มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1024

งูยักษ์มีขนาดมหึมา ลำตัวแผ่กว้างเหมือนสันเขาสีดำซึ่งยาวหลายสิบลี้ เรียกได้ว่าเป็นสัตว์ยักษ์ขนานแท้

ทันใดนั้น เจ้างูยักษ์สีดำก็กลายเป็นกลุ่มหมอกสีดำ มันบิดตัวแล้วแปลงร่างเป็นมนุษย์สวมชุดคลุมสีดำเช่นเดียวกับหลัวซิว เป็นชายวัยกลางคน แต่ดวงตาของเขาคู่นั้นเป็นสีเลือดแนวตั้ง

“ในครานั้นที่ข้าให้เวลาเจ้าสิบปีในการฝึกฝนตนให้ถึงแดนมหาจักรพรรดิยุทธ์ แต่บัดนี้ยังไม่ถึงสิบปีเสียด้วยซ้ำ ความแข็งแกร่งของเจ้ากลับเกินระดับของมหาจักรพรรดิยุทธ์แล้ว”

งูมรณาจิ่วหยินก้าวไปข้างหน้าหลัวซิวแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "นายท่านคาดหวังต่อเจ้าสูงยิ่งนัก ในเมื่อนางไม่อยู่ที่นี่ เช่นนั้นเรื่องบางเรื่องข้าจะจัดการแทนนางเอง”

“ขอบคุณผู้อาวุโสยิ่งนัก” หลัวซิวเอ่ยขอบคุณ เมื่อมีความช่วยเหลือจากงูมรณาจิ่วหยิน สามารถช่วยเขาได้ขจัดความวุ่นวายได้มากทีเดียว

ทั้งเหยียนเยว่เอ๋อร์และเหยียนซีโรว่สามารถสัมผัสได้ถึงรัศมีอันทรงพลังของงูมรณาจิ่วหยินได้ สตรีทั้งสองสบตากัน พวกนางต่างรู้สึกวางใจ

ในตอนแรกพวกนางกังวลเล็กน้อยว่าเทพมารตำหนักดารานภาจะเอาเปรียบทำร้ายหลัวซิว บัดนี้เขามีเทพมารเดินทางมาด้วย ดังนั้นไม่ว่าจะกระทำการใดจึงมิจำเป็นต้องเกรงกลัวอีกต่อไป

สถานที่ซึ่งใกล้กับเหวปีศาจมรณามากที่สุดคือแดนศักดิ์สิทธิ์เสวียนเหมิน ขณะที่หลัวซิวรีบเร่งเดินทางมาที่นี่ เขาก็ได้แบ่งความคิดพยายามทำความเข้าใจกฎเวลาดั้งเดิม แต่กฎเวลาดั้งเดิมนี้ลึกซึ้งเกินไป เขาพยายามอยู่หลายหน ทว่าก็ล้มเหลวครั้งแล้วครั้งเล่า

ครึ่งวันผ่านไป พวกเขาทั้งหลายก็เดินทางมาถึงแดนศักดิ์สิทธิ์เสวียนเหมิน และหยุดลงที่หน้าประตูภูเขาของแดนศักดิ์สิทธิ์เสวียนเหมิน

ที่หน้าประตูภูเขาของแดนศักดิ์สิทธิ์เสวียนเหมินมีศิษย์ผู้รับผิดชอบในการปกป้องภูเขาอยู่ เมื่อพบว่ามีคนปรากฏกายขึ้น พวกเขาก็ได้เดินเข้ามาทักทายเอ่ยถามว่า "พวกเจ้าคือใคร? จงเอ่ยขานนามออกมา!”

ในฐานะผู้เฝ้าประตูของแดนศักดิ์สิทธิ์ แม้แต่ศิษย์ธรรมดาทั่วไปก็ยังรู้สึกได้ว่าเป็นเกียรติอย่างสูงสุด ท่าทางของพวกเขาเย่อหยิ่งจองหอง

หลัวซิวเพิกเฉยต่อผู้ปกป้องภูเขา สายตามองเข้าไปด้านในประตูภูเขาของแดนศักดิ์สิทธิ์เสวียนเหมินจากระยะไกล พบว่ามีสถาปัตยกรรมราชวังมากมายภายในประตูนั้น ห้องใต้หลังคาถูกปกคลุมไปด้วยเมฆและหมอกอย่างหนาแน่น ปรากฏและปรากฏขึ้นทำให้ผู้คนมีความรู้สึกที่หยั่งรู้