มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน นิยาย บท 44

กว่าจะออกมาจากโรงหนังก็เกือบค่ำแล้ว เขาก็เลยพาเธอเดินกลับมาที่รถ ซึ่งอยู่ลานจอดรถของห้าง

"อยากไปไหนอีกไหม"

"นายมีอะไรก็พูดมาเถอะ"

"พูดอะไร?" เขาหันกลับไปเลิกคิ้วมองใบหน้า ของเธอในขณะที่กำลังจะเปิดประตูรถให้

"คุยกับท่านประธาน ท่านบอกว่ายังไง" อีกใจหนึ่งก็กลัวมาก ที่เขาทำดีอาจเพราะจะทำตามที่พ่อสั่ง

"ไม่ต้องไปใส่ใจ" เมื่อรู้ว่าเธอหมายถึงอะไรเขาก็เลยเปิดประตูรถ แล้วก็จับร่างของเธอให้เข้าไปนั่ง

"ท่านจะให้นายแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นใช่ไหม" มือเรียวคว้าแขนคนที่กำลังจะปิดประตูให้คุยกันก่อน

"ก็บอกว่าไม่ต้องไปใส่ใจไง"

"จะไม่ให้ใส่ใจได้ยังไง ที่ตามใจมาทั้งวัน เพราะอยากจะบอกเรื่องนี้กับฉันไม่ใช่เหรอ"

"เอาความคิดนี้มาจากไหน" มือหนาเอื้อมเข้าไปขยี้ผมของเธอเบาๆ

"ฉันกลัว" มารยาหญิงเธอก็ไม่มีจะใช้กับเขา เอาสิ่งที่อยู่ในใจนี่แหละออกมาคุยเลย "กลัวว่านายจะไปแต่งงานกับคนที่ท่านประธานหาให้"

พระรามไม่ได้ตอบประโยคนี้ แต่เขาที่ยืนอยู่ โน้มตัวเข้าไปจูบเธอที่นั่งอยู่เบาะรถข้างคนขับ โดยไม่กลัวว่าจะมีใครเห็น

"รู้ไหมว่าปาฏิหาริย์ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยๆ หรอกนะ" พอปล่อยจูบแล้ว เขาก็กระซิบพูดกับเธอเบาๆ

อะไรคือปาฏิหาริย์ ..หญิงสาวทำได้แค่คิดแล้วมองตามเขาที่เดินอ้อมมานั่งประจำที่คนขับ

ปาฏิหาริย์ที่พระรามหมายถึงคือเรื่องที่ทั้งสองกลับมาเจอกันอีกครั้ง เพราะนั่นมันคือปาฏิหาริย์สำหรับเขาแล้ว

วันต่อมาที่บริษัท..

"คุณจะให้ฉันฝึกงานอะไรต่อ" หญิงสาวนั่งลงได้สักพักแล้ว แต่เขาก็ยังคงมัวยุ่งแต่กับงาน เพราะทิ้งงานไปสองวัน รวมทั้งพนักงานใหม่ที่เพิ่งจะเข้ามาด้วย

"ผมเคลียร์งานเสร็จก่อนเดี๋ยวหางานให้ทำ ระหว่างนี้ก็นั่งเล่นไปก่อน"

"คุณพระราม ฉันไม่ใช่เจ้าของบริษัทนะที่จะมานั่งเล่นเอาเงินเดือน" ว่าแล้วหญิงสาวก็ยันกายลุกขึ้นจากโซฟา

"จะไปไหน"

"ไปหาพี่สายหยุด"

"สายหยุดไหน"

"สายหยุดในแผนกบัดกรีคนที่เอาของมาส่งให้วันนั้นไง"

"หยุด!" ได้ยินแบบนั้นเขารีบหยุดเธอไว้ทันที

"ทำไม" จ๊ะเอ๋ตกใจเพราะเขาใช้เสียงตะคอก

"รู้ไหมว่าสารตะกั่วมันเป็นอันตรายต่อลูกในท้อง"

"จริงเหรอ?"

"ตอนที่อบรมไม่ได้ฟังเลยหรือไง"

"ไม่ได้ฟัง เขามีอบรมเรื่องนี้ด้วยเหรอ"

"ต้องมีสิ เรื่องไหนที่เป็นอันตรายต่อพนักงานก็อบรมทั้งนั้นแหละ"

นี่แสดงว่าเธอไม่ได้สนใจการอบรมเลยเหรอเนี่ย ..จะเอากะจิตกะใจที่ไหนไปสนใจล่ะ ในเมื่อเขานั่งทำหน้าเข้มอยู่ในห้องนั้นตลอด

"ไม่ฟังการอบรมแล้วเข้าไปนั่งในห้องอบรมทำไม"

"ไม่บอก"

"ก็เห็นอยู่ว่านั่งฟัง" พอเห็นว่าเธอนั่งลงที่เดิมเขาก็เลยนั่งลงเช่นกัน

"ใครจะมีอารมณ์ไปฟังล่ะ ก็ตัวเองอยู่ในห้องนั้นด้วย" หญิงสาวพูดออกมาเพียงแค่เบาๆ

"อะไรนะ"

"เปล่า"