มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน นิยาย บท 52

"ผู้จัดการ?" พอรู้ว่าคนที่ยืนอยู่หน้าห้องคือใคร ของขวัญรีบปิดประตูกลับคืนไว้เหมือนเดิม "ขะ..คุณมาทำไมคะ"

"ตกใจเหมือนเห็นผี" โชคดีที่เขาก้าวขาถอยกลับทันจังหวะที่เธอปิดประตู ถ้าไม่งั้นได้หน้าแหกแน่ "เปิดประตูออกมาคุยกันก่อน"

"คุณไม่เห็นหรือไงว่าฉันอยู่ในสภาพไหน"

"ไม่ได้ใส่อะไรยังเห็นมาแล้ว แค่นี้ทำไมต้องอาย"

นี่แสดงว่าเขายังคงจำได้เหรอ? ..ของขวัญพยายามบอกตัวเองว่าเขาคงลืมแล้ว เพราะเธอไม่ได้สำคัญอะไรกับเขา แต่ทำไมเขายังจำได้ล่ะ "ฉันขออาบน้ำก่อนเดี๋ยวออกไปหา"

"คุณจะให้ผมยืนรออยู่ตรงนี้เหรอ"

"ไม่รู้จะมาทำไม แล้วนี่เมื่อไรพระรามกับจ๊ะเอ๋จะมา" หญิงสาวพึมพำออกมาแค่เบาๆ แต่ก็ยอมเปิดประตูให้

ห้องเช่าของเธอไม่ได้กว้างขวาง แต่ก็แบ่งโซนที่ใช้ทำเป็นครัว ห้องน้ำในตัว ส่วนเตียงนอนก็จะถูกจัดวางไว้อีกมุมหนึ่งในห้องเดียวกัน

"คุณนั่งรอก่อนแล้วกัน" ในห้องนี้ถ้าจะนั่งรอก็คงมีแค่เตียงนอน จากที่ไม่เคยเอาเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำด้วย เธอก็เลยต้องได้เอาเข้าไป เพราะจะมาเปลี่ยนต่อหน้าเขาคงไม่ได้แล้ว

อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จของขวัญก็ออกมา

"คุณมีอะไรจะคุยกับฉันก็ว่ามาสิ"

"เก็บเสื้อผ้าเดี๋ยวจะพากลับบ้าน"

"ไหนบอกว่าจะกลับพรุ่งนี้ไง"

"ทำไมต้องมีคำถามด้วย"

"ก็ไม่รู้สิคะ เห็นบอกว่าวันนี้มีนัดทานข้าวดูหนังไม่ใช่เหรอ"

"อะไรนะ? เรื่องนี้เธอก็รู้เหรอ"

"หึ! ไม่รู้น่ะสิแปลก" หญิงสาวพูดกระแทกเสียงเล็กน้อยแบบหมั่นไส้ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะไปหมั่นไส้เขาในฐานะอะไร

พอเก็บเสื้อผ้าเสร็จ ของขวัญก็เลยส่งข้อความไปบอกจ๊ะเอ๋ยกเลิกนัดวันนี้ เพราะจะกลับบ้าน

สองชั่วโมงผ่านไป..

พระลักษณ์ก็ยังคงขับรถมุ่งไปทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือ

"คุณไม่หิวบ้างหรือไง" หลังจากที่นั่งเงียบมาตลอดทาง จนทนความหิวไม่ไหว ของขวัญก็เลยได้ถาม

"ยัง"

"คุณไม่หิวก็ไม่คิดว่าฉันจะหิวบ้างเลยเหรอ"

"ทีหลังถ้าหิวก็บอกว่าหิว"

"ใครจะไปกล้าบอก ไม่ได้อยู่ที่บริษัทสักหน่อยทำเป็นหน้าเครียดไปได้" หญิงสาวพูดออกมาเพียงแค่เบาๆ แต่รถคันแค่นี้ทำไมเขาจะไม่ได้ยิน

ขับรถมาอีกไม่ไกลก็เห็นปั๊มน้ำมัน พระลักษณ์เลี้ยวเข้าไปในปั๊มนั้น

"ฉันไปซื้อลูกชิ้นปิ้งก่อนนะ" เขาแวะตรงช่องเติมน้ำมัน ของขวัญเห็นว่ามีร้านลูกชิ้นปิ้งก็เลยเดินไปซื้อ

"ทำไมไม่กินให้เสร็จก่อนค่อยขึ้นรถ"

"กินบนรถไม่ได้เหรอ"

"รู้ไหมว่าของกินมีกลิ่น กว่ากลิ่นจะออกจากรถหมด"

"ค่ะคุณผู้จัดการ" เธอต้องได้รีบหอบลูกชิ้นไปนั่งเก้าอี้ที่หน้าร้านสะดวกซื้อ

พอกินเสร็จทั้งสองก็เดินทางต่อ

ยิ่งใกล้ถึงบ้าน ของขวัญก็ยิ่งกลัว เพราะเธอไม่ได้ส่งข่าวมาบอกที่บ้านก่อนว่าจะกลับ

หมู่บ้านหนึ่งในเขตทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือที่ไม่ไกลจากภาคกลางมากนัก

"รถใครมาวะ" ชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่แคร่หน้าบ้าน ซึ่งมีผู้ชายวัยรุ่นคนหนึ่งกำลังบีบนวดขาให้ ก็ได้ชะเง้อมองดูว่าใครขับรถเข้ามาในเขตรั้วบ้าน

"มีคนมาร้องทุกข์หรือเปล่าพ่อกำนัน"

"กูไม่แน่ใจมึงไปดูหน่อยสิไอ้จ้อย" เนื้อที่บ้านหลังนี้ค่อนข้างกว้างขวาง จากประตูหน้าบ้านเข้ามาถึงตัวบ้านก็ไกลหน่อย

"นี่บ้านของคุณเหรอ" เขาจอดรถตรงลานหน้าบ้าน แล้วก็มองเข้าไปดูบ้านไม้สองชั้นหลังใหญ่ จะออกแนวเรือนไทยก็ไม่ใช่ โมเดิร์นก็ไม่เชิง

"ใช่ค่ะ ดะ.. เดี๋ยวก่อนสิคุณ" ของขวัญคว้าแขนเข้าไว้ก่อนที่จะลงจากรถ

"มีอะไร"

"เดี๋ยวฉันจะลงไปก่อน ถ้าฉันไม่เรียกคุณอย่าเพิ่งลงมานะ"

"ทำไม"

"คุณอย่าเพิ่งอยากรู้เลย" ว่าแล้วของขวัญก็ลงจากรถ