มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน นิยาย บท 43

"มีอะไรก็ว่ามา" ตอนนี้ในห้องประชุมเหลือแค่พ่อกับลูกชายคนเล็กแค่สองคน

"ถ้าคุณยังอยากให้ผมอยู่ในสายตา อย่ามายุ่งกับคนรักของผม" เขาไม่อ้อมค้อมเลยแม้แต่นิดเดียว

"ลูกก็โตพอที่จะรู้อะไรเป็นอะไรแล้ว ถ้าลูกอยากมีใครสักคนพ่อจะไม่ว่า แต่การที่เราจะมีคู่ครอง เราต้องเลือกคนที่มาหนุนนำเราได้"

"เหมือนคุณใช่ไหม?"

"มันคนละประเด็นกัน"

"ใช่..มันคนละประเด็น แต่คุณอยากจะให้ประวัติศาสตร์มันซ้ำรอย..ผมลืมไป..ผมกับแม่ไม่มีค่าพอที่คุณจะ.."

"พระราม!" พระนายรู้ว่าลูกจะพูดอะไรต่อก็เลยหยุดเขาไว้ก่อน

"ก็ได้เราจะไม่พูดเรื่องนั้น แต่เรื่องนี้ ถ้าคุณเข้ามายุ่งกับชีวิตผู้หญิงของผม ไม่สิ..เมียของผม..ไม่ว่าหน้าไหนผมก็ไม่ปล่อยไว้แน่"

"หยุดก่อน" ก่อนที่ลูกชายจะออกจากห้อง พระนายได้เรียกไว้อีกครั้ง "ลูกรู้ไหม ถ้าคนภายนอกรู้ว่าลูกชายคนเล็กของพ่อ ไปคว้าผู้หญิงที่เคยทำงานอย่างว่ามาเป็นเมีย"

"เธอไม่เคยทำ" คำนี้เขาตอกพ่อกลับได้ทันควัน แต่ผู้ชายมักมากแบบพ่อคงไม่เชื่ออยู่แล้ว "คุณรู้ไหมว่าความจนมันน่ากลัวแค่ไหน ไม่ว่ามีงานอะไรอยู่ตรงหน้าก็ต้องรีบคว้าไว้ เพื่อครอบครัว ..ผมลืมไปว่าคุณไม่เคยจน" ถ้าเขามีเงินรักษาแม่ตั้งแต่รู้ว่าเริ่มป่วย ป่านนี้แม่ก็คงจะยังไม่ตาย ชายหนุ่มพยายามที่จะแยกสองเรื่องนี้ออกจากกัน แต่ทำไมเรื่องทั้งสองมันถึงได้คล้ายกันนัก ตกลงผู้ชายคนนี้เคยรักแม่จริงหรือเปล่า ..เพราะถ้าพ่อรักแม่มากพอ คงไม่ยอมให้ผู้ใหญ่จับคลุมถุงชน เหมือนกับเขาที่กำลังต่อสู้เพื่อเธออยู่

"ก็ได้พ่อจะให้ลูกมีบ้านอีกหลัง แต่ภรรยาแต่งที่ถูกต้องตามกฎหมายยังไงก็เป็นผู้หญิงคนนี้ไม่ได้"

"หึ! ถ้างั้นคุณก็ลืมไปได้เลย"

"ลืม??"

"ลืมว่าเคยมีผมเป็นลูก" จบประโยคคำพูดพระรามก็ออกมาจากห้องนั้น โดยที่ไม่หันกลับไปมอง

"ไปตามพระลักษณ์มา" พระนายออกมาจากห้องประชุมแล้วเดินเข้าไปในห้องทำงานของตัวเอง โดยสั่งเลขาที่กำลังรีบเดินตามเข้ามา

"ค่ะ" อ้อต้องได้รีบออกมาทำตามคำสั่ง

เพียงไม่นานพระลักษณ์ก็มาที่ห้องของพ่อ ถึงไม่บอกว่าพ่อเรียกมาเพราะเหตุใด เขาก็พอจะเดาได้

"ทำยังไงก็ได้ แยกผู้หญิงคนนั้นออกไป"

พระลักษณ์ก็ไม่สามารถที่จะพูดอะไรได้มากในเมื่อมันเป็นคำสั่งของพ่อ เขาก็ต้องได้ทำตาม

ชายหนุ่มเดินกลับมาที่ห้องทำงานของตัวเอง ยังคิดอยู่ว่าจะช่วยพ่อยังไง แต่พอเดินผ่านหน้าห้องแอบมองไปเห็นเธอคนนั้น..คนที่เขารู้มาอีกทีว่าเป็นเพื่อนสนิทของจ๊ะเอ๋

"เข้ามาพบผมในห้องหน่อย"

"กาญหรือคะ" กาญจนาเลขาผู้จัดการรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้

"ไม่ใช่คุณ"

สองคนที่เหลือต่างก็มองหน้ากัน เพราะถ้าไม่ใช่คุณเลขาแล้วจะเป็นใคร

"คุณนั่นแหละ..ชื่ออะไรนะ"

"ดิฉันหรือคะ" ของขวัญวางเอกสารที่กำลังจัดเรียงอยู่ไว้แล้วรีบลุกขึ้น

"ใช่..ตามผมเข้ามา" ว่าแล้วพระลักษณ์ก็เดินนำหน้าเข้าไปในห้องทำงาน

มาทำงานตรงนี้เกือบจะถึงเดือนแล้ว ไม่เคยอยู่ในสายตาเขาเลย และของขวัญก็ไม่อยากจะอยู่ในสายตาด้วย เพราะตอนนี้เริ่มขนลุกแล้ว ไม่รู้ว่าผู้จัดการจะเรียกเข้าไปคุยส่วนตัวด้วยเรื่องอะไร

แกร็ก~