสารตะกั่วมันเป็นอันตราย" ทุกคนที่นี่รู้ดีว่าสารตะกั่วเป็นอันตรายกับหญิงมีครรภ์ ถ้าผู้หญิงคนไหนที่ทำงานในแผนกนี้ตั้งครรภ์ก็จะถูกย้ายไปทำแผนกอื่นก่อน จนกว่าจะคลอด หรือไม่ก็ไม่ได้กลับมาเพราะช่วงที่ลูกดื่มนมแม่อยู่ก็จะเข้าใกล้สารตะกั่วพวกนี้ไม่ได้

"ทีหลังฉันจะระวังแล้วกัน" จ๊ะเอ๋คิดว่าเขาคง โมโหที่เธอทำตะกั่วถูกมือตัวเอง

"ถ้าไม่ยอมย้ายแผนก งั้นก็ออกจากงานไป ไม่ต้องทำมันแล้ว"

"คุณจะไล่ฉันออกเหรอ" ดวงตาที่บดบังไปด้วยม่านน้ำตา ค่อยๆ มองขึ้นไปสบตาคนตัวสูง เธอน้อยใจตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้วที่เขาไม่มาหา ทั้งๆ ที่รู้ว่าพ่อของเขาพาเธอออกไปคุย

"พี่ออกไปก่อนนะ" สายหยุดพูดออกมาได้แค่นั้นแล้วก็เดินมาที่ประตู

"เดี๋ยวก่อนสิคะพี่สายหยุด"

"ขอบคุณมากนะครับที่เอาของมาส่ง" ที่เขาขอบคุณหมายถึงว่าให้สายหยุดรีบออกไปจากห้องนี้ก่อน

"ปล่อย" พอสายหยุดออกจากห้องไป พระรามก็วางเธอลงบนโต๊ะทำงานแต่ก็ยังไม่ได้ปล่อย "คุณรู้ไหมว่าทำแบบนี้จะเป็นขี้ปากชาวบ้านขนาดไหน"

"ใครจะพูดก็ให้เขาพูดไปสิ"

"ใช่สิคุณไม่ได้เสียหายอะไรนี่" คงเป็นเธออีกนั่นแหละที่ถูกเอาไปนินทา

"ใครทำแผลให้" เขาจับมือเธอขึ้นมาดู เพราะการทำแผลไม่เหมือนกับผู้เชี่ยวชาญเลย

"พี่สายหยุด"

"ล้างแผลดีไหม"

"ฉันจะลง" ขณะที่พูดคุยกันเธอก็ยังคงนั่งอยู่บนโต๊ะทำงาน โดยมีเขาเอามือกันไว้ทั้งซ้ายและขวา

"ไม่ให้ลง อยู่แบบนี้ก่อน" ริมฝีปากหนาค่อยๆ ขยับเข้ามาใกล้ จนคนตัวเล็กรีบหลับตาลง เพราะรู้ดีว่าเขากำลังจะทำอะไร

แกร็ก! แอดดด จังหวะนั่นประตูที่ไม่ได้ล็อกก็ได้ถูกเปิดเข้ามา