ตอน บทที่ 53 จาก มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
บทที่ 53 คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายนิยายสำหรับผู้ใหญ่ มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน ที่เขียนโดย ชะนีติดมันส์ เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
"คุณทำไมดูไม่ตกใจเลยล่ะ" เข้ามาถึงในห้องก็ยังเห็นว่าเขาปกติ ไม่มีท่าทีตกใจกลัวอะไรเลย
ตอนเห็นปืนใครบ้างจะไม่ตกใจ แต่พอเห็นว่าเธอกับแม่พยายามปกป้องเขาอยู่ ก็เลยทำให้คลายความกลัวไปได้เยอะ
"พ่อคุณเป็นกำนันเหรอ" ที่เขาถามแบบนี้เพราะได้ยิน คนชื่อจ้อยเรียกว่าพ่อกำนัน
"ใช่ค่ะ"
ได้ยินแบบนั้นชายหนุ่มก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ เขาเดินไปทิ้งตัวลงนอนที่เตียง
"นี่คุณ ฉันไม่ได้จะให้คุณนอนในห้องนี้สักหน่อย"
"ไม่ให้ผมนอนนี่แล้วจะให้นอนไหน"
"เดี๋ยวพ่อฉันสงบลงแล้วจะหาห้องให้" บ้านเธอกว้างขวาง ห้องนอนก็มีหลายห้อง
"คุณคิดว่าพ่อคุณจะสงบง่ายไหม ยิ่งตอนนี้เห็นผมเข้ามาในห้องของคุณด้วยแล้ว"
"คุณก็อย่าพูดให้ฉันเสียวสันหลังสิ" ตอนเรียนมัธยมเคยถูกพ่อตีมาแล้วครั้งหนึ่งด้วยเรื่องผู้ชายนี่แหละ แต่ก็ไม่ได้เลยเถิดอะไรมากก็แค่วัยรุ่นอยากจะไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง
"ผมขอนอนพักเอาแรงหน่อยแล้วกัน ขับรถมาตั้งหลายชั่วโมง"
อะไรของเขาเนี่ย ยังจะนอนหลับอีกเหรอ
"ออกมา!"
"พ่อ?" เขานอนไปได้แค่ครู่เดียว ก็ได้ยินเสียงพ่อตะโกนมาจากหน้าห้อง
"ไม่ต้องออกมานะลูก ปล่อยให้พ่อบ้าอยู่คนเดียวเถอะ" แม่รีบตามมาห้ามพ่อ
"ลูกเราเป็นผู้หญิงนะแม่!"
"พ่อกล้าขึ้นเสียงกับแม่เลยเหรอ"
"ก็ไม่ได้กล้าหรอกครับ แต่ลูกเราเป็นผู้หญิงนะครับ" กำนันไข่เป็นประเภทที่ร้ายกับคนทั้งโลก แต่ยอมเธอแค่คนเดียว และยอมมาโดยตลอด
"มาถึงขั้นนี้แล้ว คุณก็ปล่อยลูกไปเถอะ" แก้วกานดาคิดว่าถ้าลงโทษไปก็คงจะเจ็บตัวเปล่าๆ และถ้ายิ่งห้ามเดี๋ยวก็เตลิดไปกันใหญ่
"ไอ้จ้อย ไปเอาระเบิดมา!" แต่ความห่วงลูกสาวก็มีมาก จะให้ผู้ชายเข้าไปอยู่ในห้องลูกสาวก็เหมือนถูกเหยียบหน้า
ได้ยินคำว่าไปเอาระเบิดมา..คนที่อยู่ในห้องถึงกับสะดุ้งขนลุกซู่ แต่จะแสดงอาการออกมาก็ไม่ได้ ที่ทำได้เวลานี้คือแกล้งข่มตานอนให้หลับ เพราะเขาไม่คิดว่าจะมาอยู่ที่บ้านของเธอนาน
"พ่อกำนันบ้านเรามีระเบิดด้วยเหรอ" จ้อยกระซิบถามกลับ
"มึงไม่ต้องพูดแค่เล่นไปตามกู"
"ได้เลยครับพ่อกำนัน" แล้วจ้อยรีบทำตามอย่างไว โดยการวิ่งเข้าไปในห้องของกำนันไข่
"คนบ้าอะไรไม่กลัว" ของขวัญมองไปที่เตียง เห็นว่าตอนนี้เขาคงจะหลับไปแล้ว หรือว่าเขาเหนื่อยจริง ดวงตากลมมองไปดูผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียงของเธอ ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนกล้าแบบนี้ เพราะต่างก็กลัวพ่อของเธอกันทั้งนั้น แต่กับเขาแล้ว ไม่ได้แสดงอาการกลัวออกมาให้เห็นเลยแม้แต่น้อย
ทันใดนั้นลูกบิดประตูก็ดัง ก๊อกแก๊ก ที่จ้อยวิ่งไปห้องกำนันนั้นคือไปเอากุญแจสำรองมาให้..
