มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน นิยาย บท 46

นักข่าวที่ประจำอยู่หน้างาน ก็เห็นอยู่ว่ามีคู่รักเดินมาด้วยกัน แต่ไม่มีใครสนใจ เพราะคิดว่ามาร่วมงานปกติ

พระนายมองออกไปที่หน้างาน ก็ไม่พอใจเอามากๆ เมื่อเห็นลูกชายคนเล็กควงผู้หญิงคนนั้นมาด้วย

พระลักษณ์ที่กำลังพาของขวัญไปคุยกันมุมหนึ่งของงานนั้น แต่ยังไม่ได้คุยเลยด้วยซ้ำก็มองไปเห็นพ่อที่เรียกตัวให้เข้ามาหาก่อน

"ผู้จัดการมีอะไร..?" ของขวัญกำลังจะถามว่าผู้จัดการมีอะไรจะคุยกับเธอ แต่พอมองอีกทีผู้จัดการเดินไปโน่นแล้ว "อะไรวะ เรียกเรามาคุยด้วยซะดิบดี" หญิงสาวมองซ้ายมองขวา เพราะถ้าใครเห็นคงน่าอายมาก

"จะทำยังไง" พระนายยื่นใบหน้าเข้าไปถามลูกชายเบาๆ เพราะไม่อยากให้แขกที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่รู้ว่ากำลังคุยอะไรกัน

"ผมก็ไม่แน่ใจว่าจะ.."

"อย่าให้พ่อได้ยินคำว่าไม่แน่ใจอีก" ลูกชายยังพูดไม่จบเลยด้วยซ้ำ ผู้เป็นพ่อก็พูดสวนขึ้น

"ผมจะพยายามแล้วกันครับ"

พระลักษณ์เดินออกมาแล้วก็มองว่าผู้หญิงสองคนที่เขาชวนมางานด้วย คนไหนพอที่จะเรียกใช้งานได้

"คุณช่วยอะไรผมหน่อยสิ" และเขาก็เลือกที่จะเดินมาหา..

"ลิกาหรือคะ?"

"ถ้าคุณช่วยผมได้ ผมจะตอบแทนอย่างงาม"

"ช่วยอะไรคะผู้จัดการ"

"ช่วยแยกผู้หญิงคนนั้นออกจากพระรามหน่อย"

มัลลิกามองตามสายตาของพระลักษณ์ไป ก็เห็นว่าผู้หญิงที่เขาหมายถึงก็คือจ๊ะเอ๋ ซึ่งเป็นคนที่เธอไม่ชอบหน้าอยู่แล้ว

ตอบแทนอย่างงามงั้นเหรอ น่าสนใจมาก ..มัลลิกาคิดอยู่ครู่หนึ่งว่าจะทำยังไง

ในขณะนั้นพนักงานเสิร์ฟก็ได้ถือถาดไวน์เดินผ่านพอดี

"อุ๊ย. ขอโทษฉันไม่ได้ตั้งใจ" ไวน์แดงในมือของมัลลิกา ถูกสาดใส่ชุดราตรีสีขาวที่จ๊ะเอ๋สวมใส่อยู่ "ตายแล้วเหมือนเลือดเลย"

ของขวัญซึ่งยืนมองอยู่ก็เห็นแล้วว่าพระลักษณ์คุยอะไรไม่รู้กับมัลลิกา แล้วเธอคนนั้นก็เดินไปทำไวน์หกใส่ชุดของจ๊ะเอ๋แบบจงใจ

"ทำไมไม่ระวังเลย" พระรามรีบสะบัดและเช็ดมันออกจากชุดของเธอ แต่ไวน์แดงถูกกับชุดสีขาวยิ่งเช็ดก็ยิ่งเลอะ เขาก็เลยถอดเสื้อสูทตัวเองเพื่อคลุมร่างเธอไว้ก่อน

"เดี๋ยวลิกาพาน้องจ๊ะเอ๋ไปห้องน้ำเองค่ะ"

"ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันพาไปเอง"

"ขวัญ" จ๊ะเอ๋เงยหน้าขึ้นจากชุดก็เห็นว่าเป็นเพื่อน