มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน นิยาย บท 42

"ฉันว่าพอก่อนดีไหม" จ๊ะเอ๋คิดว่าแม่คงจะรับไม่ไหวแล้ว

"ไม่ต้องพอ พูดมาให้หมดเลย มีอะไรก็พูดมา" ยังไงวันนี้จอยต้องรู้เรื่องทั้งหมดให้ได้ก่อน เพราะถ้ามัวรอฟังกับลูกสาว ก็คงจะเหมือนที่ผ่านมา เพราะจ๊ะเอ๋เป็นห่วงความรู้สึกแม่ก็เลยไม่ค่อยพูดอะไรให้ฟัง

"แม่จอยครับ..คือว่าผม"

"คืออะไร"

"จ๊ะท้องค่ะแม่" จ๊ะเอ๋รู้ดีว่าเขากำลังจะพูดอะไรให้แม่ฟัง เขาเป็นผู้ชายคงพูดออกมาลำบาก..ว่าทำผู้หญิงท้องก่อนแต่ง เธอก็เลยชิงพูดก่อน

"ท้องจริงเหรอ?" ทำไมจอยจะไม่ได้ยินเรื่องที่คนเขาลือกันในบริษัท แต่จอยพยายามเข้าข้างลูกสาว เรียนจบมาก็สูง คงไม่ปล่อยให้ตัวเองท้อง แต่เท่าที่ฟังมาลูกก็ไม่ผิดหรอก เพราะท้องกับผู้ชายที่ตัวเองรัก

"แม่จะทำโทษจ๊ะก็ได้นะ" จ๊ะเอ๋ขยับเข้ามาใกล้แม่เพื่อที่จะรับโทษ แต่พระรามก็ไม่ยอม รีบเดินเข้ามายืนบังเธอไว้อีกครั้ง

"ถ้าจะทำโทษ แม่จอยทำโทษผมดีกว่าครับ" ชายหนุ่มยอมให้แม่เธอทุบตี แต่คงไม่ยอมให้ท่านทำอะไรเธอแน่

"เราได้ไปเอาสายชาร์จในห้องแม่มาไหม"

"คะ?" จ๊ะเอ๋ปรับอารมณ์กับแม่ไม่ทัน

"ก็สายชาร์จแม่น่ะสิไม่รู้หายไปไหน แม่เลยว่าจะเข้ามายืมของเรา"

"ของจ๊ะอยู่ในตู้เสื้อผ้าค่ะ"

"ใครเขาเอาสายชาร์จไปไว้ในตู้เสื้อผ้ากัน" ว่าแล้วจอยก็เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า ..พอได้ของที่ต้องการแล้วก็ออกจากห้อง

"ขอบคุณนะครับแม่จอย" แค่นี้พระรามก็รู้แล้วว่าแม่เธอไฟเขียว

จะไม่ไฟเขียวได้ยังไง จอยดีใจยิ่งกว่าลูกสาวเสียอีก ที่ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ท่านประธาน กว่าผู้เป็นแม่จะทำใจเรื่องนั้นได้ แต่พอรู้ว่าคนที่ลูกสาวคบจริงๆ ก็คือคนรักเก่า เหมือนยกภูเขาออกจากอก

"เห็นไหมถ้าเล่าให้แม่ฟังตั้งแต่ตอนแรก ก็ไม่ต้องมาคอยหลบๆ ซ่อนๆ" แอบเข้ามานอนกับเมียเหมือนลักกินขโมยกินยังไงไม่รู้

"ฉันกลัวแม่จะรับไม่ได้นี่"

"แม่โตแล้ว ทำไมจะรับไม่ได้ล่ะ" พระรามโอบร่างของเธอแล้วพามานั่งลงที่

เรื่องแม่ก็ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงแล้ว จะเหลือก็เรื่องครอบครัวของเขา ถ้าพ่อและพี่ชายของเขารับฟังแบบแม่เธอก็ดีน่ะสิ

"ไม่ต้องคิดมากหรอก เรื่องทุกอย่างต้องใช้เวลา" เขาไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่แต่ก็อยากปลอบ ..ร่างหนาค่อยๆ เอนลงนอนที่เตียง แล้วก็โอบเธอลงมานอนทับหน้าอกของตัวเองไว้