"????" พอประตูเปิดออกกำนันไข่ถึงกับหยุดชะงักเมื่อเห็นภาพในห้องของลูกสาว
"บอกให้ใจเย็น??" แก้วกานดาที่ตามเข้ามาเพื่อจะห้ามสามีก็ชะงักเช่นกันเมื่อเห็นว่าผู้ชายคนนั้นกำลังโอบกอดลูกสาวอยู่บนเตียง แถมลูกก็กอดเขาไว้แน่น "พ่อกำนันอย่า!" นางรีบลากสามีออกมาก่อน กลัวว่าจะพลั้งมือทำอะไรลงไป
"พรุ่งนี้ให้ผู้ใหญ่ฝ่ายชายมาคุยกัน" นางคิดว่าคงเหลือแค่วิธีนี้วิธีเดียวแล้วล่ะ
"ผู้ใหญ่ฝ่ายชายเลยหรือคะ?" ของขวัญหันไปมองคนร่างสูงที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่
"อย่าบอกนะว่าลูกทั้งสองยังไม่ได้คิดเรื่องนี้ ลูกก็รู้ว่าพ่อเป็นคนมีหน้ามีตา พาผู้ชายเข้าบ้านก็ต้องคิดเรื่องนี้ไว้ก่อนสิ"
"แต่ว่าแม่คะ" แล้วนี่จะอธิบายให้แม่ฟังได้ยังไง เพราะสิ่งที่แม่เห็นกับสิ่งที่เธอคิดว่าจะบอกแม่ มันสวนทางกันมาก
เพราะทีแรกของขวัญจะบอกความจริงกับแม่ว่าทำไมต้องพาเขามาที่บ้าน แต่ภาพที่แม่เข้ามาเห็นคงบอกความจริงไม่ได้แล้วล่ะ
"คุณชื่ออะไร" แก้วกานดาหันไปพูดกับฝ่ายชายบ้าง
"พระลักษณ์ครับ"
"คุณเป็นคนกรุงเทพฯเหรอ" ดูจากหน้าตาและฟังจากสำเนียงคงไม่ใช่คนต่างจังหวัด
"ใช่ครับ"
"ถ้าวันนี้ให้ผู้ใหญ่เดินทางมาคงจะค่ำก่อน พรุ่งนี้บอกพ่อกับแม่เดินทางมาแต่เช้า มาคุยกันให้รู้เรื่อง"
"แต่แม่ค่ะ"
พระลักษณ์รีบห้ามเธอไว้ก่อนจะพูด เพราะสิ่งที่แม่เธอเข้ามาเห็นถึงจะอธิบายไปก็คงไม่ได้แล้ว
"คืนนี้ก็อย่าออกมาจากห้อง เดี๋ยวข้าวเย็นแม่จะหามาให้แล้วกัน" ว่าแล้วแก้วกานดาก็ออกจากห้องไป และไม่ลืมที่จะบอกลูกสาวให้ล็อกประตู อย่าทำอะไรประเจิดประเจ้อแบบนี้อีก
แม่ของเธอลงไปได้เพียงไม่นานก็ได้ยินเสียงพ่อโวยวายขึ้นมา เพราะแม่คงไปบอกพ่อเรื่องจะให้ผู้ใหญ่มาคุยกัน ..บ้านหลังนี้เป็นบ้านไม้ก็เลยได้ยินเสียงคนที่ตะโกนโหวกเหวกอยู่ข้างล่าง จับใจความได้ว่า ถ้าค่าสินสอดไม่ถึงร้อยล้านไม่ต้องบังอาจให้ผู้ใหญ่มาสู่ขอลูกสาวของกำนันไข่!!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน
แอดค่ะ บอกบุญหน่อย อ่านต่อได้ที่ไหนค่ะ...