มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1164

ชายชราผู้นี้ตกใจมากจนหน้าถอดสี ก่อนที่เขาจะเคลื่อนไหวร่างกาย อยากหลบการโจมตี แต่ทว่าเขากลับหยุดการเคลื่อนไหวลงอย่างกะทันหัน ราวกับเวลาของทั่วทั้งฟ้าดินได้หยุดลงในเสี้ยววินาทีนั้น 

ไม่เพียงแค่เขาคนเดียว ยักษ์แก้วเทวตัวนั้นก็ถูกสะกดให้หยุดนิ่งเช่นกัน กิริยาท่าทางหยุดอยู่ ณ เสี้ยววินาทีนั้น ลักษณะรูปร่างคงอยู่ในท่าอ้าปากกว้าง

“กฎเวลา!”

ร่างกายของชายชราเทพมารไม่สามารถขยับไปที่ใดได้ แต่ทว่าความคิดของเขากลับไม่ได้รับผลกระทบใด ๆ สัมผัสได้ถึงออร่าของกฎที่ลึกลับที่สุดในโลก

กฎในจักรวาลฟ้าดินมีนับไม่ถ้วน แต่ถ้าเป็นกฎที่ลึกลับที่สุดละก็ มันก็ต้องเป็นกฎเวลาอยู่แล้ว!

ชีวิต ความตายและปริภูมิทั้งสามกฎใหญ่ ผู้ที่ฝึกจนถึงแดนที่สูงลึกนั้นมีไม่มาก แต่อย่างน้อยคนที่ฝึกกฎทั้งสามนี้ก็มีไม่มีน้อยเช่นกัน

แต่ผู้แข็งแกร่งที่ฝึกกฎเวลานั้นกลับหาพบได้ยากมาก ๆ สาเหตุหลักนั้นเป็นเพราะกฎนี้เป็นกฎที่พิศวงลึกลับมาก และตระหนักรู้ยากที่สุด 

เงาดำร่างหนึ่งปรากฏลอยอยู่ตรงหน้าเขา ชายชราเทพมารผู้นี้รู้สึกช็อกมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว เขาคิดว่าผู้ที่ใช้กฎเวลานั้นเป็นฝีมือคนอื่น แต่กลับนึกไม่ถึงเลยว่ากฎเวลานี้จะมาจากเจ้าหนุ่มที่ผลการฝึกตนอยู่แค่มหาจักรพรรดิยุทธ์ขั้น 2 นี้!

“เวลาหยุดนิ่ง ช่างเป็นอุบายที่ยอดเยี่ยมมากนัก!”

หลัวซิวอมยิ้ม รู้สึกพึงพอใจต่อประสิทธิผลของกฎเวลามาก 

เขาแทงหอกออกไป เสียงพึบดังขึ้น ทำการสังหารเทพมารคนสุดท้ายในสำนักเซียนไร้เจตสิกได้สำเร็จ ก่อนจะนำช่องจิตและแหวนเก็บของของเขามา

จากนั้นเขานำสายตาจ้องมองไปทางยักษ์แก้วเทวในทันที พลางนึกคิดในใจ: “แดนกฎเวลาของข้าไม่สูง ที่สามารถกำราบผู้แข็งแกร่งเทพมารได้นั้น ก็เป็นเพราะผลการฝึกตนของฝ่ายตรงข้ามถูกกดอัดลงมาที่แดนมหาจักรพรรดิยุทธ์ หากฝ่ายตรงข้ามอยู่ในสภาวะที่เฟื่องสุดขีดละก็ คาดว่ากฎเวลาของข้าก็คงสร้างผลกระทบต่อฝ่ายตรงข้ามได้เพียงเสี้ยววินาทีเดียวเท่านั้น หรืออาจจะไม่ส่งผลกระทบอะไรเลย!”