Martial God Asura เทพสายฟ้าราชาสงคราม นิยาย บท 1

　　ราตรีกาล ดึกสงัด จันทราเต็มดวงลอยเด่น เหล่าหมู่มวลดาราส่องระยิบระยับพร่างพราวเต็มฟ้า

　　ถึงกระนั้น ท่ามกลางธารดาราที่กระจุกตัว ยังปรากฏแสงสว่างเก้าสีที่กะพริบอ้อยอิ่ง และส่องประกายแพรวพราว

　　เมื่อสัญญาณประหลาดปรากฏขึ้นเหนือฟากฟ้าเช่นนี้ ย่อมหมายว่าจะมีกายาศักดิ์สิทธิ์ลงมาจุติในพิภพ

　　ณ เวลานั้นท่ามกลางการชุมนุมใหญ่ของจักรวรรดิแห่งเก้ามณฑล ผู้อาวุโสสวมชุดสีทองอร่ามยืนแหงนหน้ามองขึ้นไปยังท้องฟ้าพลางเอามือไพล่หลัง

　　เบื้องหลังของอาวุโสผู้นั้นล้วนเต็มไปด้วยผู้เยี่ยมยุทธ์นับหมื่นของจักรวรรดิที่กำลังคุกเข่าราวกับรอรับคำสั่งบางอย่าง

　　"เปรี้ยงงงงง"

　　ทันใดนั้นแสงสว่างขมวดตัวก่อร่างเป็นสายฟ้าเก้าสี มันแหวกตัวผ่านธารดาราและสรวงสวรรค์ลงมาเบื้องล่าง

　　ฉับพลันท้องฟ้ายามค่ำคืนพลันกำเนิดแสงสว่างไสวราวกับว่ารุ่งอรุณได้มาเยือน ก่อนที่สายฟ้าจะฟาดตัวลงมาสัม ผัสพสุธา ผืนดินก็ส่งเสียงครางครืน และเกิดการสั่นไหว อย่างน่าสะพรึง

　　แต่เมื่อขณะที่สายฟ้า และผืนปฐพีได้หลอมรวมกัน กลับไม่ปรากฏร่องรอยความเสียหายใด ๆ มันกลับพลันสาบ สูญไปโดยไร้ร่องรอย

　　เมื่อสิ้นแสงจากปรากฏการณ์ ความมืดมิดก็ปกคลุมราตรีกลับมาเฉกเช่นเดิม เพียงแต่ครานี้ดูเหมือนว่าราตรีนี้จะมืดหม่นลงกว่าเดิมเล็กน้อย เหมือนว่ามันสูญเสียสิ่งสำคัญบางอย่างในตัวมันไป และความเงียบสงัดก็กลับคืนมาอีกครั้ง

　　สายตาของผู้อาวุโสลุกโชนด้วยประกายประหลาด ทั่วสรรพางค์กายของมันสั่นสะท้าน มันชี้นิ้วไปยังจุดที่สายฟ้าฟาดลงมา ออกคำสั่งว่า "ภายในขอบเขตแห่งแคว้นชิงโจวนี้ พวกเจ้าจงนำกำลังออกไปค้นหาทารกทั้งหมดที่เกิดในราตรีนี้ และพาตัวทั้งหมดกลับมา"

　　"น้อมรับคำสั่ง!"

　　เสียงขานรับก้องดังประดุจเสียงฟ้าผ่า ดังสะท้อน กังวานราวกับจะไปถึงเส้นขอบฟ้า และกองกำลังนับหมื่นแห่งจักรวรรดิมุ่งหน้าไปยังแคว้นชิงโจว พวกมันต้องทำทุกอย่างเพื่อค้นหากายาศักดิ์สิทธิ์ให้พบ

　　ห้าปีผ่านไปดุจพริบตา ทว่าผู้คนในยุทธภพยังจดจำเหตุการณ์น่าสะพรึงในราตรีนั้นได้ ไม่มีใครคาดมาก่อนว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนั้น

　　ภายในเขตของแคว้นชิงโจวแห่งเก้ามณฑล ท่ามกลางบรรดาสำนักน้อยใหญ่ที่มีมากดุจเม็ดทราย 'สำนักมังกรคราม' คือหนึ่งในนั้น

　　วันนี้เป็นอีกคราที่สำนักทำการเปิดการรับศิษย์เข้าสำนักประจำปี ทะเลคนคราคร่ำล้อมรอบสำนัก

　　ทุกคราที่มีการเปิดรับศิษย์ใหม่ กลุ่มศิษย์ที่ต้องทำงานหนักที่สุดเพราะต้องรับหน้าที่จัดการดูแลการรับสมัครศิษย์ใหม่คงหนีไม่พ้นบรรดา "ศิษย์นอกสำนัก"

　　พวกมันคือกลุ่มศิษย์ที่ต้องทำงานหนัก และไร้เกียรติ ไม่เพียงตำแหน่งศิษย์นอกสำนักถือเป็นศิษย์ระดับล่างสุด แม้กระทั่งบุคคลภายนอกก็ล้วนดูหมิ่นเหยียดหยามพวกมันเช่นกัน

　　เหตุผลที่พวกมันล้วนถูกดูถูกเหยียดหยามก็เพราะว่า ศิษย์นอกสำนักนั้นล้วนไร้ความสามารถ และชั่วชีวิตของพวกมัน คงยากที่จะประสบความสำเร็จ ดังนั้นพวกมันจึงล้วนถูกรังเกียจ

