มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน นิยาย บท 7

"เชิญนั่งก่อนสิคะ" คนที่กล่าวเชิญก็คือมัลลิกา เป็นเจ้าหน้าที่สัมภาษณ์ในครั้งนี้

"ขอบคุณค่ะ" จ๊ะเอ๋รีบเรียกสติตัวเองให้กลับมา แล้วก็นั่งลงตรงหน้าของคนที่สัมภาษณ์

"ดูจากประวัติแล้ว คุณจ๊ะเอ๋ยังไม่มีประสบการณ์ในการทำงานเลยนี่คะ"

"ใช่ค่ะ ดิฉันเพิ่งเรียนจบ"

"แต่สายที่คุณเรียนมาก็ตรงกับที่เราต้องการ.."

จ๊ะเอ๋ทำได้แค่นั่งฟังอยู่เงียบๆ พอทางฝ่ายสัมภาษณ์ต้องการรายละเอียดเธอถึงได้บอกไปตามนั้น ..ไอ้ที่เตรียมมาว่าจะพูด ตอนนี้ลืมไปหมดสิ้น แต่ถึงพูดสิ่งที่เตรียมมา ทางบริษัทก็คงไม่รับเธอเข้าทำงานแล้วล่ะ

"คนต่อไปเลยค่ะ" ของขวัญลุกขึ้นแล้วเดินมารอเพื่อจะเข้าไปสัมภาษณ์คนต่อไป แต่จังหวะที่เพื่อนเดินออกมา ดูสีหน้าแล้วคงหมดหวัง จะถามก็ไม่ได้ เพราะต้องรีบเดินเข้าไป..

"สวัสดีค่ะดิฉันชื่อนางสาวของขวัญ...??" พอของขวัญเงยหน้าขึ้นมองคนที่นั่งอยู่ในห้องจนทั่ว เครื่องหมายคำถามก็ได้ผุดขึ้นมา แบบนี้เองเหรอเพื่อนถึงได้มีสีหน้าแบบนั้น

"คุณจบมาจากที่เดียวกับคนเมื่อสักครู่ใช่ไหมคะ" มัลลิกายังคงทำหน้าที่สัมภาษณ์ต่อ

"ใช่ค่ะ" ของขวัญก็ตอบรายละเอียดตามที่ผู้สัมภาษณ์ได้ถาม แถมสายตายังคงแอบมองผู้ชายที่นั่งอยู่ในห้องนั้นด้วย

"คนต่อไปเชิญเลยค่ะ"

"เรากลับบ้านกันเถอะ" ของขวัญเดินออกมาก็เอื้อมมือไปจับแขนเพื่อนที่นั่งอยู่ให้ลุกขึ้น

ขณะที่กำลังลุกน้ำตาที่คลอเต็มเบ้าก็ได้หยดลงมา เพราะความหวังเดียวที่มีมันได้หายไป เขาคงทำหน้าที่เป็นฝ่ายคัดกรองว่าจะเลือกใครเข้าทำงาน ถึงได้มาทำหน้าหล่ออยู่ในห้องสัมภาษณ์แบบนั้น

"ฉันขอไปดูแม่หน่อยนะ" ก่อนที่จะไม่ได้เข้ามาที่นี่อีก อยากจะเห็นแม่เป็นครั้งสุดท้าย