มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 2000

ในฐานะประธานาธิบดีของรัฐบาลชั่วคราว ประธานาธิบดีริครู้สึกหวาดกลัวจริง ๆ คำพูดสุภาษิตที่ว่ายิงปืนนัดเดียวนกตัวแรกก็โผล่หัวขึ้นมา” สวีเอ้าเสวี่ยนี้มาแรงแบบฉุดไม่อยู่ไม่เกรงใจใคร ไม่หวาดหลัวเมื่อเห็นหัวคำสั่งของรัฐบาลชั่วคราวเลยแม้แต่น้อย จึงเห็นได้ชัดว่าเธอมีความทะเยอทะยานที่ต้องสร้างสถาการณ์ก่อการใหญ่

เขาจึงโทรไปหาเฉินหยู หลังจากนั้นท่าทีของอีกฝ่ายกลับทำให้เขารู้สึกสิ้นหวัง

เฉินหยูดูเหมือนไม่ได้ให้ความสำคัญกับเรื่องนี้เลย จึงปล่อยให้เขาลอยตามกระแสไปเอง

สุดท้ายริคก็ไม่มีทาง ทำได้เพียงนั่งรอรับชะตากรรมรอให้กองทัพของสวีเอ้าเสวี่ยเข้ามาถึงเมืองกาดา เพื่อจะได้ดูว่าสถาการณ์ต่อไปเป็นอย่างไร

ตลอดเส้นทางที่กองทัพสวีเอ้าเสวี่ยเดินทางมา การต่อต้านที่เธอเจอกลับมีเพียงประปราย ไม่สามารถรวมตัวเป็นกองกำลังขนาดใหญ่ได้ และในช่วงหลัง ๆ การต่อต้านก็เป็นเพียงเชิงสัญลักษณ์ ก่อนจะยอมวางอาวุธยอมแพ้ในทันที

ในประเทศหนานหยางการจลาจลที่เกิดขึ้นกับชาวฮัวก็ได้หยุดลงในช่วงเวลานี้

ถึงแม้ว่าฉีเติ่งเสียนกับพวกจะเตรียมการล่วงหน้าไว้อย่างดีแล้วและช่วยเหลือสหายเพื่อนร่วมชาติได้เป็นจำนวนมาก แต่ก็ยังมีผู้คนเกือบแสนคนที่ต้องเสียชีวิตในเหตุจลาจลครั้งนี้ เพราะพวกเขาก็ไม่ใช่พระเจ้าจึงไม่สามารถดูแลทุกคนได้หมด

ไม่เพียงแต่ไม่ได้สนใจ ในช่วงเวลานั้นเฉินหยูยังคงติดตามความเคลื่อนไหของสวีเอ้าเสวี่ยอยู่ตลอดเวลา

“ถ้าหาก ผมแค่พูดว่าถ้าหากนะ ถ้าหากเธอร่วมมือกับตระกูลจ้าวแล้วเดินหน้าไปสุดเส้นทางโดยกู่ไม่หันกลับล่ะ ถ้านั้นจะทำอย่างไร？” เฉินหยูพูดพลางมองฉีเติ่งเสียนแล้วถามขึ้น

เมื่อได้ฟังถึงปัญหานี้ ทำให้ฉีเติ่งเสียนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกลำบากใจ ถ้าหากคู่ต่อสู้ไม่ใช่สวีเอ้าเสวี่ย เขาคงสามารถหาโอกาสเหมาะ ๆ ลอบสังหารแล้วจบเรื่องได้

สถานการณ์ในหนานหยางยังไม่ค่อยง่ายที่จะเริ่มกลับมามีความหวัง ในตอนนี้กลับกลายเป็นว่ายากจะคาดเดาสถาการณ์เพราะการปรากฏตัวของสวีเอ้าเสวี่ย

“ไม่ใช่ ในตอนนี้ไม่ใช่ว่าคุณต่างหากที่ควรจะเป็นคนกังวลเรื่องนี้ ตระกูลเฉินก็มีรากฐานอยู่ในหนานหยาง” ฉีเติ่งเสียนพูดพลางโยนความรับผิดชอบกลับไป

“ผมไม่มีอะไรให้ต้องกังวลอีกแล้ว สิ่งที่ผมควรทำก็ได้ทำไปหมดแล้ว ถ้าเรื่องราวไม่ได้เป็นไปตามที่ผมคาดหวัง ผมก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี”