　　"นี่ ท่าทีที่เจ้าแสดงออกมานี้คืออะไร? เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าคนนี้เป็นใคร?" เสียงตวาดดังมาจากหญิงนางหนึ่งที่แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าหรูหรางดงาม ข้างกายของนางมีเด็กผู้ชายอยู่หนึ่งคน จังหวะเดียวกับที่นางเปล่งเสียงตวาด นางชี้นิ้วไปยังใบ หน้าของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง

　　"ต้องขออภัยด้วยขอรับ วันนี้ท่านมาไม่ทันเวลา ทาง สำนักของเราได้ทำการปิดรับศิษย์แล้ว โปรดกลับมาใหม่ในวันพรุ่งนี้" ใบหน้าของเด็กหนุ่มหมดจด เยาว์วัยและนุ่มนวล แต่ที่หว่างคิ้วของมันกลับแสดงออกถึงจิตวิญญาณที่แกร่งกล้า

　　มันมีนามว่าฉู่เฟิง อายุสิบห้าปี เป็นหนึ่งในศิษย์นอกสำนักนับหมื่นนับแสนของสำนักมังกรคราม

　　แต่ถึงแม้ฉู่เฟิงจะเป็นศิษย์นอกสำนัก มันกลับแตกต่างจากศิษย์นอกสำนักคนอื่น ๆ มันไม่เคยรู้สึกว่ามันด้อยกว่าศิษย์ชั้นอื่น หรือไม่เคยยอมปล่อยให้ตัวเองรู้สึกตกต่ำลงไป จากการกระทำของคนอื่น ๆ ที่ดูถูกมัน มันไม่เคยหวาดกลัว หรือตื่นตระหนกใด ๆ เมื่อต้องปรณนิบัติคนอื่น มันสงบนิ่งอยู่เสมอ

　　"กลับมาใหม่วันพรุ่งนี้งั้นหรือ... เจ้าคิดว่าข้าปัญญา อ่อนหรืออย่างไร? นี่มันกลางหุบเขานะ เจ้าจะให้พวกข้าไปพักที่ไหน?"

　　"เจ้าต้องจัดหาที่พักให้ข้าไม่เช่นนั้นข้าจะนำเรื่องไปฟ้องผู้อาวุโส…" นางโกรธเกี้ยวไม่ฟังเสียงรอบข้างใด ๆ และถึงขั้นไปกระชากเสื้อของฉู่เฟิง

　　"ฉู่เฟิงมีปัญหาอะไรงั้นหรือ?" เสียงอ่อนหวานของหญิงสาวเสียงหนึ่งลอยมา

　　เมื่อมองไปยังทิศทางที่มาของเสียงก็พบกับหญิงสาวอ่อนวัยในชุดสีม่วงกำลังเดินตรงเข้ามา แม้ว่าปากของนางจะแฝงด้วยรอยยิ้มเจือจาง แต่สายตาของนางกลับเกรี้ยว กราดและจ้องไปยังหญิงที่กำลังเกรี้ยวกราดโวยวายนางนั้น

　　เมื่อหญิงที่กำลังเกรี้ยวกราดนางนั้น เห็นหญิงสาวอีกคนในชุดสีม่วง สีหน้าของนางก็พลันซีดเผือด เผยให้เห็นถึงความหวาดกลัว

　　สาเหตุก็มาจากหญิงสาวที่เดินเข้ามาใหม่ เสื้อผ้าที่นางสวมใสคือชุดสีม่วง ซึ่งแสดงถึงสัญลักษณ์ของการเป็นศิษย์ฝ่ายใน

　　หญิงนางนั้นได้แต่ก่นด่าในใจ เดิมทีนางคิดว่าจะใช้ สถานะของตนเพื่อที่ข่มชายหนุ่มเบื้องหน้า

　　แต่นางไม่คาดคิดเลยว่าชายหนุ่มผู้นั้นจะรู้จักกับศิษย์ฝ่ายใน ศิษย์ฝ่ายในนั้นสถานะสูงกว่าศิษย์นอกสำนักมาก ซึ่งนางไม่สามารถไปตอแยคนเหล่านั้นได้เลย

　　"ไม่มีอะไรหรอก ข้าเพียงแต่อยากจะถามบางอย่างกับเขาเท่านั้น" หญิงนางนั้นกล่าวออกมาพร้อมรอยยิ้มแห้ง ๆ

　　หญิงสาวชุดม่วงชำเลืองไปที่ผู้หญิงนางนั้น และเอ่ยสั้น ๆ ว่า "ไปซะ"

　　หญิงนางนั้นบังเกิดความลนลานรีบถอยออกจากสถานการณ์ด้วยใบหน้าซีดเผือด ความเร่งรีบทำให้นางสะดุดขาตัวเองล้มลง

　　แต่นางก็ไม่รั้งรอ รีบลุกขึ้นมาและฉุดกระชากเด็กชายที่มากับนางเพื่อรีบจากไป ด้วยความตื่นตระหนกทำให้นางพลาดล้มอีกครา นางดูจากไปอย่างทุกลักทุเลจริง ๆ

　　เมื่อเห็นเหตุการณ์ฉู่เฟิงส่ายหน้าและกล่าวกับหญิงสาวชุดม่วงอย่างสุภาพ "ขอบคุณมากท่านพี่ฉู่เยว่"

　　"ไม่ต้องสุภาพกับข้าหรอก ในเมื่อเราเป็นคนในครอบ ครัวเดียวกันไม่ใช่รึ?" ฉู่เยว่กล่าวกลับมาอย่างติดรำคาญ

　　นางพูดถูก ทั้งสองมาจากตระกูลเดียวกัน พวกมันมาจากตระกูลฉู่

　　ฉู่เยว่เป็นลูกพี่ลูกน้องกับฉู่เฟิงทางฝั่งบิดา นางอายุมากกว่าฉู่เฟิงหนึ่งปี