มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 118

แน่นอนว่าหลัวซิวไม่มีทางปล่อยให้ซงซานเอ้อร์สงมีโอกาสใช้วิชาประสานโจมตีอีก เขาเคลื่อนกายไปปรากฏตรงหน้าของทั้งสอง กระบี่เงามืดที่ส่องประกายราวสายฟ้าสีดำแทงแหวกอากาศออกไป

หากไม่ได้ใช้วิชาประสานโจมตีเข้ามาช่วย พลังของซงซานเอ้อร์สงก็ไม่ต่างอะไรกับจอมยุทธ์พรสวรรค์ขั้น 1 ธรรมดาทั่วไปที่ไม่ได้มีความโดดเด่นอะไรมากนัก

ดังนั้นเมื่อเผชิญหน้ากับวิชาดาบเร็วที่รวดเร็วมากของหลัวซิว พวกเขาจึงรับมือไม่อยู่

“ฉึก! ฉึก!......”

โลหิตพุ่งกระชูดออกเป็นสาย ร่างของซงซานเอ้อร์สงล้มลงไปนอนเป็นศพกองอยู่บนพื้น

เยี่ยนชิวที่ขี่ม้าคอขนเขาเดียวอยู่ไม่ไกลนักยืนเหม่อมองเหตุการณ์ตรงหน้า วิชาประสานโจมตีของซงซานเอ้อร์สงที่สามารถจัดการจอมยุทธ์พรสวรรค์ขั้น 4 ได้กลับถูกจอมยุทธ์ชี่ไห่ธรรมดาคนหนึ่งสังหาร

“แก......แกเป็นใครกันแน่” แม้ว่าเขาจะเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยตัวเอง แต่เยี่ยนชิวก็ยังมองหลัวซิวอย่างไม่อยากจะเชื่อ จอมยุทธ์ชี่ไห่คนหนึ่งจะมีพลังที่กล้าแกร่งขนาดนี้ได้อย่างไร นี่มันผิดธรรมชาติ

“ไปถามยมบาลที่ยมโลกสิ!”

หลัวซิวเสียงแข็ง ตอนนี้ความอาฆาตแค้นของเขาแผ่ซ่าน เขาแสดงวิชาเงาเศษสิบช่อง กระบี่เงามืดในมือของเขาสั่นไหว กระบี่ส่องประกายออกมาราวกับรุ้งสีดำ

ปฏิกิริยาแรกของเยี่ยนชิวนั่นคือตั้งท่าจะควบม้าคอขนเขาเดียวหนีไป ทว่าเขายังไม่ทันจะได้ขยับตัว กระบี่เงามืดก็พุ่งเข้ามาเสียบที่คอของเขาเสียแล้ว

เยี่ยนชิวอ้าปากกว้าง ดวงตาของเขาถลึงออกมา โลหิตไหลซิบออกมาจากมุมปาก เขาไม่อยากยอมแพ้ คุณชายตระกูลเยี่ยนที่ยิ่งใหญ่เช่นเขาจะมาตายง่ายๆ แบบนี้ได้อย่างไร

ไม่ว่าจะเป็นตอนที่อยู่ที่นอกเขตการปกครองหยุนหลงหรือว่าตอนอยู่ที่เทือกเขากวนเหลยก็ตาม ลู่เมิ่งเหยาล้วนเคยเห็นหลัวซิวฆ่าคนมาก่อน ดังนั้นจึงไม่รู้สึกอะไรเมื่อเห็นหลัวซิวลงมือสังหารเยี่ยนชิวและพวกต่อหน้าต่อตาเช่นนี้

ตอนที่หลัวซิววางเธอลงจากบนหลัง ตอนนั้นเธอถึงจะตระหนักได้ว่าหลัวซิวได้ฆ่าจอมยุทธ์พรสวรรค์ไปแล้วสองคน ทั้งๆ ที่ยังแบกเธอเอาไว้บนหลัง

เมื่อถูกวางลงกะทันหัน ลู่เมิ่งเหยาจึงแอบรู้สึกว่าตัวเองสูญเสียการควบคุมตัว

หลัวซิวไม่ได้กล่าวอะไร และไม่รู้ด้วยว่าตอนนี้ลู่เมิ่งเหยากำลังคิดอะไรอยู่ เขาเก็บสมบัติของศพทั้งสามร่างด้วยความชำนาญ แล้วจึงจะหันไปกล่าวกับลู่เมิ่งเหยาว่า “ได้匹ม้าคอขนเขาเดียวตัวนี้มา พวกเราจึงจำเป็นต้องหนีจากที่นี่ไปให้เร็วที่สุด”

การที่เยี่ยนชิวกล้ากลั่นแกล้งรังแกทั้งหญิงชายในเมืองโจ๋วซิงเช่นนี้ แสดงว่าที่มาที่ไปของเขาจะต้องธรรมดาอย่างแน่นอน ผู้มีอำนาจที่อยู่เบื้องหลังของเขาจะต้องออกคำสั่งสังหารตนอย่างแน่นอน

“พวกเราจะไปที่ไหนคะ” ตั้งแต่เดินทางมาจากเขตการปกครองหยุนหลง ลู่เมิ่งเหยาไม่เคยแสดงความเห็นใดๆ ไม่ว่าจะไปที่ไหนและมุ่งหน้าไปทางใดล้วนขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของหลัวซิวทั้งสิ้น

“เทือกเขากวนเหลย” หลัวซิวชี้ไปยังทิวเขาที่ถูกหมอกปกคลุมจนเห็นลางๆ อยู่ในที่ไกลๆ ลูกนั้น

เพิ่งจะออกมาจากเทือกเขากวนเหลยแท้ๆ แต่ต้องมุ่งหน้ากลับไปอีก หลัวซิวเองก็รู้สึกเซ็งเช่นกัน

เขากระโดดพาร่างของตัวเองขึ้นไปนั่งบนหลังม้าคอขนเขาเดียว หลัวซิวยื่นมือให้ลู่เมิ่งเหยาแล้วดึงเธอขึ้นมา

“ไป!”

ม้าคอขนเขาเดียวมีนิสัยอ่อนโยน เมื่อถูกหลัวซิวใช้เท้ากระทุ้งที่ท้อง มันก็วิ่งทะยานไปยังทิศทางของเทือกเขากวนเหลย

ไม่นานนัก ท่านหลิวผู้อาวุโสเคราขาวจึงปรากฏตัวขึ้น และเห็นศพสามร่างนอนจมอยู่ในกองเลือด

“เป็นวิชากระบี่ที่เฉียบขาดนัก”

ท่านหลิวสังเกตร่องรอยการต่อสู้ที่ปรากฏอยู่ในบริเวณนั้น เมื่อเห็นบาดแผลที่อยู่บนร่างของศพ สีหน้าของเขาจึงเคร่งขรึมขึ้น

ขนาดเขาเป็นจอมยุทธ์พรสวรรค์ขั้น 4 ยังไม่แน่ใจในตัวเองเลยว่าหากต้องปะทะกับซงซานเอ้อร์สงจะสามารถรับมือพวกเขาได้หรือไม่