“เรื่องราวหลายสิ่งหลายอย่างบนโลกนี้ มักจะเป็นแบบนี้ ไม่เคยเปลี่ยนไปตามเจตจำนงของใคร”

“แทบทุกเรื่องล้วนแต่เป็นโชคชะตาที่ถูกกำหนดไว้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า”

ท่าทางของเฉินหยูเห็นได้ชัดว่าราวกับดูปล่อยวางอย่างยิ่ง เธอพูดด้วยน้ำเสียงอย่างแผ่วเบาสงบนิ่ง ราวกับผู้สูงศักดิ์ที่มองทะลุความรุ่งเรืองและโลภะของโลกมนุษย์อย่างหมดจด

“ ชีวิตผมตลอดชีวิตนี้ก็ถือว่ามีสีสันดีแล้ว และสถาการณ์ในหนานหยางก็ทำอย่างเต็มที่แล้ว ถ้าสุดท้ายมันไม่ได้เป็นไปตามที่ผมคาดหวังไว้ ผมก็ยอมรับได้อย่างสงบ อย่างมากก็แค่ออกมาจากหนานหยาง แล้วไปทำอย่างอื่นก็แค่นั้นเอง”

“สวีเอ้าเสวี่ยเป็นคนที่มีความทะเยอทะยาน เธออาจจะร่วมมือกับตระกูลจ้าว แต่ไม่ใช่ว่าจะยอมอยู่ใต้คำสั่งของอีกฝ่ายา ส่วนตระกูลจ้าวก็เป็นพวกที่เคารพนับถือแค่อำนาจเท่านั้น พวกเขาย่อมคิดหาวิธีแย่งอำนาจใหญ่จากมือของสวีเอ้าเสวี่ยแน่นอน”

“ดังนั้นในท้ายสุดแล้วสถานการณ์ของหนานหยางจะตกอยู่ในมือของสวีเอ้าเสวี่ย หลังจากนี้ต่อให้ทุกอย่างจะเลวร้ายลง แต่ก็คงเลวร้ายไปได้ไม่มากนักหรอก”

เมื่อฉีเติ่งเสียนได้ฟังคำพูดนี้จบ ก็พยักหน้าเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว

“จะพูดให้ตรงไปตรงมา ถึงแม้ว่าหนานหยางนี้จะราบคาบ ในภายหลังคุณก็ไม่ได้ถึงกับเสียเปรียบหรอกนะ ยังไงซะกับดักที่เซี่ยงตงฉิงฝังไว้ก็ลึกพอสมควรแล้ว พวกขุนนางใหญ่ในเมืองหลวงต่างก็รีบร้อนกระโดดลงไปในหลุมเองทั้งนั้น ถึงตอนนั้นแค่เก็บเกี่ยวผลประโยชน์กลบดินปิดหลุมให้เรียบร้อย คนที่จะได้เปรียบกลับจะเป็นคุณซะเอง”เฉินหยูพูดพร้อมกับหัวเราะออกมา

เฉินหยูที่มีอารมณ์ดิย่างผ่อนคลาย ไม่สนใจเรื่องการแย่งชิงอำนาจอีกต่อไป แล้วก็พาฉีเติ่งเสียนไปเที่ยวกินดื่มเล่นสนุกที่เมืองกาดาอย่างมีความสุข ใช้ชีวิตให้เต็มที่

ในช่วงเวลาตอนกลางคืน เฉินหยูยังเปิดไวน์อีกหนึ่งขวด ซึ่งนี้คือไวน์แบรนด์บอร์โดซ์ ซึ่งถือเป็นสมบัติล้ำค่าของไร่เลยทีเดียว ดื่มไปหนึ่งขวดก็เหลือน้อยลงหนึ่งขวด

ใบหน้าที่งดงามดั่งสวรรค์สร้างของเฉินหยู พอได้ไออุ่นจากฤทธิ์ไวน์ก็ยิ่งดูอมชมพูระเรื่อขึ้นมาทันที ราวกับผิวพรรณนุ่มนิ่มจนแค่บีบเบา ๆ ก็อาจมีน้ำซึมออกมาได้เลย

ฉีเติ่งเสียนพูดคุยกับเฉินหยูอย่างดูเหมือนไม่ใส่ใจ แต่อีกมือซ้ายกลับค่อย ๆ เลื่อนผ่านไปบนโซฟานุ่ม ๆ แล้วซุกเข้ากับหลังมือของเธอ

ผ่านไปไม่นานปลายนิ้วก็สัมผัสถึงความนุ่มละมุน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน