มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน นิยาย บท 40

พอประตูห้องเปิดออกทั้งสองคนที่อยู่ในห้องต่างก็หันไปพร้อมกัน

"เข้ามาทำไม" พระรามถามแบบไม่สบอารมณ์ จนมัลลิกาสัมผัสได้

"ลิกาคิดว่าจะช่วยอะไรรามได้ก็เลยเข้ามา" พูดไม่ค่อยเต็มเสียงเท่าไร เพราะที่จริงไม่ได้อยากเข้ามาช่วยหรอกอยากมาขัดจังหวะมากกว่า

"ออกไป" น้ำเสียงนั้นเย็นชามาก และตั้งแต่รู้ว่าเป็นมัลลิกาที่เปิดประตูเข้ามา เขาก็ไม่ได้สนใจอีกเลย

"รามรู้ไหมว่าทำแบบนี้.."

"ออกไป" ไม่ว่ามัลลิกาจะพูดอะไรเขาก็ไม่อยากจะฟังแล้ว และนี่ก็เป็นการเตือนครั้งที่สอง จนมัลลิกาต้องรีบถอยออกจากห้อง พร้อมกับปิดประตูไว้ให้เหมือนเดิม

"ฉันจะลง" ถึงแม้เขาจะไล่มัลลิกา แต่มันก็สร้างความไม่พอใจให้จ๊ะเอ๋ ถ้าเขาไม่ทำตัวสนิทสนมกับผู้หญิงคนอื่นแบบนี้ พวกเธอคงไม่กล้า "อืมม" นอกจากจะไม่ปล่อยแล้วเขายังจูบโดยที่ไม่บอกกล่าว

จ๊ะเอ๋ปล่อยให้เขาจูบอยู่แบบนั้น เพราะคิดว่าคงไม่มีใครกล้าเข้ามาในห้องนี้แล้ว ถึงจะเข้ามาคนที่เสียหายคงไม่ใช่เธอหรอก เพราะเธอไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว

พระรามจูบจนพอใจแล้วก็ปล่อย

ทั้งสองมองสบตากันโดยที่ไม่มีใครเอ่ยพูดอะไรออกมาก่อน จนเวลาผ่านไปหลายนาทีได้

"คุณไม่อยากรู้เหรอว่าพ่อของคุณคุยอะไรกับฉัน" จ๊ะเอ๋คิดว่าเรื่องนี้เขาควรจะถามเธอหน่อยไหม

"ไม่อยากรู้ และไม่ต้องเก็บไปใส่ใจ" ไม่ว่าผู้ชายคนนั้นจะพูดอะไร ก็ไม่มีผลต่อชีวิตเขาอยู่แล้ว

"แต่นั้นพ่อของคุณนะ"

"บอกแล้วไงว่าให้คุยกันเหมือนเดิม" มือหนาเอื้อมไปลูบไรผมที่ปิดบังใบหน้าให้กับเธอแบบทะนุถนอม เพราะเวลานี้เธอคือคนเดียวที่อยู่ในสายตาของเขา

"ฉันจำไม่ได้แล้วว่าเคยคุยกับคุณแบบไหน" จริงๆ เธอก็จำได้แหละ แต่ก่อนเขาไม่ได้เป็นลูกชายของท่านประธานนี่ "ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหม"

"ถามมาสิ" ดวงตาคมยังคงมองใบหน้าหวานไม่ยอมละไปไหน

"ฉันอยากจะถามว่าทำไมนายถึงได้มาเป็น...เออ.. แล้วแม่ของนายอยู่ไหน" หญิงสาวพูดออกมาเสียงแผ่วเบา เพราะคำถามนี้อาจจะไปกระทบต่อความรู้สึกของเขาก็ได้

"แม่เสียแล้ว" ขณะที่ตอบใบหน้าของเขาปกติมาก เขาเป็นผู้ชายก็เลยแสดงความรู้สึกอะไรทางใบหน้าออกมาไม่ได้มาก

"อะไรนะ คุณป้าเสียแล้วเหรอ? ตั้งแต่เมื่อไร??" มันเกินสิ่งที่คิดไว้มาก เพราะเธอไม่คิดว่าแม่ของเขาจะเสีย

"เราไม่ต้องรู้หรอกว่าตั้งแต่เมื่อไร" พอพูดจบเขากำลังจะขยับออกเพื่อปล่อยให้เธอเป็นอิสระ แต่จ๊ะเอ๋คว้าตัวเขาไว้ให้หันกลับมาหา

"ทำไมนายถึงบอกฉันไม่ได้ล่ะ" มันต้องมีอะไรสิเขาถึงบอกเรื่องที่แม่เสียไม่ได้

"เราอยากรู้จริงเหรอ"

จ๊ะเอ๋พยักหน้าเล็กน้อยเพื่อให้เขารู้ว่าเธออยากจะรู้เรื่องของเขา

"สัญญานะถ้ารู้แล้วจะไม่คิดมาก จะไม่โทษตัวเอง"

ยิ่งเขาพูดมาแบบนี้เธอยิ่งอยากจะรู้ จ๊ะเอ๋ก็เลยยอมพยักหน้าสัญญากับเขาไปก่อน..แต่ว่ามันเกี่ยวอะไรกับเธอล่ะ

"แม่เสียไม่กี่วันหลังจากที่ฉันถูกบอกเลิก"

"ถูกบอกเลิก?" ดวงตากลมมองเขาไม่กระพริบ หมายถึงวันที่เธอบอกเลิกเขาเหรอ หรือใครบอกเลิกเขาอีก

"แม่ป่วยก่อนนั้น เกือบ 2 เดือนแล้ว"

"อะไรนะ?"

"จริงๆ แม่ก็ป่วยออดๆ แอดๆ แต่นอนติดเตียงอยู่ 2 เดือน" สีหน้าของเขาเริ่มไม่ค่อยดี เมื่อพูดเรื่องของแม่