จ๊ะเอ๋ก็อยากจะถามเขาเกี่ยวกับเรื่องลูก ว่าเขาจะเอายังไง แต่เธอเป็นผู้หญิงจะถามยังไงล่ะ

เช้าวันต่อมา.. ทั้งสองกอดกันจนหลับไป ตื่นมาอีกทีเพราะเสียงแม่ทำกับข้าว

เมื่อคืนนี้ไม่ได้อาบน้ำหลับไปได้ยังไงเนี่ย จ๊ะเอ๋ตื่นขึ้นมาก็ยังคงอยู่ในอ้อมกอด

"พระรามตื่นได้แล้ว" มือเรียวบีบปลายจมูกของเขาเบาๆ เพื่อเป็นการปลุก

"แม่" พระรามสะดุ้ง เพราะคิดว่าแม่เป็นคนปลุกให้ตื่น

"จ๊ะเอง"

"??" เขาต้องได้ตื่นขึ้นมาปรับความรู้สึกตัวเองใหม่ เพราะสิ่งที่เธอทำเมื่อสักครู่ แม่ทำกับเขาประจำ เอามือเขี่ยจมูกแล้วเรียกว่าพระราม

"นายคิดถึงคุณป้าเหรอ เราไปหาท่านกันไหม"

"เมื่อวานนี้ไปมาแล้ว"

"หือ?"

"ท่านประธานอยู่ไหน" ขึ้นมาถึงพระรามก็เดินเข้าไปดูในห้องทำงานแต่ไม่เจอใคร

"ท่านอยู่ในห้องประชุมค่ะ" อ้อต้องได้ออกมาเตรียมเอกสาร

พระรามไม่รออะไรอีกแล้ว เขาเดินไปที่ห้องประชุม แล้วเปิดมันออก

ผู้บริหารที่กำลังนั่งประชุมกันอยู่ต่างก็มองมาที่ประตู

"ผมมีเรื่องจะคุยกับท่านประธานหน่อย"

หลายคนที่นั่งอยู่ในนั้นต่างก็มองหน้ากัน ว่าหัวหน้ารามมีอะไรจะคุยกับท่านประธาน แถมใช้คำพูดเหมือนว่าตัวเองมีอำนาจ

"ท่านจะออกมาคุยกับผมข้างนอก หรือจะคุยในห้องนี้" ประโยคนี้พระรามมองสบตาท่านประธานที่นั่งเด่นอยู่หัวโต๊ะ

"ไปรอในห้องก่อน ประชุมเสร็จเดี๋ยวเข้าไปหา"

พระลักษณ์ซึ่งนั่งอยู่ข้างท่านประธาน ทำเหมือนไม่สนใจ แต่ก็อยากจะรู้ไม่ต่างจากคนอื่นเลยว่าพระรามจะคุยอะไรกับพ่อ

"ก็ได้ ถ้าคุณไม่พูดกับผมตอนนี้ ถ้างั้นก็ไม่ต้องพูดกันอีกเลย" พระรามหันหลังให้ทันทีที่พูดจบ และกำลังจะเดินออกมาจากห้องประชุม

"พระราม" พระนายเรียกลูกชายไว้ก่อนที่เขาจะออกไป "เลื่อนการประชุมไปเป็นช่วงบ่าย"

ทุกคนมองหน้ากันอีกครั้ง นี่การประชุมเกี่ยวกับหุ้นของบริษัท และงานเลี้ยงที่กำลังจะจัดขึ้นเลยนะ

"ออกไปก่อน ผมมีเรื่องจะคุยกับลูกชาย"

"?" สายตานับสิบต่างก็มองไปหาพระลักษณ์ เพราะลูกชายคนเดียวของท่านประธานก็คือพระลักษณ์ ..เรื่องที่พระรามเป็นลูกชายอีกคนไม่ใช่แค่พนักงานที่ไม่รู้ ผู้บริหารผู้ร่วมหุ้นก็ยังไม่มีใครรู้เรื่องนี้