มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน นิยาย บท 9

"เดี๋ยวเขาคงโทรมามั้ง"

"ผ่านไปชั่วโมงกว่าแล้วเขาคงไม่โทรมาแล้วล่ะ ฉันดีใจกับแกด้วยนะขวัญ"

"ถ้าแกไม่ได้ไปทำที่นั่นฉันอาจจะไม่ไปทำก็ได้" บริษัทนั้นเป็นความฝันของนิสิตนักศึกษาหลายคน ถ้าได้เข้าไปที่นั่น อนาคตความก้าวหน้าก็จะดีด้วย

"อย่าคิดแบบนี้เด็ดขาด รู้ไหมว่าอนาคตยังรอเธออยู่ อย่าเอาอนาคตตัวเองมาไว้กับฉัน" คิดไปอีกทีก็ดีเหมือนกันที่ของขวัญได้งานจะได้ไม่ต้องกลับบ้านที่ต่างจังหวัด

ในขณะที่กำลังคิดอะไรอยู่ใบหน้าของผู้ชายคนนั้นก็ลอยเข้ามา ทำไมเธอถึงคิดว่าที่เขารับของขวัญเพราะอยากทำประชด หึ..คิดได้ยังไงตัวเองจะมีค่าอะไรมากขนาดนั้นเลยเหรอ

"ฉันคงต้องกลับแล้วล่ะ เดี๋ยวต้องได้ไปเตรียมตัวทำงานเย็นนี้อีก" ถ้ากลับไปที่บาร์นั่น คงไม่พ้นต้องเป็นเมียน้อยไอ้เสี่ยตัณหากลับ แต่ถ้าจะไปหางานที่ใหม่ กว่าจะเดินหางาน และยังไม่รู้เลยว่าเขาจะรับนักศึกษาที่เพิ่งจะจบหรือเปล่า

ของขวัญได้แต่มองตามเพื่อนออกไปจากห้อง ถ้าเปลี่ยนกันได้อยากจะให้เพื่อนเป็นคนได้งานมากกว่า

จ๊ะเอ๋เดินมานั่งรอรถเมล์ที่หน้าปากซอย อยากจะร้องไห้ก็ร้องไม่ได้เดี๋ยวคนหาว่าเป็นบ้า ก็เลยทำได้แค่นั่งมองรถวิ่งผ่านไปมา

"จอดด้วยค่ะ" หญิงสาวลุกขึ้นกวักมือเรียกรถเมล์ที่วิ่งเข้ามาใกล้จะถึงป้าย

ครื่นนน ครื่นนนนน

ขณะที่ก้าวขึ้นรถเมล์เสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น

ตอนนี้ลนลานมาก ทั้งอยากจะรับโทรศัพท์แต่ก็ต้องหาที่นั่งให้ได้ก่อน

{"ฮัลโหลสวัสดีค่ะ โอ้ย"} เธอตัดสินใจเอาโทรศัพท์ขึ้นมารับก่อน แต่พอรถเมล์ออกตัวร่างของเธอก็กระเด็นชนเข้ากับเสารถที่ตั้งอยู่ {"อะไรนะคะ? ฉันได้งานเหรอคะ ขอบคุณมากค่ะ"} พอได้ยินคนที่โทรมาแจ้งเรื่องให้ไปทำงานในวันพรุ่งนี้ จากที่กำลังเจ็บอยู่ก็หายเป็นปลิดทิ้ง

"ฉันได้งานทำแล้ว ฉันได้งานแล้วค่ะ" ดีใจมากจนเก็บอาการไว้ไม่อยู่ คนที่นั่งอยู่บนรถเมล์ต่างก็ยิ้มแบบเอ็นดู และเรียกเธอให้มานั่งลงดีๆ ก่อน

พอนั่งลงได้สิ่งแรกที่ทำคือโทรไปหาแม่

{"ฮัลโหลแม่คะ"}

{"มีอะไรเหรอลูก"} เสียงจอยกระซิบพูดกับลูกสาว

{"จ๊ะได้งานแล้วนะคะแม่ บริษัทโทรมาบอกว่า.."}

"นี่เวลาทำงานนะ ถึงว่าทำไมห้องน้ำชั้นนี้ถึงได้สกปรก แถมยังมีกลิ่น มั่วคุยแต่โทรศัพท์นี่เอง" ระบบบริษัทมีการแก่งแย่งแข่งขันกันสูง ไม่เว้นแม้แต่เรื่องแม่บ้าน ที่จอยถูกต่อว่าไม่ได้ถูกต่อว่าโดยตรงหรอก แต่คนที่ว่าให้อยากส่งผ่านคนงานไปให้ถึงหัวหน้าก็แค่นั้น